Vikan - 10.01.1974, Blaðsíða 35

/,Ég er önnum kafinn að
eðlisfari"
Framh. af bls. 21
— Blaðamennskan á talsverð i-
tök i þér?
— Ég kann vel við hana, maður
kynnist svo mörgu. Fólk er yfir-
leitt mjög jákvætt gagnvart
blaðamönnum, og það er alltaf
gaman að kynnast jákvæðu fólki.
Nú, það er skylda sem fylgir
starfinu að fylgjast mjög vel með
og setja sig inn i hin aðskiljanleg-
ustu mál, sem að sjálfsögðu vikk-
ar sjóndeildarhringinn. Einnig
býöurstarfið upp á ferðalög, bæði
innan lands og utan. Ég fór til
dæmis i mjög áriægjulega reisu i
sumar norður um land á vegum
blaðsins. Það var meðal annars
alveg stórkostlegt að koma til
Siglufjarðar og sjá þessa Klon-
dyke tslands. Ég er of ungur til að
hafa kynnzt nokkuð sildarævin-
týrinu, en ég sá þetta allt saman
fyrir mér.
— Nú, þegar ég var búinn að
skila afrakstri norðurferðarinnar
i sumar, þá tók ég til við lesturinn
og tók tilskilin próf i haust. Mein-
ingin er svo að reyna að halda sig
að þessu og ljúka náminu á rétt-
um tima.
— Hvað kom til, að þú gerðist
sjónvarpsþulur?
— Það var nú hálfgerð tilviljun.
Ég var þarna niðri i sjónvarpi i ..
fyrravetur vegna upptöku á þætti
Orators, „Réttur er settur”, þar
sem ég fór með hlutverk kokkál-
aðs eiginmanns. Ég varð þá var
við, að verið var að prófa fólk,
bæði við fréttalestur og kynning-
ar, og ég fékk að reyna. Ég var nú
með fréttalestur i huga, en mér
likar þetta vel. Það er ljómandi
fólk þarna i sjónvarpinu, m.a.
nokkrir góðir taflmenn, svo að
það er alltaf hægt að tefla milli
kynninga.
— Þú viröist kunna vel við þig á
skjánum, varstu ekki einu sinni ó-
styrkur til að byrja með?
— Ja hérna, ég er alltaf taugaó-
styrkur, enda held ég, að maður
verði að vera það. Þetta er algjört
sekúnduspursmál, og maður má
ekki slaka neitt á.
— Þegar ég var að leita aö þér
eina ferðina, þá var mér visað á
þig i sjónvarpinu, og þá var það
fyrir hádegi. Ekki hefurðu verið
að æfa þig i þularstarfinu þá?
— Nei, þá var verið að taka upp
áramótaskaupiö, Flosi plataði
mig út i einhverja vitleysu þar.
Svo förum við fljótlega að taka
upp einn af þessum Oratorsþátt-
um, sem við erum að undirbúa
þessa dagana, svo að maður er að
verða heimilisfastur þarna.
— Gætirðu kannski hugsað þér
að vinna frekar við sjónvarp, t.d.
i fréttum eöa viö gerð þátta?
— Já, ég gæti vel hugsað mér'
hvort tveggja. Þaö er svo bless-
unarlega margt, sem ég get hugs-
að mér aö gera i lifinu. Ég ætla að
visu að ljúka lögfræðináminu og
jafnvel fara út og læra meira, ef
tækifæri gefst til, en það er ekki
endilega þar með sagt, að fram-
tiöarstarfið verði bein afleiðing af
laganáminu. Það kemur svo
margt til greina, og eins og er læt
ég hverjum degi nægja sina þján-
ingu.
— Þingfréttaskrif eru meðal
þess, sem þú hefur á þinni könnu
núna. Hefurðu mikinn áhuga á
stjórnmálum?
— Stundum hef ég það, áhuginn
kemur svona i gusum. En stjórn-
málamaður vildi ég ekki vera,
a.m.k. ekki þingmaður. Mikið
skelfing finnst mér þetta litið
spennandi hjá þeim, þeir eru svo
rigbundnir sinu starfi og sinum
kjósendum, mega sig hvergi
hreyfa af ótta við atkvæðin og al-
menningsálitið. Þetta er eins og
stifasta hjónaband, og ég er litið
hrifinn af hjónaböndum.
— Hvers vegna?
— Ég hef það á tilfinningunni að
mörg hjónabönd séu grundvölluð
á algjörlega röngum forsendum.
Mjög margir krakkar leiðast
náttúrulega út i þetta vegna
væntanlegs barns, sem aldrei átti
að verða til. Og margir nota lika
hjónaband sem ástæðu til þess að
komast að heiman og skapa sér
sjálfstæða tilveru. Svo vaknar
þetta unga fólk upp af vondum
draumi, hjónabandið bindur það
miklu meira en foreldrarnir, og
kannski eiga hjónin alls ekki
saman.Það er a.m.k. litil skyn-
semi i öllum þessum hjónaskiln-
uðum. Mér finnst til dæmis raun-
hæf sambúð ungs fólks ætti að
vera skilyrðislaus undanfari
þess, að fólk stofni til þess réttar-
sambands, sem hjónaband er.
Auk þess finnst mér þessi fjöl
skyldupólitik löggjafans, þ.e. að
reyna að ýta undir stofnun hjú-
skapar hjá fólki með ýmsum ráð-
um, ekki eiga lengur rétt á sér.
Fólk i nútima þjóðfélagi litur á
sjálft sig sem einstaklinga. Fall-
eg orð prestsins eða misjafnlega
vel hugsuð heit eiga ekki að vera
grundvöllur að skattaivilnun eða
stofnun erfðaréttar milli maka.
Sambúð fólks i t.d. 3 ár væri að
minu mati mun eðlilegri grund-
völlur.
— Ég þykist skilja á þessu, að
þú sert ekkert að hugsa um að
segja skilið við piparsveinalifið á
næstunni. Það er kannski nær-
göngult að spyrja, en fylgir þvi
ekki dálitið ónæði að hafa svona
aðstöðu, einhleypur ungur maður
i ibúð, sem er svona miðsvæðis?
— Ég læt það allt vera. Kunn-
ingjar minir eru reyndar flestir
likt settir og ég, en ég neita þvi
ekki, að maður verður stöku sinn-
um fyrir ágangi af fólki, sem von-
ast eftir gleðskap.
— Þú þandir harmónikku i sjón-
varpsþætti nýlega, og hér stendur
pianó við einn vegginn. Ertu mik-
ill músikant?
— Ég lýsti nú fyrir þér pianóæf-
ingum minum i bernsku, og þær
urðu ekki til einskis, þótt ég sé
enginn snillingur. Ég spila mest
eftir eyranu núna, og það er mér
alveg nóg. Svo spila ég stundum á
gitar og nikku. Ég hef mjög gam-
an af músik, hún er mikill gleði-
auki. Það var svolitið gaman að
þvi á nýársdag i fyrra, að við fór-
um nokkrir kunningjar á Óöal að
fá okkur að borða til að fagna
þessum timamótum. Mér fannst
vanta músik, svo að ég skrapp
heim eftir harmónikkunni og fór
að spila þarna, og það var mikið
sungið og mikið glaðzt. Þetta
uppátæki var sem sagt vel séð og
varð raunar til þess, að ég var
ráðinn til þess að spila á Óðali við
og við svona til að halda uppi
stemningu meðal gestanna. Ég
hafði reyndar fengizt svolitið við
að spila á flygilinn i Óðali áður, en
fljótlega eftir að ég byrjaði, var
staðnum breytt og flyglinum hent
út. Hvort það var vegna pianó-
leikarans, skal ég láta ósagt.
— Það hlýtur að vera mjög gott
upp á vinsældirnar að geta spilað
á þrenns konar hljóðfæri og hald-
ið uppi fjöri.
— Það hvarflar óneitanlega
stundum að mér, hvort það sé
nikkan eða ég sjálfur, sem sótzt
er eftir. En maður getur ekki ver-
ið að velta vöngum.yfir svoleiðis
smámunum, ég hef allt of gaman
af lifinu til þess.
Og þau orð Gisla Baldurs eru
verðugur endir á viðtali við hann,
þvi að eftir okkar stuttu kynni
hafði ég þaö einmitt sterklega á
tilfinningunni, að hann reyndi eft-
ir föngum að njóta lifsins — og
tækist það.
K.H.
Mig langar til ad vera
stjarna
Framh. af bls. 7
,,Ég var hágrátandi i her-
berginu minu, þegar siminn
hringdi”, segir hún. ,,Það var
Liza, sem sannaði einu sinni enn,
að við eigum alltaf hvor aðra að,
ef eitthvað bjátar á.”
Eitt eiga þær algerlega
sameiginlegt: Hvorug þeirra
kærir sig um að leika móður
þeirra i kvikmynd. Það er ekki
langt siðan það komst i hámæli,
að Liza Minelli ætlaði að taka að
sér hlutverk móður sinnar i kvik-
mynd um ævi Judy Garland, sem
Vincente Minelli hugðist fram-
leiða og stjórna sjálfur.
Það tók Lizu nokkra daga að
hrekja þennan uppspuna. En
Lorna hefur aldrei gefið höggstað
á sér.
,,Hvernig getur nokkrum dottið
i hug, að við séum svona til-
finningasljóar?” segir hún.
,,Við Liza hölum oft talað um
þetta okkar á milli, þvi að við vit-
um að fólk vill fá að heyra þetta
framar öðru. Fólk vill að Liza
leiki mömmu, en húri vill það ekki
og ég myndi lika neita þvi, ef ein-
hver bæði mig um það”.
„Hvernig ættum við lika að
geta það? Það væri fram úr hófi
ósmekklegt. Ég veit að allt myndi
fara á annan endann út af kvik-
mynd, sem önnur hvor okkar
myndi leika mömmu i. En við
treystum okkur ekki til að ná með
tærnar, þar sem hún hafði hæl-
ana. Auk þess höfum við aðra
ærna ástæðu. Við myndum taka
svo mikið út með henni”.
Henni hefur lærzt aö sætta sig
við aö hún er alltaf borin saman
við móður sina og systur. ,,Ef ég
færi út á götu og syngi „Happy
Birthday”, myndi fólk samstund-
is halda þvi fram, að ég væri að
likja eftir mömmu eða Lizu. En
ég kæri mig kollótta um það.
Þó að henni finnist gaman að
rifja upp sælar stundir með móð-
ur sinni, þá man hún lika erfiða
tima með henni. Hún man ofurvel
þá daga, að Judy keypti og keypti
án þess að geta borgað og hún
man að Judy laumaðist oft út úr
hótelum án þess að greiða reikn-
inga. Hún man þá daga, að þær
töluðust ekki við af þvi að Lorna
vildi fara til föður sins i Kali-
forniu, en Judy vildi hafa hana
hjá sér i Boston.
Stundum áttu þær i heiftarleg-
um orðasennum út af mönnunum,
sem Judy giftist. Eftir að hún fór
frá föður Lornu giftist hún fyrst
Mark Herron og siðan Mickey
Deans. Lorna dregur enga dul á
álit sitt á þessum tveimur mönn-
um.
„Ef við rifumst alvarlega, þá
var það út af eiginmönnum henn-
ar. Hún gat blátt áfram ekki
viðurkennt mistökin, sem hún
gerði”.
Og Lorna man þessi mistök af-
ar vel. „Alvarlega.sta skyssa,
sem mamma gerði, var að hún lét
fólk alltaf hafa ábata af sér”.
„Og fólk er enn að reyna að
hagnast á henni, með þvi að
skrifa bækur um hana”.
„Vissuð þið, að Mickey Deans
seldi forlagi bók um móður mina,
daginn sem hún var jörðuð? Og
aö ég veit um þetta af þvi að ég
var með honum”.
„Hvernig hann þorði það?
Hvernig þorir allt þetta fólk, sem
tæpast þekkti hana og þykist svo
geta skrifað greinar og bækur um
hana?”
Hún notar mjög oft þessi orð:
„Hvernig dirfast þeir?”
Lorna telur efrirgefanleika
Judy Garland hafa valdið mestu
um sorglegt lifshlaup hennar.
„Hún lét fólk alltaf komast upp
með að eyðileggja allt fyrir sér”.
„Einu sinni bjuggum við á
hóteli og þá hringdi maður upp i
ibúðina okkar og bauð mömmu
hundrað dollara fyrir ekki neitt.
Ég skil aldrei, hvernig mömmu
datt i hug að trúa honum, en hún
sagði: „Komdu upp” við hann.
Maðurinn flutti til okkar og lifði á
okkar kostnað i þrjá mánuði sam-
fleytt, en við sáum aldrei hundrað
dollarana”.
Mesta vandamál hennar var
Ég hef« aldrei þorað aö horfa
þarna niður.
2. TBL. VIKAN 35