Vikan - 17.07.1980, Blaðsíða 50

Undarleg atvik — Ævar R. Kvaran r ií
íd
Maðurinn
í lófa
hennar
Eg vona að lesendur mínir séu nú farnir
að vera sammála mér um að raun-
veruleikinn sé ekki síður ótrúlegur og
ævintýralegur en heimur skáldskapar-
ins. I mörg ár hefur [tað heillað mig hve
margt undarlegt hendir venjulegt fólk og
með hve dásamlegum hætti lífi þess
virðist oft stjórnað, svo að með ólíkind-
um má teljast. Þegar maður siðan fer að
gefa þessum atvikum sérstakar gætur,
og jafnvel leita að fleirum, þá bregst ekki
að efnið finnst og jafnvel tekur að reka á
fjörur manns með kynlegasta hætti.
Manni verður þá ljóst hve einkennilegt
lífiðoft reynist.
Stundum hef ég orðið að hverfa aftur
i tímann til þess að skýra frá slikum
atvikum en annað veifið rekst maður á
tilfelli sem eru að gerast í nútímanum,
sökum þess að einhver ritfær maður eða
kona hefur getað skýrt vel frá.
Að þessu sinni ætla ég að rekja hér
sanna frásögn beint úr nútímanum, sem
ég hygg að ykkur þyki ekki síður en mér
sjálfum allkynleg. Söguhetja okkar er
ung kona, Gale Fitzherbert að nafni, og
þegar sagan hefst er hún stödd í
Lundúnum.
Það hefst með því að hún fær bréf frá
móður sinni, Jean Jones frá Ástralíu.
Segist hún þar vera að koma til
Lundúna og fer þess á leit við dóttur sína
að hún sýni sér þessa miklu borg þegar
hún komi. Hún hafði búið árum saman í
Tasmaníu en ætlaði nú að nota þetta
tækifæri til þess að kynna sér sitt af
hverju sem hún hafði lengi haft
sérstakan áhuga á menningarlegs eðlis
og þá ekki sist það sem dulrænt var, en á
þvi hafði hún lengi haft áhuga. Henni
var ljóst að í Lundúnum væri fullt af
miðlum og skyggnu fólki og langaði nú
að nota tækifærið til þess að reyna á
hæfileika þessa fólks. Hún bað því
dóttur sina að finna einhverja „góða”
handa sér.
Gale hófst þegar handa fyrir móður
sína. Hún vann í skrifstofu sem bráða-
birgða-einkaritari og byrjaði á því að
spyrja starfsfélaga sína þar ráða. Komst
hún brátt að því að Lundúnabúar væru
mjög hjálplegir og vel að sér í þessum
efnum og létu sér engan veginn bregða
þegar minnst var á dulræn fyrirbæri.
Henni var því strax bent á að til væri í
borginni stofnun sem bæri nafnið
Spíritistasamtök Stóra-Bretlands (The
Spiritualist Association of Greát
Britain).
Snemma vors 1977 fór Gale því i
heimsókn i aðalstöðvar þessa félags-
skapar, sem hafði aðsetur i stórri grárri
byggingu. Þar pantaði hún klukku-
stundar fund hjá June Donaghue sem
var frábær miðill frá Nýja Sjálandi.
Þegar hún hafði beðið um stund var
henni vísað til herbergis þar sem tók á
móti henni vingjamleg, brosandi,
miðaldra kona. Gale var dálítið tauga-
óstyrk því hún hafði ekki hugmynd um
hvers hún mætti vænta af þvi að vera
lokuð inni í herbergi í klukkustund með
miðli. En konan reyndi að róa hana og
sagði henni að krossleggja hvorki fætur
né handleggi og slappa vel af svo and-
arnir ættu greiðari aðgang að þeim. Hún
gerði þetta og svo tók miðillinn að tala.
1 um fjörutíu mínútur hlustaði Gale
svo hugfangin á þessa ókunnu konu
segja sér sitt af hverju úr lifi hennar,
hugsunum og um fjölskyldu hennar.
Þegar fram kom í frásögninni eitthvað
sem bar vott um veiklyndi Gale þá
huggaði miðillinn hana með hvetjandi
orðum og gaf henni bjartar vonir um líf
hennaralmennt
En svo tók miðillinn að segja henni
frá manni nokkrum, Ástraliumanni, sem
myndi kvænast henni og myndi unna
dóttur hennar Sofiu. Gale hló því þarna
hafði miðlinum greinilega skjátlast.
Gale hafði nefnilega verið gift en hjóna-
bandið hafði mistekist. Hún hafði þvi
orðið að ala barn sitt upp ein og hafði
það auðvitað verið erfitt en þó hafði
henni aldrei komið til hugar að leysa það
með þvi aðgifast aftur.
En miðillinn talaði um þennan mann
og lýsti kostum hans með svo fögrum
orðum að Gale varð alveg Ijóst að hér
væri miðillinn gjörsamlega á villigötum.
Lífsreynsla Gale hafði kennt henni það
mikið að slikir dásemdamenn fyndust
ekki.
Að fundi loknum þakkaði hún samt
frú Donaghue fyrir nákvæman lestur en
hugsaði með sér að það hefði verið
leiðinlegt að hún skyldi hafa farið að
blanda þessari rómantík í málið bara
sökum þess að hún væri ógift. En þá
rann um leið upp fyrir henni að hún
hafði aldrei minnst á það við miðilinn.
Svo var það þann 27. apríl 1977, á
yndWlegum sólardegi, að skipið
Austrális lagðist að bakka í höfninni í
Southampton og móðir Gale steig á
land. Þær mæðgur höfðu ekki sést í heil
átta ár eða siðan dóttir Gale fæddist og
þarna voru líka með í för systur hennar
tvær, Lynn og Sally, sem höfðu alist upp
í Ástralíu hinum megin á hnettinum.
Þarna urðu því fagnaðarfundir.
Móðir Gale var framtakssöm kona og
á mánuði hafði hún kynnt sér ýmislegt
það helsta í Lundúnum og vildi nú fá að
vita hvenær hún kæmist i heimsókn til
einhverrar sálrænnar manneskju. Gale
var þegar búin að skrá hjá sér heimilis-
fang konu nokkurrar, madam Monu,
sem kona á skrifstofunni hafði mælt vel
með, en fjölskylda þessarar konu hafði
leitað til þessarar madam Monu í mörg
ár. Gale hringdi nú til þessarar sálrænu
konu og samþykkti hún að veita þeim
viðtal daginn eftir — þann 27. maí. Og
þær mæðgur tóku sér far með lest til
Suður-Lundúna.
Á stöðinni gaf gráhærður maður sig
fram við þær og kvaðst vera eiginmaður
miðilsins. Hann ók þeim svo að fallegu
húsi þar sem rósir í fullum blóma
klifruðu um alla veggi og hann vísaði
þeim inn í stofu meðan hann hellti upp á
ketilinn til þess að laga te. Hann kvað
konu sína vera með fund en þær væru
næstar.
Gale fór inn á undan. Konan notaði
litla kristalkúlu til þess að ná áhrifum og
tók brátt að tala en Gale þótti það vera
helst til almennt snakk og var i þann
veginn að komast að þeirri niðurstöðu
að hér væri ekki um mikla hæfileika að
ræða. En þá tók miðillinn að snúa sér að
sérstökum atvikum. Þegar konan hafði
gefið mjög nákvæma lýsingu á starfi
Gale tók hún að tala um karlmenn.
Kvað hún að um tvo væri að ræða og
hefðu báðir R í nafni sínu. Annar þeirra
byggi í nágrenni við hana (rétt) en hinn
hefði farið yfir hafið til þess að komast
til Lundúna. Gale gat varla varist geispa
þegar konan fór að segja að hún myndi
giftast öðrum þeirra um jólaleytið.
Nágranni hennar var ein^ngis vinur og
hún þekkti engan sem Vomið hafði
handan hafsL £n hvernig hún talaði um
þennan mann minnti Gale á hrósið sem
frú Donaghue hafði hlaðið á hann.
Madam Mona sagði að hann væri
kennari og hún myndi fara með honum
aftur yfir hafið. Það þarf varla að taka
það fram að Gale var þeirri stundu
fegnust þegar hún komst út úr þessu
herbergi. Henni þótti lítið til þess koma
að vera nú í annað skipti sagt frá þessum
framtíðar gervieiginmanni.
En Gale beið vitanlega eftir fundi
móður sinnar og á leiðinni frá húsinu
spurði hún hana vitanlega hvað henni
hefði verið sagt.
„Ja, fyrst og fremst fæ ég Ijóshærðan,
bláeygan tengdason í desember . . .” og
þær fóru báðar að skellihlæja.
„Ég myndi ekki gera það hvað sem í
boði væri!” sagði Gale.
Og vikurnar liðu. Þær höfðu orðið
fyrir talsverðum vonbrigðum með þessa
rómantísku miðla sína og tóku nú
ákvörðun um að reyna eitthvað annað.
Blöðin voru full af auglýsingum frá
stjörnuspámönnum svo þær mæðgur
ákváðu nú í þess stað að snúa sér að lófa-
lestri. Þetta átti svo að vera síðasta
tilraun þeirra til þess að kynna sér
dulræn fyrirbæri.
Þegar Gale var að blaða af tilviljun
gegnum tímarit sem fjallaði mikið um
hvað um væri að vera í Lundúnum, þá
rakst hún á þessa auglýsingu:
VÍSINDALEGUR LÓFALESTUR
Andrew Fitzherbert B.A.
Fyrsta flokks lærður lófalesari frá Ástra-
líu er nú fáanlegur til viðtals. Greiðslan
er £7 og fylgir með kassettu-hljóðritun
af klukkustundar lestri.
Hann er góður þessi, hugsaði Gale.
Ekki vantar sjálfsálitið. Hann auglýsir
menntun sína, kallar lófalestur „vísinda-
legan". heimtar væna greiðslu og setur
þetta svo i stóra auglýsingu. Gale var i
dálitlum vafa en tilboðið um kassettu-
hljóðritunina réð úrslitum. Hún
hugsaði, ef hann er svo djarfur að
hljóðrita þetta, svo hver sem er geti
hlustað á það, þá býr hann annaðhvort
yfir góðum hæfiieikum eða hann er
snargeggjaður. Hún ákvað að tefla á
tvær hættur.
25. júní 1977 var dimmur og drunga-
legur laugardagur, þegar Gale reif sig
upp úr köldu rúminu til þess að koma í
heimsókn á tilteknum tíma hjá lófalesar-
anum. „Ég hlýt að vera snarvitlaus!”
hugsaði hún þegar hún sat í neðan-
jarðarlestinni sem spýtti henni út á
óhreina gangstétt sem sýndi henni að
ekki væri hún stödd í neinum
sérstaklega finum borgarhluta.
Og hún gekk framhjá fiskbúðum,
bakaríum og skóverksmiðjum þangað
til að lokum að hún fann heimilisfangið.
En hvar var nafnspjald þessa lærða lófa-
50 Vlkan X9* tbl.