Vikan - 17.07.1980, Blaðsíða 39

ar engar, en Finna fer víða, hún
lætur veður og vinda ekki aftra sér í
að komast leiðar sinnar á hjólinu og
veit að ekkert þýðir að bíða eftir
næstu ferð ef hana langar að bregða
sér bæjarleið. Það gæti orðið löng
bið. Og stundum er hún líka fljótari í
förum en þeir sem eru á bíl. t slæmu
veðri í vetur var hún á undan fólki
sem ætlaði að fara-til Hafnarfjarðar
á bfl, 5 km leið. Bensínhækkanir og
ill færð hafa lítið háð henni á ferðum
hennar.Hún hjólar yfirleitt á kvöld-
in, hringinn'í kringum nesið, hring-
veg $em margir Reykvíkingar þekkja
af sunnudagsferðum sínum og þykir
reyndar misgóður. En hvort sem sjó-
gangur hefur náð að brjóta skarð í
grjótgarðinn meðfram veginum eða
torfærur af mannavöldum tefja ferð
er víst um það að Finna kemst á
hjólinu sínu.
VIKAN heimsótti Finnu á
fallegum sumardegi og Finna bauð
upp á gómsætar kleinur, nýbakaðar,
og flatkökur með viðbiti, og spjallaði
svolítið við okkur í leiðinni. Okkur
fýsti m.a. að vita hvort hún notaði
gömlu eldavélina við flatkökubakst-
ur. Hún sýndi okkur réttu handtökin
umsvifalaust og ekki bar á öðru en
þessi vél væri einkar hentug til þess
konar baksturs. Það vakti athygli
okkar að hún bakaði flatkökurnar
beint á hellunni og okkur var ekki
grunlaust um að það gerði bragðið
enn skemmtilegra, en að sjálfsögðu
stenst uppskriftin alveg pönnur og
aðra milliliði. Venjulega sker Finna
flatkökurnar út í réttan hring en
okkur þótti bragðið ekkert lakara
þótt hún hefði ekki haft tóm til þess
þennan fallega sumardag. Forvitni-
legt var að líta I kringum sig, alls
staðar var eitthvað nýtt að sjá, mest
bar þó á útskornum mununum hans
Karls og þegar betur var rýnt I suma
munina kenndi ýmissa grasa.
Mynstrin og myndirnar sögðu stund-
um sögu og t.d. er hægt að greina
Gissur Einarsson, síðar Skálholts-
biskup, við þýðingar á Nýja testa-
mentinu yfir á íslensku, málaðan á
lokið hér neðst til hægri. Karl hefur
skorið út a.m.k. 30 prjónastokka,
eins og þennan hér neðst til vinstri,
að vísu eru þeir hver með sínu sniði,
stundum notar hann mynstur,
stundum íslenska bóndabæinn eða
annað skemmtilegt til skreytinga.
Fæstir þessara muna eru á heimili
þeirra hjóna, þeir hafa verið gefnir
viða, allt til Ameriku, og margir
njóta því handaverkanna. Og við
laumuðumst til að festa á filmu verk
þeirra hjóna, smíðagripi Karls og
kaffibrauðið hennar Finnu, og þótti
hvort tveggja harla gott. Handtökin
sem fest voru í tré munu að sönnu
endast nokkuð lengur en sem betur
fer hafa flatkökur og kleinur þann
ágæta eiginleika að það má alltaf
búa til nýjan skammt, þegar allt er
búið, svo lengi sem einhver þekkir
uppskriftina. Það er viðleitni VIK-
UNNAR í þessari samantekt að sem
flestir fái tækifæri til að reyna flat-
kökurnar hennar Finnu.
aób.
29. tbl. VIRan 39