Vikan - 20.02.1986, Qupperneq 20

einasta bingó úr. Takiði mynd af henni, það
stæði víst ekki á því hjá henni.“
„Hún myndi gangast upp í því,“ bætti miðsystir
hugfangin við.
„Eða prófiði kallana," sagði sú fyrsta aftur,
„þessa sem spila aldrei undir tíu spjöldum á
umferð, þeir hanga venjulega við veggina, þeir
eru nú fjörugir, maður minn, talaðu við þá.“
„Eða þá ljóshærðu," sagði hin.
„Þess heldur þá, hún er þarna við súluna, sjá-
iði, eða hvað, erhún ekki í kvöld ... ?“
Nú var ekki um annað að ræða en hörfa, enda
systurnar á suðupunkti og hatrammar viðfangs.
Þeir félagar tóku því á rás um salarkynnin,
rétt einu sinni, í leit að hávöxnum, ljóshærðum
bingódísum sem hvergi fundust, hvorki bak við
súlur né annars staðar. Þá var skimað eftir
tíu-spjalda köllum við veggina sem virtist ætla
að verða viðlíka vonlaust, uns þeir rákust loks
á tvo vígamenn á upphækkuðum palli sem
vissulega sátu nálægt vegg, þó spjöldin væru
eitthvað færri en tíu. Veggjamenn þessir voru
veðurbarðir nokkuð að sjá og greinilega miklir
skapfestumenn og því var ekki laust við að
uggur settist að tíðindamanni er hann fikraði
sig til þeirra með spurningar á vör.
- Er þetta mikil nautn?
„Mikil nautn, hvernig spyrðu, maður? Þetta
er algjör manía, geðveiki hreint og beint,“
svaraði sá mjóslegnari um leið og hann sperrti
eyrun eftir bingónúmerum, hnitaði hringa um
þau á spjöldunum og slafraði í sig dularfullan
vökva.
- Við megum þá spyrja ykkur fáeinna spurn-
inga?
„Alveg eins og ykkur sýnist," sagði sá mjóslegni
hinn vinalegasti en kollegann glotti við. Upp
úr dúrnum kom að þetta voru loftpressumenn
sem gert höfðu hlé á vinnustritinu til að svala
nautnum sínum.
„Þetta heltekur mann svoleiðis gjörsamlega.
Þú sérð nú stemmninguna hérna, fólk nötrar
af spenningi og alltaf er þetta sama fólkið kvöld
eftir kvöld. Gamalmennin eyða ellilaununum
sínum á nokkrum klukkustundum eins og
ekkert sé, hugsaðu þér, og maður er svona
stundum að spyrja sjálfan sig - hvernig hefur
gamla fólkið eiginlega efni á þessu þegar maður
sjálfur á rífandi tekjum stendur varla undir
þessu?“
- Er því þá ekið hingað afelliheimilunum?
„Nei, ekki segi ég nú að því sé ekið hingað,
en það er hérna allt fullt af ellilífeyrisþegum
samt.“
- Og þið leggið stórar fjárfúlgur undir?
„Leggjum, ég ætla nú bara ekki að tala um
það,“ sagði mjórri loftpressumaðurinn sem allt-
af hafði orðið. „Það eru fimmtán hundruð
krónur minnst á hvern í hvert skipti og hjá
flestum miklu, miklu meira.“
- Og þú getur alltaffjármagnað þetta?
„Nei, það er nú meinið. Á ég að segja þér hvað
ég skulda mikið í Templarahöllinni til dæmis
núna? Þú mátt ekki láta það fara lengra, lof-
arðu því?“
- Já, já, við skulum ekki birta það, sagði skrá-
setjarinn frakki og fékk því að heyra hina
umræddu tölu og sannast sagna lá honum við
svima af undrun en skildi um leið hve mikilvægt
væri fyrir manninn að þessi ótrúlega upphæð
kæmist ekki í hámæli. Og loftpressumaðurinn
hélt áfram: „Einu sinni vorum við að vinna
nokkrir saman niðrí Templarahöll á pressum í
heilt kvöld og langt fram á nótt og veistu hvað?
- Það fór allt upp í skuld, allt saman.“
- Skuld á hverju?
„Nú, bingóspjöldum náttúrlega.“
Þannig að þetta er næstum jafnfjárfrekt og
alkóhólismi?
„Ekki síður, ekki síður, vinur minn."
„Ég held það væri erfitt að drekka fyrir jafn-
mikið og við eyðum í þetta,“ læddi glottuleiti
kollegann loksins út úr sér.
„Já, við þessir ólæknandi," sagði loftpressu-
meistarinn og dæsti.
„Sáuði ljóshærðu stelpuna áðan, hún eyðir öllu
sínu í þetta. Maður getur gengið að henni vísri
ef það er bingó i Reykjavík, hún stundar bingó
sex kvöld í viku.“
- En einhvern tíma hljótið þið að fá vinning
upp i skuldir?
„Jú, það getur komið fyrir. Hann vann nú bara
þrjátíu þúsund krónur í síðasta mánuði,“ mælti
pressarinn og benti á félaga sinn sem glotti við.
- Alltá einukvöldi?
„Nei, tuttugu og þrjú þúsund í eitt skipti og
svo minna,“ sagði félaginn.
Þar sem starfsmenn Vikunnar telja sig hafa
snefil af velsæmiskennd fannst þeim ábyrgðar-
hluti að tefja þá félaga öllu lengur þarna um
kvöldið og hefta heyrn þeirra. I bingó getur
slíkt skipt sköpum um vinning eða tap líf eða
dauða. Þvi var þess góðfúslega farið á leit við
loftpressarann mjóslegna með þyrrkingslega
skeggið að hann sæti fyrir í myndatöku.
„Konan drepur mig alveg þegar hún sér þetta.
Ég átti að vera að leita mér að vinnu í kvöld ...“
„Hvað, hún sér aldrei Vikuna," sagði kollegann
hughreystandi, greinilega sannur vinur í raun.
„En vinkonurnar gætu séð hana og klagað,
jæja, mér er nákvæmlega sama, taktu myndina,
vinur. Ég segist þá bara hafa verið blindfullur
og ekkert vitað hvað ég sagði... ekkert. Ég
segi við kellinguna að ég sé búinn að stein-
gleyma þessu öllu saman ...“
- Og má ég þá hafa allt eftir þér?
„Já, allt, blessaður vertu ... - eða næstum allt,
ja, þú sníður einhvern veginn út úr þessu.“
Þar með var allra heimilda aflað og Vikumenn
luku sínu verki, hratt en örugglega, en varnar-
lausir fyrir hatursfullum augum einstakra
bingóspilara sem töldu slíka innrás á helgistað
ótvíræða dauðasök. Og þegar þeir tíðindamenn
kvöddu vini sína loftpressarana með klökkva
gall við í sótsvartri bingójómfrú á næsta borði:
„Þetta er þokkalegt af ykkur, að láta þá missa
af vinningi, þessar elskur.“
Nú fundu aðskotadýrin glögglega að það var
annaðhvort að hrökkva eða stökkva. Hjá þess-
um safnaðarsystkinum yrði þeim ekki vært
miklu lengur án þess að ganga guðinum BINGÓ
á hönd, því forðuðu þeir sér hið snarasta.
Sannarlega óvægin atvinnugrein - blaða-
mennska.
20 Vikan 8. tbl.