Vikan - 20.02.1986, Qupperneq 56

Það er óþarfi að geta þess að ég fylgdi Poirot
til Suður-Afríkumannsins. Hann reyndist ekki
vera heima en ritari hans ræddi við okkur.
Hann sagði okkur frá því að Johnston væri
nýlega kominn frá Suður-Afríku og að hann
hefði aldrei áður komið til Englands.
„Hann hefur áhuga á dýrum steinum, er það
ekki?“ spurði Poirot glæfralega.
„Hann fæst nú aðallega við gullvinnslu,"
sagði ritarinn hlæjandi.
Poirot var mjög hugsi eftir viðtalið. Seinna
um kvöldið kom ég að honum þar sem hann
sat niðursokkinn í bók um rússneska málfræði.
„Drottinn minn dýri, Poirot," sagði ég. „Hvað
ertu að gera? Ertu að læra rússnesku til þess
að geta spjallað við greifynjuna á móðurmáli
hennar?“
„Ekki vildi hún hlusta á mig þegar ég talaði
ensku.“
„En, Poirot, þú veist vel að hver einasti
aðalborinn Rússi talar reiprennandi frönsku."
„Þú ert sannkölluð fróðleiksnáma, Hastings.
Ég held ég hætti að glíma við ráðgátur rúss-
neska stafrófsins."
Hann henti bókinni frá sér með leikrænni
hreyfingu. Ég var ekki fyllilega ánægður. Það
var blik í augunum á honum sem ég þekkti frá
gamalli tíð. Það var ótvírætt merki þess að
Hercule Poirot væri ánægður með sjálfan sig.
„Þú efast kannski um að hún sé Rússi,“ sagði
ég, „og ætlar að leggja fyrir hana gildru.“
„Nei, nei, hún er áreiðanlega Rússi.“
„Hvaðþá...?“
„Ef þú ætlar að ná áttum í þessu máli ráðlegg
ég þér að lesa bókina Rússneska fyrir byrjend-
ur,“ sagði Poirot.
Síðan hló hann og ég fékk ekki orð upp úr
honum fyrr en morguninn eftir. Ég tók bókina
upp af gólfinu og blaðaði í henni án þess að
vera nokkru nær um það sem Poirot var að
segja.
Morguninn eftir var allt við það sama í
Hardmannmálinu en Poirot virtist standa á
sama um það. Eftir morgunverð lýsti hann því
yfir að hann ætlaði að heimsækja Hardmann
fyrri part dagsins. Gamla samkvæmisljónið var
heima og mun rólegra en daginn áður.
„Jæja, herra Poirot, er nokkuð að frétta?“
Poirot rétti honum bréfsnepil. „Þetta er þjóf-
urinn sem tók skartgripina yðar. Á ég að láta
lögregluna afgreiða málið eða á ég að reyna
að ná sjálfur í skartgripina?"
Hardmann starði á blaðið. Að lokum sagði
hann: „Þetta er sérkennilegt. Ég tel ráðlegra
að koma í veg fyrir hneyksli. Þér ráðið hvemig
þér útkljáið málið en farið umfram allt var-
lega.“
Því næst náði Poirot sér í leigubíl sem hann
skipaði að aka til Carlton hótelsins. Þar spurði
hann eftir Rossokoff greifynju og okkur var
samstundis vísað til herbergja hennar. Greif-
ynjan tók á móti okkur klædd einhverjum
slæðum með villimannlegu munstri.
„Herra Poirot," hrópaði hún, „hafið þér sann-
að sakleysi aumingjans litla?“
„Vinur yðar er úr allri hættu, hann verður
ekki handtekinn, greifynja."
„En sniðugur lítill maður. Stórfínt og svona
fljótur."
„Hins vegar lofaði ég herra Hardmann að
færa honum skartgripina strax í dag.“
„Já, og hvað með... ?“
„Þess vegna, frú, ef yður væri sama, þá vildi
ég biðja yður um að afhenda mér þá án tafar.
Mér þykir fyrir því að þurfa að reka á eftir
yður en það bíður leigubíll eftir mér ef ske
kynni að ég þyrfti að snúa mér til Scotland
Yard. Við Belgar erum svo hagsýnir."
Greifynjan kveikti sér í sígarettu. Hún sat
grafkyrr í nokkrar sekúndur, blés hringi út í
loftið og horfði á Poirot. Því næst hló hún og
stóð upp. Hún gekk yfir að k'ommóðu, opnaði
eina skúffuna og tók fram svart silkiveski. Hún
henti því til Poirots. Rödd hennar var í full-
komnujafnvægi.
„Við Rússar erum hins vegar eyðsluklær,"
sagði hún, „og þess vegna þarf ég peninga. Þér
þurfið ekki að opna það, allir skartgripirnir eru
þama.“
Poirot stóð upp: „Ég óska yður til hamingju,
frú. Þér eruð óvenju skynsöm og fljót að taka
ákvarðanir."
„Nú, þér sögðust vera með leigubíl fyrir utan
sem biði eftir yður.“
„Þér eruð allt of vinsamleg, frú. Ætlið þér
að dveljast lengi í London?"
„Nei, ég er hrædd um ekki, þökk sé yður.“
„Ég bið forláts.“
„Hittumst við aftur?" spurði hún.
„Vonandi," svaraði Poirot.
„Það vona ég ekki,“ sagði greifynjan hlæj-
andi. „Þama sló ég yður mikla gullhamra. Það
em mjög fáir menn í heiminum sem ég óttast.“
„Verið þér sælar, greifynja. Ó, afsakið, ég
gleymdi að skila sígarettuveskinu." Poirot
hneigði sig og rétti henni sígarettuveskið sem
við fundum hjá öryggisskápnum. Hún tók við
því eins og sjálfsögðum hlut, lyfti aðeins augna-
brúninni og sagði: „Ég skil.“
„Þvílik kona,“ sagði Poirot ákafur er við
gengum niður stigann. „Já, þvílík kona, drott-
inn minn dýri. Ekkert rifrildi eða útúrdúrar.
Hún þurfti ekki nema augnablik til að meta
stöðuna hárrétt. Ég skal segja þér, Hastings,
að kona sem tekur ósigri svona vel kemst langt.
Hún er hættuleg, hún hefur stáltaugar." Poirot
missteig sig og var nærri dottinn.
„Ef þú litir augnablik niður fyrir fæturna á
þér gengi þér betur að fóta þig,“ sagði ég.
„Hvenær fórstu að gruna greifynjuna?"
„Kæri vinur, sagði ég ekki strax að hanskinn
og sígarettuveskið væri tvöföld vísbending.
Þess vegna varð ég áhyggjufullur. Ef einhver
hefði verið að reyna að koma sökinni á Parker
hefði annað verið nóg. Ég var því fullviss um
að Parker ætti ekki báða hlutina heldur bara
annan. Ég hélt í fyrstu að hann ætti sígarettu-
veskið en þegar ég sá hanskann heima hjá
honum sá ég að svo var ekki. Hver átti þá
sígarettuveskið? Ekki lafði Runcorn. Ekki
Johnston nema hann ferðaðist undir dulnefni
en eftir samtalið við ritarann sannfærðist ég
um að það væri enginn vafi á því hver Johnston
væri. En greifynjan? Hún átti að hafa komið
með skartgripi frá Rússlandi. Hún þurfti ekki
annað en taka steinana og setja þá í aðrar
umgjarðir og þá væri nær ógerlegt að þekkja
þá aftur. Ekkert var í raun auðveldara fyrir
hana en að taka annan hanskann frá Parker
þar sem hann geymdi þá í forstofunni og setja
hann í öryggisskápinn. Hins vegar ætlaði hún
ekki að týna sígarettuveskinu."
„En upphafsstafirnir á veskinu eru BP, en
upphafsstafir greifynjunnar eru VR“
Poirot brosti vinsamlega.
„Það er rétt, kæri vinur, en í kyrillíska staf-
rófinu er B sama og V í okkar stafrófi og P er
sama ogR.“
„Hvernig í veröldinni átti ég að geta upp á
því? Ég kann ekki rússnesku."
„Ekki ég heldur, kæri Hastings, þess vegna
keypti ég kennslubók í rússnesku. Ég sagði þér
að athuga hana.“ Hann stundi: „Þvílík kona,
ég hef ákveðinn grun um að við munum kynn-
ast henni nánar, en hvar og hvenær skyldi það
verða?“
56 Vikan 8. tbl.