Menntamál - 01.03.1936, Blaðsíða 22

20
MEN NTAMÁI,
málanna, og er það mikill skaði. Einstakir kennarar, sem
hafa skilning á ágæti kvikmynda til hjálpar við kennslu,
hafa útvegað nokkrar kennslufilmur að láni, helzt frá
Svíþjóð, og þær hafa svo verið sýndar í nokkrum skól-
um í kaupstöðum. Þessi viðleitni og framtakssemi er
þakka verð, en hún nægir ekki. Hér þarf meira við.
Þegar ég var á ferð í Svíþjóð og Danmörku síðastliðið
sumar grennslaðist ég eftir um það í báðum þessum
löndum, hvernig þar væri hagað notkun kvikmynda við
skólafræðslu.
í Svíþjóð er það svo, að fyrir allmörgum árum var
komið þar á fót allmiklu safni kennslukvilunynda, með
tilstyrk hins opinbera. Safnið er geymt í Stokkhólmi.
Filmurnar í safni þessu eru allar normalfilmur, sem svo
eru nefndar. Eru þær 32 mm. á breidd og að öllu leyti
af sömu gerð og þær filmur, sem kvikmyndahús nota.
Af þessu leiðir það, að til sýninganna þarf að nota
venjulegar, stórar sýningarvélar. En þær eru svo dýrar
að flestum skóluin er ókleift að eignast þær. Þá eru þess-
ar filmur einnig geysilega eldfimar, og þess vegna leyfa
vátryggingarfélög alls ekki, að þær séu sýndar annars-
staðar en þar, sem fullnægt er ströngum skilyrðum um
varnir gegn eldhættu. En slík skilyrði, t. d. eldtraustir
sýningarklefar, eru í fæstum skólum.
Til þess að geta nú liagnýtt kennslufilmur sínar, þrátt
fyrir þessa örðugleika, hafa Svíar farið þá leið, að þau
skólahéruð, sem vilja nota filmur við kennslu, semja
við eigendur kvikmyndahúsa í héraðinu um að sýna þær
skólabörnum á ákveðnum tímum fyrir tiltekið gjald. 1
upphafi skólaárs eru pantaðar frá filmsafninu í Stokk-
hóhni þær fihnur, sem hver skóli óskar að fá til sýn-
inga, og svo hefir hann sína ákveðnu „bíódaga“ nokkr-
um sinnum á vetrinum.
Sá annmarki er á þessari tilhögun, að myndasýning-
arnar verða ekki fastur liður í starfi skólanna. Þær verða