Menntamál - 01.04.1956, Blaðsíða 26

20
MENNTAMÁL
urðum við fljótt að skilja að ekki samsvarar alltaf orð
orði.
Ragnar var sjálfur óvenjulegur málamaður, kenndi öll
málin, íslenzku, dönsku, ensku, þýzku, frönsku og latínu
til stúdentsprófs með þeim árangri sem áður hefur verið
sagt frá. Hinar greinarnar, sögu og náttúrufræðigrein-
arnar, björguðum við okkur sjálfir með — og fór það mis-
jafnlega. Ragnar var ekki lærður maður í hljóðfræði, en
hafði gott lag á að láta nemandann skilja hvernig hljóðin
myndast og lét hann apa framburð sinn. Framburður hans
var slíkur að þegar ég hafði lesið fáeinar setningar á
dönsku hjá Martin Larsen fyrsta veturinn minn í háskól-
anum, með framburði þeim sem Ragnar kenndi mér, sagði
lektorinn: „Hvor har De lært det danske r?“; það var víst
fremur fátítt meðal íslendinga. Ég hygg að framburðar-
kennsla Ragnars í öðrum málum hafi verið hliðstæð.
Auk þessa hafði Ragnar lagt stund á ýmis tungumál.
Hin fjarlægustu mál hafði hann lesið um, gerði sér það
til gamans og hvíldar að lesa yfir málfræði tungna eins
og palí, japönsku, rúmensku eða assýrísku, og nokkuð
hafði hann lært rússnesku, auk þess sem hann las suð-
rænu málin ítölsku og spænsku. Svo kom það fyrir að
hann rifjaði upp grískukunnáttu sína með því að þylja
upp beygingar eða orðmyndunarfræði yfir þeim sem
vildi hlusta.
Stærðfræðikennsla lék í höndum hans, en lítið kenndi
hann þar fleira en numið var fyrir gagnfræðapróf. Það var
hans líf og yndi að leysa erfið dæmi og koma öðrum í skiln-
ing um hvernig það mætti. Ég get ekki stillt mig um að
segja frá smáatviki. Grétar Zóphóníasson verkfræðingur
í Danmörku var skarpur í stærðfræði. Einhvern tíma réð
hann ekki við dæmi sem hann hafði skrifað upp og bað
Ragnar hjálpar. Þeir sátu lengi við og sneru þáttunum á
ýmsa vegu, en ekki greiddist úr flækjunni og allt kom
fyrir ekki, unz þeir eftir langa mæðu fundu skekkju í upp-