Menntamál - 01.04.1956, Qupperneq 49
menntamál
43
að þá anna sálfræðingarnir ekki nauðsynlegu samstarfi
við foreldra. Allt starfið verður þá flausturslegt, einbert
„próf,“ en þá leið þarf fyrir hvern mun að varast. Gott
samstarf er því háð, að sálfræðingurinn þekki barnið raun-
verulega og alla aðstöðu þess á heimili og í skóla. Þessa
þekkingu öðlast hann því aðeins, að hann megi gefa sér
tíma til þess að skilja erfiðleika barnsins, og að það fái
traust á honum í persónulegri viðkynningu.
Ef við héldum fast við það, að umdæmi sálfræðiþjón-
ustunnar væri jafnfjölmennt og tekið var til áðan, þá
leiddi sú krafa til þess, að umdæmið yrði alltof víðlent í
strjálbýlustu hlutum landsins. Við gætum undir þeim
kringumstæðum fallizt á annað skipulag: Barnafjöldinn
minni, starfsliðið fámennara. Þá yrðu að nægja tveir sál-
fræðingar, sérfræðingur í geðvernd barna og sérfræðingur
í uppeldislegri sálarfræði, auk skrifstofuhjálpar. Þetta
starfslið gæti annað umdæmi með á að gizka 3000—5000
börnum.
f strjálbýlustu héruðum landsins, þar sem óhentugt virð-
ist eða jafnvel óframkvæmanlegt að hafa umdæmin svo
fjölmenn, að þau verði tveimur sálfræðingum hæfilegt
starfssvið, leggjum við til, þrátt fyrir hina miklu yfirburði
samstarfs tveggja eða fleiri sérfræðinga, að sálfræðingur
sé settur einn annaðhvort í fullu eða hálfu starfi. Við
áskiljum þá, að honum beri einungis að fást við þau
vandamál, sem svara til vísindalegrar og hagnýtrar mennt-
unar hans, og að hann eigi kost, að svo miklu leyti sem að-
stæður leyfa, á samstarfi við fullskipaðar stofnanir í sál-
fræðiþjónustu.
Það virðist eðlilegt, að sálfræðiþjónusta í skólum taki á
móti börnum utan við skólaskyldualdurinn, bæði frá barna-
verndarnefndum og skv. tilvísun lækna. Ef slíkt samstarf
þróast, þarf umdæmi hlutaðeigandi stofnunar að minnka
sem viðbótarstarfinu nemur.
Sums staðar hefur komið til orða að stofna sálfræði-