Menntamál - 01.04.1965, Qupperneq 85

MENNTAMÁL
79
in er orðin það öflug, að hún nær til landsbyggðarinnar
allrar, verður komin nokkur reynsla á notkun sjónvarps
við kennslu, ef þessi tækni fengi inngöngu í skóla landsins.
Væri slíkt ómetanleg — en ódýr — reynsla, ef hugmyndir
stjórnarvalda um skólasjónvarp kæmu þá að einhverju leyti
til framkvæmda.
Ymsar athuganir.
Ekki má skilja framangreinda skilgreiningu á eiginleik-
um sjónvarps á þann veg, að engir gallar finnist á sjón-
varpi sem kennslutæki. En fullyrt er, að vanköntum þess
og takmörkunum megi hæglega sneiða hjá, ef þeir, sem við
undirbúning kennsluefnis og kennslu fást, þekkja tækin
og möguleika þeirra og jtekkja viðbrögð jress fólks, sem
kennslan er ætluð.
Stærsti ókostur sjónvarps við kennslu er „sambandsleysi“
nemandáns við sjónvarpskennarann meðan á kennslu
stendur. I raun er bekkjarkennarinn tengiliður nemenda
og sjónvarpskennara, jreir hittast af og til og bekkjarkenn-
ara er yfirleitt fengið plagg mikið til útfyllingar varðandi
notagikli og afrakstur allan af sjónvarpskennslunni. Skýrsl-
ur Jressar frá bekkjaAennurunum eru síðan ræddar á fund-
um þessara aðila og tillögur gerðar til lagfæringar á jieim
atriðum, sem miður þóttu takast. Raunar virðist „sam-
bandsleysið“ meira vera sálfræðilegs eðlis. Víða hafa verið
settir upp símar frá skólastofu til sjónvarpskennara. Nem-
endur nota sér „sambandið“ sáralítið, en þeim finnst betra
að hafa Jiað.
Spurningunni um það, hvar og hvencer í kennslunni
sjónvarp eigi að koma inn í námsskrá, er erfitt að svara.
Sennilega verða aðstæður á hverjum stað að skera úr um
þetta atriði. Almennust er þó sú skoðun, að áhrifagildi
sjónvarpskennslu fyrir börn og unglinga sé rnest, þegar
hún er notuð til upphafs- eða kynningarkennslu á ein-
hverri námsgrein eða sérstökum þætti hennar, til að vekja