Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 28

„Hvenær fæ ég að skoðá fossinn?" spyr litla systir og
bendir yfir til fjallanna handan fjarðarins.
„Þú færð að fara þangað, þegar þú verður orðin stærri,"
ansar stóra systir.
„Segðu mér frá fossinum, systir mín,“ biður litla systir.
Hin eldri tekur að lýsa fossinum: „Fossinn heitir Heimir,
hann steypist niður úr snarbröttum hömrum, svo að þeir
kveða við af hrynjandi samhljóm fallvatnsins. Þegar hljómur
hans berst manni til eyrna, er eins og nýr undraheimur
birtist og heilli mann í björgin til huldufólksins."
Litla systir hlustar með opinn munninn af undrun, ætlar
að segja eitthvað, en orðin kafna á vörum hennar.
Stóra systir heldur áfram að lýsa fossinum: „Hægt er að
ganga undir fossinn án þess að blotna og óska sér einnar
óskar.“
„Hvers óskaðirðu, systir mín?“ spyr litla systir áfjáð.
„Það má enginn segja frá því, hvers hann óskar sér undir
fossinum, þá rætist óskin ekki,“ segir stóra systir og heldur
áfram að lýsa fossinum: „Á klettasyllunum umhverfis fossinn
vex hávaxinn burkni og burnirót. í hyljunum undir fossin-
um sveima laxar í djúpu, kristallstæru vatninu."
Litla systir horfir hugfangin yfir fjörðinn. Hún þráir aðeins
að verða nógu stór til að komast til fossins.
„Systir mín, hvenær verð ég orðin nógu stór til að fara
að fossinum?" spyr hún aftur.
„Eftir 2—3 ár. Það er svo langt þangað og ógreiðfært,"
svarar stóra systir mynduglega.
Kýrnar eru nú komnar nokkuð á undan telpunum og lalla
hægt, en telpurnar herða ganginn og ná þeim.
Aðeins er farið að halla degi. Yndisleg hvíld færist yfir
náttúruna, þar sem kýrnar þræða gamla troðningana í mó-
lendinu og telpurnar fylgja þeim eftir, og hann Brúsi
hundurinn þeirra tifar á milli þúfnakollanna.
Kýrnar reka af og til upp lágt baul, þegar þær ganga
ein af annarri traðirnar að fjósinu, þar sem þær hverfa
hlýðnar inn um dyrnar, hver fer á sinn bás og mjaltir hefjast.
Stóra systir hverfur inn í bæ, og Brúsi dottar í hlaðvarpan-
um feginn hvíldinni.
En litla systir heldur hægt niður túnið. Hún ætlar aðeins
stutta stund að horfa inn yfir fjörðinn, þar sem fossinn
fellur og huldufólkið býr. Hún hallar sér upp að steini
niður við túnið. Ó, hvað henni finnst gott að hvíla sig. Nú
finnur hún, hve þreytt hún er orðin. En fossinn hvíti, sem
fellur fram af hamrabjörgunum í fjallinu handan fjarðarins
eins og hvítur silkilindi, hann er svo heillandi. Ó, hve gaman
verður að skoða hann, þegar hún verður orðin eldri, og
hlusta á töfrandi hljómspil hans. Og huldufólkið, sem býr
í háu hömrunum ofan við fossinn, skyldi hún eiga eftir að
sjá það?
Litla systir minnist alls þess, sem systir hennar hefur
sagt henni af fossinum, allt þýtur það um vitund hennar,
hver myndin af annarri, en það er svo langt — svo skelfing
langt — þangað til hún verður orðin nógu stór til að fara
að fossinum — og svo veit hún ekki, hvers hún á að óska
sér! Hún er svo ung og sæl, að hún veit ekki, hvers hún
á að óska sér.
Það er ekki fyrr en löngu seinna, að stóra systir finnur
hana sofandi undir stóra steininum niður við túnfótinn.
26