Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 69

ókunna, hvíta mann hrista sig eins og Ijón og stíga fæti
sinum á háls hins fallna óvinar. Hins vegar kom sigur-
°skur karlapans ekki. Tarzan vildi ekki vekja óþarflega
mikla eftirtekt á sér, eins og nú stóð á.
Stúlkan, sem verið hafði sem steini lostin af ótta meðan
á bardaganum stóð, fór nú að hugsa um, hver verða
niundu endalok sín. Hún var að vísu laus við prestinn
ærða, en nú var hún á valdi manns, er hún hafði ætlað
fórna sólguðnum. Hún sneri sér snögglega við og ætl-
aði að fara en Tarzan stöðvaði hana.
,,Bíddu,“ sagði hann á sínu gamla máli, tungu mann-
apanna. Stúlkan leit undrandi á hann.
„Hver ert þú, sem talar mál hinna fyrstu manna?“
spurði hún.
„Ég er Tarzan apabróðir," svaraði hann á sama máli.
„Hvað viltu mér?“ hélt hún áfram. „Til hvers bjarg-
aðir þú mér undan hinum óða Ta?"
„Ég gat ekki séð konu myrta!" Hann mælti þetta hálf-
sPyrjandi.
„Og hvað ætlar þú að gera við mig?“ sagði hún.
„Ekkert," svaraði hann, „en þú gætir hjálpað mér, —
þú gætir fylgt mér héðan til frelsis." Hann sagði Jietta
án minnstu vonar um, að því yrði vel tekið. Hann Jtóttist
þess viss, að athöfninni mundi baldið áfram, ef prestarnir
fengju því ráðið. En Tarzan var viss um það, að þeim
^Oundi Jrykja hann óárennilegri óbundinn með langan
Éníf, en meðan hann var bundinn.
Stúlkan horfði lengi á hann, áður en hún tók til máls:
„Þú ert hinn furðulegasti maður," mælti hún. „Þú ert
eins og þeir menn, sem ég hef séð í dagdraumum mínum
frá því að ég var lítil stúlka. Þú ert eins og ég hef haldið
forfeður mína vera — þjóðin mikla, sem reisti þessa borg
mitt á meðal villimanna. Hún ætlaði að vinna gull og
auðæfi úr iðrum jarðar, en tapaði við það menningu
Slnni. Ég skil ekki, að þ ú skulir ekki hefna Jtín á mér,
mér, sem ætlaði að fórna lífi þínu á liinu gamla altari
sólguða minna.“
„Ég býst við,“ mælti apamaðurinn, „að þú hafir aðeins
verið að framkvæma skylduverk þitt. Ég ásaka þig ekki
tyrir það. En hver ert þú? Meðal hvaða þjóðar er ég hér?”
„Ég er La,“ mælti stúlkan. „Ég er æðsti kvenprestur
s°lhofsins í borginni Opar. Við erum afkomendur þjóð-
flokks, sem kom hingað í gullleit fyrir tíu þúsund árum.
Það væri löng saga að segja frá því, hvernig ógæfa og
einangrun eyddi smám saman Jijóðflokki okkar. Síðustu
leifar okkar settust að í þessu trausta fjallavígi. Smátt og
smátt hefur okkur fækkað og menning okkar horfið,
greind okkar dvínaði, og nú erum við að segja má aðeins
hópur mannapa. Aparnir búa í raun og veru hjá okkur
og hafa gert það lengi. Við köllum þá hina fyrstu menn
— við tölum mál þeirra, ekki síður en okkar. Við reynum
aðeins í helgisiðunum að halda okkar gamla máli við.
En brátt mun það gleymast, og við tölum ekki annað en
apamál. Brátt munum við ekkert finna að því, þótt fólk
okkar gangi að eiga apa og þá verðum við að sömu dýr-
unum og forfeður okkar hafa líklega 'verið."
„En þú ert mannlegri en hin, hvers vegna er það
spurði Tarzan.
„Af einhverri ástæðu hefur konunum ekki farið eins
fljótt aftur og karlmönnunum. Kannski vegna þess, að
jafnan hefur sá mannlegasti af prestunum verið valinn
til handa æðsta kvenprestinum," mælti La.
„Hvað verður nú um mig?“ spurði Tarzan.
„Þú bjargaðir mér, og ég mun reyna að koma þér
undan. Fylgdu mér hér niður í herbergi hinna dauðu,
Jaar skaltu bíða, þar til ég finn ráð til að koma þér út fyrir
múrveggi borgarinnar." Að svo mæltu fylgdi hún honum
niður langan hringstiga og lokaði hann inni í dimmu her-
bergi. „Bíddu mín hér,” sagði hún. Og þung hurðin
small í lás að baki hennar.
Skipbrotsfólkið
Clayton dreymdi, að hann drykki lyst sína af vatni,
tæru lindarvatni. í einni svipan fékk hann meðvitund
aftur og fann, að hann var orðinn gegndrepa af vatni,
er streymdi úr loftinu. Hann opnaði munninn og drakk.
Brátt hresstist hann svo, að hann gat risið á fætur.
Thuran lá þversum yfir fætur hans. Nokkrum skrefum
aftar í bátnum lá Jane Porter í kút niðri í vatnspolli í
kjalsoginu. Hún lá alveg hreyfingarlaus. Clayton taldi
hana af.
TARZAN
67