Æskan - 01.11.1977, Síða 19

gaiuuft
JÓL
Matthias Jochumson

FuUvel man ég fimtíu ára sól,
fullvel meir en hálfrar aldar jól,
man það fyrst er sviftur állri sút
sat ég barn með rauðan vasaldút.
Kertin brunnu bjart í lágum snúð,
orœður fjórir áttu Ijósin prúð,
mamma settist sjálf við okkar borð;
sjáið, enn þá man ég hennar orð:
„Þessa hátíð gefur okkur Guð,
Guð, hann skapar állan lífsfögnuð,
án hans gœzku aldrei sprytti rós,
án hans náðar dœi sérhvert Ijós.
Þessi Ijós, sem gleðja ykkar geð,
Guð hefur kveikt, svo dýrð hans gœtuð
jólagleðin Ijúfa lausnarans
leiðir okkur nú að jötu hans.“
Síðan hóf hún heilög safnamál
himnesk birta skein í okkar sál;
áldrei skyn né skilningskraftur minn
skildi betur jóláboðskapinn.
Margan boðskap hef ég hálfa öld
heyrt og numið fram á þetta kvöld,
sem mér kveikti Ijós við Ijós í sál, —
Ijós, sem oftast hurfu þó sem tál.
Ársól hver, sem öllu fögru hét,
œtíð hvarf á meðan rósin grét;
vorið hvert, sem bauð mér betri hag,
brást mét löngu fyrir vetrardag.
Lukkan sagði: „Vind upp mína voð:
veröld alla gyllir sölarroð:
fyrir stafni leiftra sérðu Ijós,
lukku þinnar frœgð og sigurhrós!“
Hvað varð úr því öllu? Last og hrós,
óró, blekking, trufl og viTluljós!
Hafi nokkur hreinan sálarfrið
hjartafeginn skifti ég hann við.
Þessi fáu, fölu lukkublóm
•; fœlast lífsins kalda skapadóm;
ált vort hrós í hreggi veráldar
hrekst á milli drambs og öfundar.
Loks er eitt það „evangelíum",
er oss býðst hjá tímans vitringum:
„Trú er hjátrú, heimur töfraspíl,
himinn, Guð og sál er ekki til!“ —
Ljá mér, fá mér litTa fingur þinn,
Ijúfa smábarn: hvar er frélsarinn?
Fyrir hálmstrá herrans jötu frá
hendi ég öllu: lofti, jörðu sjá!
Lát mig horfa á litlu kertvn þín:
Ljósin gömlu sé ég þarna mín!
Ég er aftur jöláborðin við,
ég á mn minn gamla sálarfrið!

17