Æskan - 01.11.1977, Qupperneq 85

— Það bendir allt til þess, að ungi
maðurinn hafi farið í sund, muldraði
Hurlock, og flokksforinginn kinkaði
kolli.
— Sjáið! sagði hann og benti á
teikningu af dreng í sandinum. Efst lá
skátahattur, við fæturna voru skór, en
ör eins og þeir höfðu áður séð benti
beint út á haf.
— Svo hann hefur synt til lands,
sagði flokksforinginn.
— Gæti hann ekki hafa synt að
hellinum þarna? spuröi Hurlock.
— Nei, svaraði einn drengjanna.
— Það var flóð áðan og þá flæðir inn í
hellinn. Ég vona, að hann hafi ekki
reynt að fela sig þar.
— Það held ég heldurekki, svaraði
Hurlock rólega. — Ég held, að hann
hafi ætlað að leika á ykkur. Við skul-
um leita að sporum í sandinum!
Hvers vegna áleit Hurlock, að skátinn
hefði ekki synt langt frá eyjunni?
*
nuiQoii e }jnq tse|o>|s jbujbajo
60 j|ujo>|s ‘uujjnueq ngjeq sjbuub
‘euipuojis e jngm nmo>| j!Ujbib>|S
60 >)00|jnH ue jnge nLuiuo>|S spuei
I!) tuAs eteq ge tneiq uueq ue ‘bu|
-}}ou ene }sas |>|>ie |g}eq uuunöueja
ujusnen
Sigurbjörn Sveinsson.
Hurlock lögreglufulltrúi var í
helgarleyfi á lítilli eyju. Einn morgun-
inn fór hann í gönguferð og var
kominn á stíg, sem lá að ströndinni.
Þar kom hann auga á skáta, sem voru
mjög áhyggjufullir að sjá.
— Eruð þið í fjársjóðsleit? spurði
Hurlock foringjann, sem var ungur
maður með gleraugu.
— Nei, svaraði flokksforinginn
'augaóstyrkur. — Þér hafið víst ekki
séð lítinn, Ijóshærðan dreng? Hann er
týndur.
— Nei, ég hef engan séð, svaraði
Hurlock. — Týndist hann nýlega?
— Nei, því miður höfum við ekki
séð hann frá því í gærkvöldi, en hann
minntist eitthvað á að synda til lands.
Ég bannaði honum það, þó að hann
sé sundmaður góður.
— Hérna er ör! kallaði æstur skáti,
sem hafði gengið niður stíginn á
undan öðrum.
Þeir hrööuðu sér þangað og sáu ör,
sem á stóðu stafirnir J. B.
— Við eru að leita að Jack Birch,
sagði flokksforinginn, — og hann
hefur búið til örina!
örin benti að kjarrinu, en þar sáu
þeir líka spor, sem auðvelt var að
rekja. Þeir fundu tvær örvar í viðbót,
þegar nær ströndinni kom.
Þeir hröðuðu för sinni og komust á
ströndina.
Þakkartár hnigu af augum hennar og hrundu eins og
daggardropar niður á drenginn.
„Æ, æ, pabbi, komdu fljótt að hjálpa mér!“ hljóðaði
^rengurinn. „Snjókonan ætlar að taka mig!“
„Sérðu ekki, góði minn, að þetta er lifandi kona?“
sagði faðir hans og klappaði á kollinn á honum. —
"Enginn snjókona gæti lotið niður og kysst þig svona
'nnilega á ennið, engin snjókona gæti talað svona fögur
orð og látið svona heit þakkartár hrynja yfir þig."
Litli drengurinn leit brosandi framan í konuna og var
nú ekki hræddur við hana lengur. Svo fóru þeir feðgarnir
leiðar sinnar.
Pátæka móðirin hugsaði með gleði til jólanna. Hún
dustaði af sér sjóinn og barnið hjúfraði sig upp að brjósti
dennar. Hún laut höfði í lofgerð og tilbeiðslu og hugsaði
e þessa leió: ,,Ó, hvað Guð er góður! Hann svaraði bæn
minni með köldum snjó, en jafnvel í klakanum og köldum
snjónum finn ég yl hans elsku og náðar. Algóður Guð
veri lofður fyrir þennan blessaða jólasnjó."
Sporin
í sandinum
83