Iðunn : nýr flokkur - 01.12.1929, Qupperneq 10

332
Dularfull fyrirbrigði í fornritum vorum.
IÐUNN
stálnöglum stungið niður í leiðið, auðsjáanlega í því
skyni, að hinn framliðni reki sig á naglana, þegar hann
ætlar að fara að leita upp úr gröfinni, meiði sig á þeim,
og fari ekki á kreik.
Vfirleitt hefir það gengið kynlega örðugt að fá menn
til þess að gera fullan greinarmun á mannverunni sjálfri
og líkir.u í gröfinni. Komið út í kirkjugarðinn hér og
athugið, á hvað mörgum legsteinum stendur, að fram-
liðni maðurinn >hvíli hér«. 1 einum sálminum í sálma-
bókinni, sem stundum er sunginn við jarðarfarir, er beðið
þeirrar bænar, að holdið geymist í friði, jafnframt því
sem beðið er um það, að hjálpráð drottins hlífi sálunni.
Eg veit ekki, hverjum ófriði höf. óttast að holdið kunni
að verða fyrir. En bersýnilega er þetta talið mjög mikil-
vægt atriði. Og við hverja jarðarför lýsir presturinn yfir
því, að líkaminn skuli rísa upp af jörðunni.
Eitt atriði úr fornritunum skal eg næst minnast á,
sem virðist hafa bak við sig sams konar reynslu eins
og sálarrannsóknamenn nútímans hafa fengið. Öllum,
sem mikið hafa fengist við miðlatilraunir, er kunnugt
um það, að þegar framliðnir menn gera fyrst vart við
sig hjá miðlum, þá virðist ástand þeirra oft vera líkt
því, sem það var við andlátið. Eins er það, ef þeir verða
sýnilegir, þá sjást þeir mjög oft með áverkum, sem þeir
hafa fengið annaðhvort við andlátið, eða líkaminn orðið
fyrir eftir andlátið. Merkilegs dæmis þess er getið í fyrsta
erindinu, sem flutt var á þessu landi um spíritismann,
25. apríl 1905, og heitir »Samband við framliðna rnenn*.
Eg skal geta tveggja dæma úr fornritunum, sem fara í
þessa sömu átt. Annað er í Svarfdæla sögu. Synir As-
geirs rauðfelds, Þorleifur jarlsskáld og bróðir hans,
höfðu vegið Klaufa. Hann vitjar rekkju frillu sinnar