Kirkjuritið - 01.10.1935, Qupperneq 13

Kirkjnritið. „Leyfið börnunum að koma til mín“. 341
ustu? Ég liefi alloft komið inn í hús, meðan á messu
liéfir staðið, og sjaldan tekið eftir öðru en að þar gengi
ait sinn vana-gang. Stuhdum er verið að leggja á borðið,
stundum er byrjað að borða, fólkið skrafar saman, kem-
ur og fer, meðan útvarpið er ef til vill að flytja drottin-
lega blessun af stóli Dómkirkjunnar eða Fríkirkjunnar
i Reykjavik! — Hvaða áhrif og' afleiðingar hefir nú
þetta fyrir barnssálirnar? Eitl bið mikilvægasta i upp-
eldiriu er það að vekja lotningu í sálu barnsins fyrir þvi,
sem heilagt er og háleitt. Það er víst um það, að álirif
einnar helgiathafnar, sem snortið hefir lijarta barnsins
á unga aldri, liin liljóða lotning fyrir guðshúsi og guðs-
þjónustunni, hefir oft skilið eftir svo varanleg merki i
sálu þess, að varað liafa fram á ellidaga. Það eru oft
áhrif frá fyrstu æskudögum, sem gera kirkjuna beilagt
liús og messuna heilaga athöfn í huga liins fullorðna
nianns. En hvernig fer um þau ábrif, þegar barnið venst
því frá fyrstil æsku að heyra guðsþjónustunni ekki gert
Iiærra undir böfði á heimili sínu, heldur en hverju ei'nu
misjöfnu, sem útvárpið hefir að bjóða? Ég hefi löngum
óttast það, að útvarpið yrði einmitt lil þess að drepa
niður lotníngu bins uppvaxandi æskulýðs fyrir helgi
guðsþjónustunnar, af þvi hún er gerð svo hversdagsleg.
Og bverra ér sökin? Ekki útvarpsins, heldur þeirra sem
stjórna heimilisbragnúm. þeirra, sem gefa börnunum
fórdæmið og fyrirmyndina. Hvernig á barnið að fá lotn-
ingu fyrir þvi, seiri það sér, að fullorðna fólkið fer létt-
úðlegá með?
Eiris atriðis vil ég geta ennþá. Svo að segja allir for-
eldrar senda börnin sín til fermingarundirbúnings, þeg-
ar þau koinast á þann aldur. Oftast sækja börnin kirkj-
una, meðan undirbúningstíminn stendur yfir. En oftast
koma þau ein. Að afstaðinni fermingu ganga börnin til
Guðs borðs í fyrsta skifti. Ekki helmingur foreldranna
fylgir þeim þangað. Er nú von, að þau áhrif, sem barnið
kann að verða fyrir á þessum timamótum æfinnar,