Kirkjuritið - 01.06.1967, Qupperneq 28

266
KIRKJURITIÐ
aði taka þetta meira til greina en gert er, þegar byggt er
fyrir aldrað fólk. — Röð'in kemur aS okkur sem yngri eruiö
fyrr en varir.
Oft er um það rætt og ritað, livað börn nútímans fari mikib
á mis, af því livað lítift' er af gömlu fólki á heimilunum, fólki
sem liefur tíma til þess að tala við börnin, segja þeim sögur
og hlusta á vandamál þeirra.
En það eru fleiri en börnin, sem þurfa einhvern baklijarl
sem liægt er að leita til, ef í raunir rekur, liann finna ekki allir-
að minnsta kosti einhvern hluta ævinnar. Árangurinn verður
taugaspenna og taugaveiklun að meira eða minna lepti.
Ein er sú stofnun, sem reynt liefur að vera sjálfri sér saiM-
kvæm í gegnum alla þessa umróta og byltingatíma, og það er
kirkjan. — Enda liefur henni oft verið borið það á brýn að
liún væri aðeins samkomustaður gamals fólks, aðallega kvenna,
sem bvort sem er væru koinnar á grafarbakkann.
Sérstaklega er þetta hugsunarbáttur lijá yngra fólki, þar sem
allt virðist leika í lyndi og það heldur sjálft, að það sé herra
yfir sínum framgangi og gerðum.
Ekki þarf nema mikil veikindi eða annað mótdrægt, sein
erfitt virðist að fá mannlega aðstoð til að leysa. — Þá er leit-
að til einliverra sem eru trúarsterkir um fyrirbæn, eða beitið
er á kirkjurnar.
— Og þarna finnst sá kraftur sem oft er ofar mannleguni
skilningi. — En eftir því sem við eldumst, þroskumst og verð-
um reynslunni ríkari, finnum við að yfir okkur er vakað og
okkur er hjálpað á stund neyðarinnar.
Ég las nýlega bókina „Mitt kall“, eftir frú Ingrid Bjerkas,
fyrsta kvenprest Norðmanna. — Á einum stað í bókinni segu
meðal annars frá því, þegar Þjóðverjar réðust inn í Noreg 9-
apríl 1940, frúin segir orðrétt: „Og verst var liugsunin um þa®’
að ef til vill hafi þetta orðið svona (þ. e. innrásin) af því a
við (þ. e. Norðmenn) gættum ekki nógu vel landsins okkar og
höfðum ekki gert nóg fyrir það, bara gerl kröfur, kröfur um
það, að hafa allt til alls og öryggi. — Við tókum það sem sjálf"
sagðan lilut. — Hvað liafði ég gert sjálf, ekkert, alls ekkert.
Og á öðrum stað segir frú Bjerkás: „Ég sagði við Þránd son
minn: „Þú mátt ekki fara í skólann á morgun, og skalt alveg
liætta að fara þangað, (það var vegna ótta við að ÞjóðverjaI