Kirkjuritið - 01.04.1971, Blaðsíða 17

Hér fara á eftir svör nokkurra manno
V|ð ýmsum spurningum
varðandi fermingu. Karl Jónsson,
bóndi í Gýgjarhólskoti í
Biskupstungum svarar fyrstur
HvaS var fermingin unglingi
fyrir hálfri öld?
Ferming mín — fyrir tœpum fimmtíu
og þrem árum — er mér alla tíð
mjög minnisstœð. Ef til vill hafa þeir
atburðir festst mér frekar í minni
fyrir það, að presturinn, sem þá sat
Mosfell í Grímsnesi, séra Gísli Jóns-
son, drukknaði rúmri viku eftir að
hann fermdi mig, — þá tœplega
fimmtíu og eins árs að aldri. Hann dó
frá konu og mjög stórum barnahópi.
— Ég minnist þess, hve hans var
saknað af öllum, bœði eldri og yngri.
Séra Gísli var vel meðalmaður á
vöxt, vel vaxinn, fríður sýnum, og
man ég, hvað mér fannst hann fal-
legur fyrir altarinu í fullum messu-
skrúða, þegar hann tónaði með sinni
hreinu, tœru, tenórrödd. — Hann var
dýravinur, barnavinur, mannvinur.
Þetta eru mín ummœli um prest-
inn, sem endaði, að segja má, lífs-
starf sitt með því að leitast við að
uppfrœða okkur, 13 eða 14 ung-
menni í Mosfellsprestakalli, vorið
1918 og leiða okkur á réttan veg.
Ég fullyrði, að það var honum hjart-
ans mál. Af uppfrœðslu séra Gísla
og fermingarundirbúningi er mér
minnisstœðast, hvað hann brýndi
fyrir okkur að vera sannir menn
fyrir Guði og mönnum.
Ekki er mitt að dœma um, hvaða
áhrif þetta hefur haft á líf mitt, en
aldrei hafa þau orð liðið mér úr
minni, enda voru þau staðfesting á
„kenningu" móður minnar.
HvaS virtist þér ferming skilja eftir
hjá þínum börnum?
15