Nýjar kvöldvökur - 01.05.1960, Blaðsíða 34

88
ANDRÉSÁ BREKKU
N. Kv.
búnaðarfélags lireppsins frá stofnun þess í
um það bil 30 ár. Hreppstjóri varð hann
1914 og hélt því starfi til vorsins 1956, er
hann sagði því lausu, þá níræður áð aldri
að kalla. Sýslunefndarmaður var hann frá
1915 til 1950, en þá gaf hann ekki kost á
sér lengur í það starf. Hann var í hrepps-
nefnd 1904—1915, í 11 ár, og var oddviti
hreppsins allan þann tíma, en þá skoraðist
liann undan endurkjöri jafnlangan tíma, en
að honum liðnum hafði hann náð sextugs-
aldri. Bréfhirðingarmaður var hann frá þvi
að síra Guðmundur Guðmundsson fluttist
frá Gufudal 1905 og símstöðvarstjóri síðan
sími kom að Brekku 1927, hvort tveggja til
dauðadags. Hann var mörg ár í sóknar-
nefnd. Þá var hann í fasteignamatsnefnd
1918, 1928 og 1938.
Þau Brekkuhjón eignuðust aðeins eitt
barn, sem náði fullorðins aldri, soninn Hall-
dór, sem var bráðefnilegt og glæsilegt ung-
menni. Hann andaðist rétt eftir að hann var
byrjaður á háskólanámi. Sló þá skugga á
Brekkuheimilið, sem aldrei hvarf að fullu,
meðan hjónin lifðu.
Fjögur fósturbörn ólust upp á Brekku hjá
Andrési og Guðrúnu. Arfleiddu hjónin
fósturbörnin, og búa þau nú öll á Brekku:
Gunnhildur Sigurðardóttir, Sigurjón Jóns-
son, Vigdís Ólafsdóttir og Bogi Sigurjóns-
son, sonur Vigdísar. Var gömlu hjónunum
í ellinni mikill styrkur að hjálpsemi þessara
trygglyndu fósturbama sinna, sem héldu
uppi heimili þeirra síðustu árin og vildu á
allan hátt verða fósturforeldrum sínum að
sem mestu og beztu liði.
Brekka er í þjóðbraut, og fáir ferðamenn
fóru þar fram hjá, sem eitt sinn höfðu notið
gestrisni húsráðendanna. Þar fékk ferða-
maðurinn jafnan þær beztu móttökur, sem
kostur var á í íslenzkri sveit, veittar af hrein-
um mannkærleika og hjartahlýju, jafnt af
báðum, húsbónda og húsfreyju. Þar bar að
garði margan ferðlúinn mann á þeirra
löngu búskapartíð, og ættu hjónin gesta
von, mætti húsbóndinn þeim við hliðið
með innilegu handabandi og leiddi þá til
stofu, þar sem sama innileik var að mæta
af hálfu konu hans.
Það var eins og að koma í foreldra hend-
ur að gista á Brekku.
Brekka varð sjálfkjörin gististaður allra,
sem til þekktu. Og vart verður það sagt
með meiri rétti um aðra en þau Brekku-
hjón, að þau hafi reist skála sinn um þjóð-
braut þvera, til að geta veitt sérhverjum
beina, sem um veginn fór.
Sveitungum Andrésar þótti hann snemma
vel til foringja fallinn, enda maðurinn hinn
gjörvulegasti. Hann var meðalmaður á hæð
og mjög þreklega vaxinn, fríður sýnum,
festulegur í fasi og göfugmannlegur. Ramm-
ur að afli, þegar hann var upp á sitt bezta,
eins og hann átti kyn til. En hann var gæt-
inn í framkomu, fremur hlédrægur en vand-
virkur og vandur að virðingu sinni í hví-
vetna. Öll opinber störf leysti hann af hendi
af einstakri vandvirkni og gætti þess vel að
vinna þau á réttum tíma. Grandvarleiki og
trúmennska einkenndu hann í öllu starfi.
Margir sóttu hann að ráðum, enda maður-
inn greindur og velviljaður. Hann fylgdist
vel með þjóðmálum og hafði myndað sér
holla lífsskoðun.
Guðrún Halldórsdóttir var fremur smá-
vaxin fríðleikskona, greind og guðhrædd og
manni sínum verðugur lífsförunautur.
Brekkuhjón skilja ekki eftir sig háar hall-
ir, en líf þeirra og heimili var ein af máttar-
stoðum göfugs þjóðfélags og það er mest
um vert.
Andrés andaðist 2. júní 1957 á nítugasta
og fyrsta aldursári. Guðrún dó nokkrum ár-
um fyrr. Þau hvíla í Gufudalskirkjugarði.
Húsavík, 5. apríl 1960.
Ætt Andrésar á Brekku í Gufudalssveit Ólafssonar.
1.
1. Ólafur Andrésson, bóndi á Gautshamri í Nessveit,
kv. Helgu Guðmundsdóttur (2—1).
2. Andrés Guðmundsson, bóndi í Bæ í Reykhóla-
sveit, kv. Sigþrúði Ólafsdóttur (3—2).
3. Guðmundur Guðmundsson, bóndi á Gautshamri
í Nessveit, kv. Ásnýju Andrésdóttur (5—3).