Nýjar kvöldvökur - 01.05.1960, Blaðsíða 55

N. Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
109
tæki. Hún hafði ekka og stundi þessu upp,
en grúfði sig annars ofan í klútinn sínn.
Dóri frá Þúfnavöllum var farinn að
blístra.
Kennarinn var aftur búinn að ná sínu
rólega, virðulega yfirbragði, stóð ekki leng-
ur eins og vasaþjófur, sem er gripinn mitt
í verknaði sínum. Hann tók saman blöð og
punktaði eitthvað niður. Það heyrðist
skrjáf í bréfi og létt fótatak, einhver opn-
aði hurðina og fór út. Sigga grét enn í
vasaklútinn sinn.
Drengurinn stefndi til fjalls. Hann
hugsaði ekkert um hvert ferðinni væri
heitið. Hann vildi hlaupa, mæðast. Þreyta
kapp við ofureflið. Hann var trylltur af
geðshræringu. Hið bratta fjall, með tætt-
um hamrabeltum og óhreinum fönnum
gnæfði ögrandi yfir honum, stormurinn
þaut í úfnu hári hans, regnið lamdi hann í
framan. Hann rann til á sleipri jörðunni
og skórnir hans fylltust af krapavatni.
Loksins kastaði hann sér niður yfirunninn,
mæðin tók fyrir vit ihonum. Hann velti sér
á jörðunni eins og hamstola dýr, tætti upp
hvíta sinuna, blautt slýkennt grasið, klór-
aði upp grasrótina með nöglunum. Hann
vissi ekki hvað hann gerði. Smám saman
lasgði og birti til í hua hans. Hvaða þátt
áttu þessi vesælu strá í ósigri hans. Engan,
alls engan. Þau voru ekki einu sinni lífi
gædd. Þau fundu ekki til, þó hann tætti
þau upp. Allt í kringum hann voru stein-
ar, gráir steinar. Þeir skildu ekki þjáning-
ar hans, blautir í rigningunni, kaldir. Hon-
um féllust hendur.
Þannig lá hann lengi.
Þá reis hann upp, kaldur og þrekaður
°g sá út til hafsins, sá livíta rjúkandi öldu-
falda, græna löðurkamba og roðið ský
leugst í norðri. Öldurnar féllu til norð-
austurs, að nakinni strönd. Smám saman
^kolaði öldum skapsins, öldum hans eigin
llugar upp að sviplíkri strönd. Einhvers
staðar þarna utar og neðar í hlíðinni var
kirkjugarður og leiði. Þar var bróðir hans
grafinn. Og fram í dalnum, þar sem sort-
inn var rnestur þessa stundina, var faðir
hans lifandi grafinn, skuldabasli sínu og
einstæðingsskap um aldur og ævi. Úr því
yrði aldrei bætt.
Drengurinn var eftir sig eftir geðshrær-
inguna, eins og eitthvað hefði slitnað úr
tengslum og ekki mundi þar gróa um heilt
framar. Hann hallaðist upp að stórum
mosagrónum steini og starði fram fyrir sig.
Andlit hans var þreytulegt, eins og andlit
fullorðins manns og jafnframt hörkulegt.
Það var ekki barn sem þarna sat.
Þá heyrðist létt fótatak og Björk litla
Ingólfsdóttir settist við hlið hans, hún úr
ævintýrinu fagra. Hún lagði hönd sína of-
arf á hans og brosti framan í hann. — Loks-
ins fann ég þig, sagði hún léttum rómi,
sem var einnig hlýr. Hann fann að hún
var ekki glöð, enda þótt brosið léki urn
varir henni. Þau horfðust stundarkorn í
augu. Þá leit drengurinn undan.
Farðu, sagði hann hryssingslega og ýtti
frá sér hönd hennar.
Eg fer ekki nema þú komir með mér,
sagði Björk ákveðið. Ég veit að þeir hafa
gert þér rangt til, en það bætir lítið úr
skák að liggja hér.
— Hvað ætli þér komi það við. Málróm-
ur drengsins var ískaldur.
— Jú, mér kemur það víst við, af því
mér stendur ekki á sama um hvað um þig
verður, sagði hún með ákafa sem henni var
ekki eiginlegur. Ég skil það svo sem ósköp
vel að þér hafi sárnað. En hvað geturn við
gert móti því sem kennararnir vilja?
Og hvað ætlið þið skiljið. Þið hafið víst
annað að Iiugsa um en það, hvað maður
leggur á sig. Hann þagnar skyndilega.
Hvað varðar liana um þetta.
Hún leit á hann.
Æ, ég veit það allt. Hún strauk yfir vott
hár hans, snerti heitt enni hans, sínum
mjúku höndum. Það gerði gott. Drengur-
inn lokaði augunum. Hann fann að hann
gat ekki þegar til alvörunnar kom hrint