Nýjar kvöldvökur - 01.05.1960, Blaðsíða 47

N. Kv.
FAÐIR MINN
101
þá kallað á konuna og hún beðin að bera á
sængurstokkinn herta'þorskhausa og hákarl
og yfirleitt allt, sem ætilegt fyndist í búinu,
bæði utan húss og innan. Var þessu boðorði
oftast eitthvað sinnt, en þó ekki ætíð orða-
laust. Var það og misjafnlega mikið er fyrir-
fannst, bæði að efni og gæðum, en þó oftast
gerð góð skil. Kom þá líka kaffidrykkur að
sjálfsögðu. Gott þótti þessum góða bónda að
bragða í staupinu, er svona sagði frá, og er
hann var orðinn hýr, minntist hann hinna
fornu sælustunda hjá „fræðaranum“ og
klökknaði við. Aldrei mátti nefna Eggert
kennara í hans eyru, svo auvirðilegt nafn
náði engri átt. ,,Fræðameistari“, minna
mátti það ekki vera, ef hann var orðinn
drukkinn. Kom þá fyrir, að tár glitraði af
gleði minninganna.
En miklu síður mun þessum mætu nenr-
endum liafa komið' til hugar að þessum
„fræðara“ með allsnægtir andans væri þörf
á þvílíku, er þeir gætu veitt, svo ríkur var
hann í huga þeirra. Þess vegna var það, nú
fyrir umliðnum aldarfjórðungi, að ég hitti
gamlan sægarp og frægan formann, þá ný-
hættan svaðilförum. Nú er hann löngu geng-
inn, sá garpur. Er harin heyrði, ltverra
irianna ég væri, minntist hann fræðslu föður
míns, en hennar hafði hann notið uppkom-
inn eins og óðalsbóndinn, er áður er nefnd-
tir. Var þá sem sólskin flæddi í huga hans, er
honum opnaðist fyrst minning þeirra miklu
stunda. En svo var sem ský skyggði á sól, og
dapraðist honum þá hugur og klökknaði
karlinn, þá er hann hugði að ævilokum
þessa manns, er svo mikið hafði veitt hon-
tim. Án allra orða hrukku tárin á hvarmana,
sæþrútna eins og á útsel, unz hann mátti
mæla: „Guð hjálpi mér og fyrirgefi, að ég
skyldi hafa gleymt að gefa honum í soðið.“
# * *
Eggert lét ekki mikið eftir sig í rituðu
ritáli. „Tilraun", lítið kver, 32 síður, Prent-
smiðja Reykjavíkur 1903, og „Hvað er mor-
mónska?" tvíblöðungur frá sama tíma.
Kvæði eftir Eggert eru einhver í handritum
Landsbókasafns, Skrá 4265, Lbs. 1870—
1884, 8vo. Auk þess eitthvað í blöðum og
tímaritum, m. a. tv.ö kvæði í vikublaoinu
Dagur, útg. og prentað á ísafirði, 1. árg., 5.
tbl., bls. 19, ritstjóri Guðmundur Guð-
mundsson skólaskáld. Hið síðara prentað í
sama blaði, Dagur, 1. árg., 22: tbl., er út
kom 22. júlí 1909, en það kvæði orti Eggert
á afmælisdaginn sinn (15. júlí í þeim sama
mánuði), er hann varð 76 ára. Það er kvæðið
„Sólin“, fjögur erindi, og er þetta þriðja
vísan:
Þú mikla konungs verkavél,
þú vinnur nótt sem dag,
og lítur yfir líf og hel
í líkn með friðarbrag.
Þú horfir æ með helgri ró
á heimsku vora og synd,
en allt hið göfga elskar þó, .
svo ást þín sýnist blind.
En þá er Dagur hafði birt fyrra kvæði
Eggerts, er hann nefnir ,,Aðsent“, segir rit-
stjórinn, Guðmundur skáld Guðmundsson,
í blaði sínu, er út kom 24. marz 1909:
„Eggert garnli Jochumsson, bróðir þjóð-
skáldsins á Akureyri, sendi Deginum þessa
vísu (vísan hét „Dagur“ og var átta ljóðlín-
ur). Öldungurinn, sem nú er farinn mjög að
lieilsu og sjón, styttir sér stundirnar við
stefjamál í kyrrþey. Sálin lians er auðug af
göfugum og góðum hugsunum og gáfurnar
enn í fullu fjöri, þótt örlög óg örbirgð hafi
sorlið að honum urn dagana. Eggert er nú
háaldraður maður, hefur fengizt löngum
við barnakennslu og leyst þar mikið starf vel
af hendi við litlu gjaldi. Hann hefur aflað
sér þeirrar þekkingar, sem auðið var, af eig-
in rammleik og aldrei í skóla gengið. Ef
hamingja hefði sett honum slík kjör og hann
notið þeirrar menntunar, sem bróðir lians,
er óvíst nema við hefðum átt þar annað
þjóðskáld jafnsnjallt hinu. En því hafa
margir fagrir kvistir aldrei orðið fagurlima,