Blanda - 01.01.1923, Page 104
98
liann að leikum með systkinum sínum niður við sjó
í Asmundarnesi; var þá vindur á norðan, og stóð aí
landi. Jón átti þá nýjan liatt, er faðir hans kafði fyr-
ir skömmu gefið honum. Hatturinn var heldur rúmur,
svo að vindhviða ein tók hattinn af höfði Jóns og
setti langt út á sjó; fór hann þá organdi heim til
móður sinnar, eu faðir hans var þá ekki heima, sem
og sjaldan var, þvi liann var oftast í smíðum annar-
staðar. Þegar Jón kom heim, bar hann sig mjög illa,
og mælti við móður sina:
Við mig núna vindurinn
var svo heiptargróinn;
hann tók af mér kattinn minn
og henti’ lionum í sjóinn.
Þessi staka er liðugt mælt fram, barnsleg og eins og
ósjálfrátt. Sýuir slíkt, að það hafi verið honum með-
fætc að tala þannig. Að vísu var Jón búinn að læra
málið sem harn, og hefir skilið hvað heipt var, þar
haun kallar vindinn heiptugan. Það sýnist ekkert
óeðlilegt, þó menn kveði snemma, þá er menn hafa
lært vanalegt mál og talshátt, en óvanalegt er það.
Oðru máli er að gegna um Þorstein Tjaldstæðing, er
kvað nýfæddur, þegar faðir hans skipaði að bera hann
út: „Látið mig til móður, mér er kalt á gólfi,“ o. s.
frv. Nýfæddur kann enginn neitt mál eðaj getur talað.
í þá daga fengust fjallagrös á Ásmundarnesi í
fjallinu þar upp af bænum; vóru elztu börnin oft lát-
in fara þar upp að tína grös, þegar vott var á jörð.
Eitt siun, sem oftar, fór Jón litli einn þar upp, að
morgni dags, að tína grös, en svo gerði lieiðbirtu og
sólskin, og fór þá að þorna af; þá kom faðir hans til
hans; var hann að leita að tveimur ám, er vantað
höfðu um morguninn. Þegar Jón fann föður sinn, mælti
hann þetta við hann: