Blanda - 01.01.1923, Síða 324
316
ar, því það var varii hans að lesa i postillunni, þó
farið væri til kirkju, þegar frá henni var komið. Nær
bækurnar voru komnar, segir hann til mín: „Nú ætla
eg að láta þig byrja með árinu að lesa á helgidögum,
en gáðu að lesa rétt og ekki mjög fljótt.“ Þetta var
8. nýársdagur minn, en aðgætandi var, að eg loptaði
ekki bókinni svo langan tíma; var þvi búið svo um
mig, að eg var látinn sitja upp i rúmi, og haía svo-
litinn kistil á hnjánum, og lá bókin á honum. Var þá
tekið til lesturs og sungið hið vanalega í grallaranum,
en að því loknu fór eg að lesa guðspjallið, og þegar
eg sagði: var lians nafn Jcallað Jesús, var barið. Faðir
minn sat á rúminu hjá mór; hann fór tiJ dyranna, en
sagði undir eins, að eg skyldi halda áfram að Jesa.
Að vörmu spori kom hann aptur og með honum prest-
urinn1). Brá mór þá svo við, að eg get eklci sagt, hvað
eg varð hræddur, en kökkur sá, er eg fékk fyrir
brjóstið, er mér enn í minni, og má því nærri geta,
að eg þagnaði. Presturinn klappaði á herðar mér og
sagði: „Haltu áfram, góðurinn minn, að Jesa, þú gerir
það svo vel.“ £>etta hressti mig, og fékk þá krían mál-
ið; stutt yfir að fara, eg las lesturinn, og lagfærðu
þeir mig ekki yfir þrisvar sinnum. Prá þessu sagði
presturinn, og barst það út um sóknina, og þóttu öfg-
ar. Að þessu Jiðnu tók presturinn til siunar iðju að
halda húskveðju2), sem vani var og þar eptir að spyrja
heimilisfólkið. Var fyrst að lesa fræðin, og var eg þar
með, því eg hafði Jært þau utanbókar af fóstru minni.
Þar eptir lét hann Jesa á bók, nema mig. Tökustúlka
var þar, bróðnrdóttir móður minnar, jafngömul mér
1) Þuð vur séru Arngrímur Jónsson á Melum (1771 •
1795 -j- 1815), bróðir Eyjólfs Johnsoniusar stjörnufrœðings.
2) Svo lidr. Prestur hefur lialdið einlivern rneðustúf lil
heimilisfólksins fyrst,, og það kallar höf. húskveðju.