Blanda - 01.01.1923, Page 416
Beinakerlingar
eru alkunnar hér á landi og hafa leingi verið, og eins
gaman það, er kátir menn hafa að þeim hent. Eru
það grjótvörður, — sem kallaðar eru kerlingar, —• hlaðn-
ar upp við alfaraveg, einkum á fjallvegum, og eru til
þess ætlaðar, að þeir, sem um veginn fara, skilji eptir
i vörðunni ritaða kveðju í ljóðum eða ijóðað ávarp frá
kerlingunni til þeirra, er næstir fara um veginn, að
sýna henni blíðskap. Vísum þessum átti, ef alt skyldi
vera i lagi, að koma annaðhvort í sauðarlegg eða stór-
gripalegg, og stinga leggnum síðan í vörðuna, og þvi
hafa vörður þessar verið nefndar bdnakerlingar. Ef
menn vissu, hverir næst mundu fara um veginn, var
opt sæizt til að nefna þá með nafni í visum þeim, sem
skildar voru eptir handa þeim i vörðunni. Væri marg-
ir á ferð í flokki, riðu stundum einhverir hagmæltir
og gamansamir menn á undan, og voru þá búnir að
koma vísum i kerlinguna handa þeim, sem á eptir voru,
þegar þeir komu að vörðunni. Væri konur þeirra, er
visurnar feingu, með i förinni, var beinakerlingin stund-
um látin biðja þær um að spilla ekki fyrir sér við
bóndann:
Gleztu ekki við mig, góðin sæl,
Guðrún mín Vigfúsdóttir.
Var gaman þetta í sjálfu sér ógnarlega meinlaust, væri
því haldið i hæfilegum skorðum, en út af þvi gat
stundum brugðið heldur en ekki.