Eimreiðin - 01.04.1923, Qupperneq 50

178
SAKRAMENT
EIMREIÐIN
»Eg bíð þá eftir séra Pétri«, sagði eg, og svo rak eg hann
inn til sjúklingsins, og fór að skafa af mér snjóinn í hálfleiðu
skapi yfir þessu. Þó gat eg ekki að því gert, að í huganum
var einhver undiralda af gleði yfir því, að hafa gengið heim
í kotið til þessara aumingja.
Eg skrönglaðist inn stutt, myrk göng, og komst inn í bað-
stofu. Hún var lítil, tvö stafgólf, lág og óvistleg. í henni miðri
var þiljað upp að bita til beggja hliða, en gangur á milli, °S
opið í gegn fyrir ofan bitana. I innri hlutanum var ljós, lampi
hékk þar á krók og logaði dauft á honum. Auk þess var ísa-
foldarblaði vafið utan um lampann — svo birtan yrði minni.
Þegar eg kom inn, lá gamla konan og mókti. Hún dró
andann þungt og óreglulega, og hafði hryglu.
Bóndinn, sonur hennar, sat á rúminu á móti og horfði a
hana. Hann benti mér að setjast hjá sér.
»Það hefir verið að draga af henni í allan dag«, hvíslaðt
hann að mér. »Hóstinn er nú horfinn, og þá kom hryglan«.
»Það er ekki álitlegt*, sagði eg.
»Hún er í dauðanum«, sagði hann, og svo sátum við þegj'
andi um stund.
Bóndi laut að eyra mér aftur. »Eg verð nú að biðja yður
bónar«, hvíslaði hann. »Eg þarf dálítið að líta til skepnanna,
eg verð fljótur. Mér sýnist hún nú heldur betri. Gerið það
nú fyrir mig, að vera hjá henni á meðan eg skrepp í húsin«-
Eg gat auðvitað ekki neitað honum um það. En eg sagði
honum, er hann fór, að mér sýndist hún eiga skamt eftir
ólifað.
Eg hafði einu sinni áður séð gamalmenni deyja.
»Blessaðir reynið þér að borða á meðan«, sagði hann um
leið og hann fór.
En matarlystin var nú horfin. Eg var órólegur. Einhver
dökkur og leyndardómsþrunginn kvíði læsti sig inn í sál mína,
ótti eða kvíði. Eg reyndi að hrekja hann burtu af alefli, eS
sagði við sjálfan mig, að eg væri sendur hingað af forsjón-
inn til þess að verða að liði, að öðru leyti væri mér þessi
viðskilnaður alveg óviðkomandi. Alveg jafn óviðkomandi eins
og þótt eg sæti enn á steininum við veginn og horfði á ljósið
í kotinu. —