Eimreiðin - 01.07.1944, Blaðsíða 45

eimreiðin
STEINGERÐUR
189
Hve lieitt ég þrái og óskiljanlega sterkt að finna þessar livítu
og mjúku hendur strjúka létt og ástúðlega um kinnar mér og
enni og smjúga mjúkum fingrum gegnum hár mitt í ljúfum leik!
Og ég veit, að það verða þær að gera fyrr eða síðar. Þessar
kendur geta ekki brugðizt. Þær eiga erindi til mín. Aðeins til
mín. Þær eru fyrirheit guðs í sál minni.
Nú finn ég það!
Ég sé blóð þitt roða gegnum mjalllivítt liörund þitt, er þú
lyftir höndunum svo hátt, að þær ber við rafljósin undir loftinu.
En þau eru mörg og sterk, í vinnustofunni ykkar.---------------
Steingerður! Það er persónuleiki og sál í liverri hreyfing þinna
hvítu handa. En hvað þær hljóta að vera ungar, Steingerður! —
Æ, fyrirgefðu mér, ástin mín! Ég sem veit ekki einu sinni livað
þú heitir! En hitt veit ég, að hendur þínar hljóta að vera ungar
°g sterkar og starfsglaðar! Aldrei hef ég vaknað svo árla morg-
uns, að ég liafi eigi séð þær þauliðnar að verki niður um þak-
gluggann á vinnustofunni þinni. Ég bý svo liátt uppi og sé því
aðeins ofurlitla ljósrák af starfssviði þínu, þar sem hendur þínar
táða ríkjum. Allt annað hverfur í ljóma þeirra. — Og þótt ég
hafi vakað fram á nætur við vinnu mína — og hugsað um þig
hafa hendur þínar enn verið að verki í hinni sömu, síungu,
svifmjúku hrynjandi sem stjórnar slögum lijarta míns. Og er
ég loks hef sofnað, hefur þú óðar smogið inn í drauma mína,
léttstíg og öklaprúð, brámánabjört og brosfríð. Og jni liefur rétt
nier drifhvítar liendur þínar, heitar og mjúkar. Og ég hef hrokkið
UPP úr svefni við snerting þeirra, heitur og ölvaður af draum-
þrunginni sælu og þrá.
Steingerður! Steingerður! Nafnlausa draumadísin mín. Hvaða
órlagavaldur liefur tengt okkur tvö slíkum reginböndum, sem
hvorki verða rofin í vöku né svefni! Lífi né dauða! Ég veit, að í
niínum æðum rennur einnig keltneskt blóð. Ef til vill örlítill
óropi Kormáks ættar. Og sá dropi er það, sem brennur og logar
8em leiftrandi bál í undirdjúpum huga míns og hjarta!
Ég þekkti þig þegar á götu. 1 mikilli fjarlægð. Hendur þínar
höfðu eigi brugðizt: Hrynjandi þíns unga líkama var svo söng-
faen og samstillt. Þú varst lifandi hljóðfall lífsins og æskunnar.
Ég fann, að mér gat ekki skjátlazt. En ég sá ekki andlit þitt til
fullnustu. Og augu þín! Augun þín! Þau varð ég að sjá!