Eimreiðin - 01.10.1953, Blaðsíða 40

276
Á AUSTURLEIÐUM ENN
eimreiðik
ari geysilegu skriðu úr fjallinu, með svo miklu afli, að upp 1
hlíðar gekk hinum megin dalsins? Mér komu í hug umniad1
dansks sjóliðsforingja, sem ég eitt sinn varð samferða í Dimrnu-
borgir við Mývatn. Hafði einhver í förinni yfir orð Jónasar
Hallgrímssonar: „Gat ei nema guð og eldur gert svo dýrðlegt
furðuverk." En Daninn hristi höfuðið. „Nei,“ sagði hann, „svona
smíðar enginn nema djöfullinn sjálfur“. Læt ég jarðfræðinguní
eftir að ráða gátuna. Hólahrúgöldin loka dalnum að kalla, rétt
innan við fjarðarbotninn. Skjólsamt er þar víða og gróskumikill
gróður í brekkum móti sól, en tjarnarbrúsi þekur smátjarnir,
svo að varla sér í vatn. Jarðlægt bii-ki og berjalyng mikið veX
í brekkum. Uppi á melkollunum er víða rautt af sauðamerg,
og sums staðar prýðir hinn sjaldgæfi gullkollur melana. Lyng-
jafni og litunarjafni vaxa innan um lyngið, og þar grær líka
eskið stinna, sem fyrrum var haft til fágunar. Og hvílíkt berja-
land! Það þætti ekki ónýtt í grennd Akureyrar eða Reykjavíkur-
Nóg var af undafíflum handa Ingimar Óskarssyni til rann-
sóknar. Fyrrum voru blóm þeirra notuð til sáralækninga. Víða
sjást fagurgrænir, stinnir brúskar skjaldburknans í giljum °S
kjarri, og skollafingurinn teygir upp gómana í gjótum. Kannske
verða hólarnir auðsuppspretta, ef Bretum eða Bandaríkjamönn-
um lízt fyrir alvöru á biksteininn sem einangrunarefni. Flokkui'
brezkra náttúrufræðinga dvaldi rnn skeið að rannsóknum 1
Loðmundarfirði sumarið 1952. Höfðu þeir bækistöð skammt fra
Stakkahlíð, skoðuðu berglög og gróðurfar, söfnuðu miklu af
steinum og jurtum o. fl. Bæði Helgi Jónasson frá Gvendarstöð-
um og undirritaður söfnuðu þar jurtum s.l. sumar. Virðist Loð-
mundarfjörður vera fyrirtaks „rannsóknaland“. Á Hraundals-
mýrum, skammt utan við hólana, liggur steingerður trjábolm",
ævaforn og ákaflega mikill, og biður flutnings á Náttúrugrip3'
safnið. Hafa Stakkahlíðarfeðgar ekið honum ofan úr fjalli, en
sleðinn bilaði í mýrunum. Kostar eflaust talsvert að koma bolm
um suður, en þetta er líka fágætur náttúrugripur.
Að Seljamýri var byggt stórt steinhús fyrir allmörgum árum
og notaður biksteinn og líparít í steypuna. En það reyndist il’a-
Steypan molnaði niður jafnt úti og inni, svo að húsið er ónýh
með öllu og bærinn í eyði. Vex nú baldursbrá uppi á vegg'