Eimreiðin - 01.09.1963, Síða 94

278
EIMREIÐIN
læknum, sem götuslóðinn hafði
legið niður með. Ekki var það von-
laust, að þetta kynni að vera bæj-
arlækur frá einhverju býli niðri í
dalnum, þar sem hægt væri að fá
gistingu og skeifu undir hestinn.
Við Bleikur vorum allt í einu
komnir á grænan bala. Það gat ver-
ið tún, þótt engin girðing væri
umhverfis það, en það var þá
snöggt og illa liirt tún, og engu
líkara en það hefði verið áburðar-
faust árum saman. Og það var ein-
hver þúst þarna framundan, sem
gat verið bær. Eg greikkaði sporið,
en Bleikur kærði sig ekki um að
ganga úr skugga um þetta, því
hann varð allt í einu staður, frýs-
aði og spyrnti við fótum, er eg
togaði í tauminn. Eg sleppti því
taumnum og gekk nær. Já, þetta
var bær, einkennilegur og fornfá-
legur bær, með lágkúrulegum veggj-
um og litlu bæjardyraþili. Hér var
ekkert hlað, því grasið gréri alveg
heim að bæjardyrunum, sem voru
breiðar og lágar, varla meira en
upp í geirvörtur. Hurðin var lmig-
in að stöfum, en í stað þröskulds
var stór, aflangur steinn.
Eg barði þrjú þung högg á þil-
ið, en enginn konr til dyra og eng-
inn umgangur eða hundgá heyrð-
ist inni fyrir. Eg ýtti þá á hurðina
og sá inn í svartar, dimmar bæjar-
dyr. Það var eins og þær önduðn
á móti mér auðn og dauða. Þetta
var auðsjáanlega auður og yfir-
gefinn bær. Hér höfðu áður búið
manneskjur, sem áttu sína sögu —
ef til vill raunasögu. Hvað hafði
gerzt innan þessara veggja og hver
var orsökin til þess, að þetta býli
liafði lagzt x eyði? l.á á bak við
það einhver leyndardónmr, "
leyndardómur, sem fjöllin í kring
höfðu falið fyrir umheiminum,
fjöllin og þokan, — leyndardómur,
sem tíminn hafði týnt?
Eg reyndi að hrista af mér þess'
ar hugleiðingar, því annað hvort
var að lialda áfram og leita bæja
neðar í dalnum, eða láta fyrirber-
ast í þessum eyðibæ, þar sem
óþekktar manneskjur höfðu einu
sinni lifað og dáið — dáið — dáið-
Hver veit nema veggiinir andi fra
sér endurminningum um þá, sem
eru dánir, góðverk þeirra og gla^P1
— ekki livað sízt glæpi?
Það var komin úðarigning, þet_
og Játlaus rigning, ennþá grarl1
og ennþá ömurlegri en þokan. Það
reið baggamuninum. Eg spretti
Bleik og festi beizlið um hálsi1111
á lionum. Það var engin hætta a
að hann stryki, eins haltur, þreytt-
ur og latur og hann var oiðinn.
Eg gekk aftur tii bæjarins °8
steig af dyrahellunni niður b‘ltj
þrep inn í bæjaigöngin. Eottu
var þungt og saggasamt, með eiU
kennilegum moldarþef. Eða v‘,r
það nálykt? Þeirri hugsun skaut
allt í einu upp hjá mér, að þett‘
væri dauðra manna bústaður. Gjjj
ekki verið, að fólkið hefði ó‘l1
inni í bænum og lægi þar ellll|
án þess að nokkur hefði orðið |,csS
áskynja? Eg var að því kominn J(
hrökklast út aftur, — út í þoknmj
og rigninguna og halda áfram 11
mannabyggða, þótt eg yrðt ‘j
ganga alla nóttina. En eg sá ,rl1^
um hönd. Ekkert var líklegra el
að langt væri til næstu bæja
Þetta