Eimreiðin - 01.09.1963, Side 96

280
EIMREIÐIN
sem krakka. Þá gæti maður alveg
eins trúað enn þá sögunni um
hann Rauða bola, sem Dísa gamla
sagði mér einu sinni.
Það seig á mig værð, en eg
lirökk upp aftur, áður en eg náði
að iesta svefninn til fulls. Hvaða
hljóð var þetta? Var það ekki korr
eða hrygla? Korr eins og í skor-
inni kind eða hrygla í deyjandi
manni? Og hvaða lykt var þetta,
var það ekki volg og væmin blóð-
lykt? Eg reis upp í ofboði. Var eg
kominn í morðingjabæli? Bjuggu
hér illvirkjar, sem lifðu á sauða-
þjófnaði og morðum? Nei, morð-
ingjar eru ekki til á íslandi, sízt
upp til sveita. Þar býr saklaust og
gott fólk. Maður getur alls staðar
verið óhultur, einnig uppi i af-
dölum. Fólkið þar liefur ef til vill
háll' illan bifur á kaupstaðarbú-
um, sérstaklega Reykvíkingum, —
það er partur af þess pólitísku trú,
— en illþýði, það er það ekki, held-
ur gestrisið og gott fólk heim að
sækja, hver sem í hlut á. Maður
verður ímyndunarveikur al' að
drekka í sig útlent reyfararusl og
lélegar kvikmyndir, svo maður fer
jafnvel að gruna saklaust sveita-
fólk um fjörráð við ferðamenn.
Maður er hér ekki í hafnarhverfi
erlendra stórborga, heldur uppi
í íslenzkum afdal. En Axlar-Björn,
bjó hann ekki í íslenzkum afdal
og myrti hann ekki vermennina,
sent voru á leið vestur undir Jök-
ul? Jú, en Axlar-Björn var uppi
fyrir löngu, löngu síðan — og við
lifum á tuttugustu öldinni (já,
meira að segja á fjórða tug tuttug-
ustu aldarinnar).
Það er bezt að telja. Þurrar töl-
ur eru leiðinlegar hversdagslega,
en að nóttu til, uppi í afdölum 1
eyðibýli, Jjar sem enginn veit, hvað
hefur gerzt, er bezt að halda sér
við Jmrrar tölur. Hvað hefur gerzt,
— já, eða kann að gerast? Hér gef-
ist ekki neitt, ekki neitt annað e11
])að, að skjárinn rifnar, Jjegar fer
að hausta, bærinn fellur nteð tím-
anum og eftir verður græn, vall-
gróin tóft, með nokkrum fíflum
og smávöxnum sóleyjum, og ef til
vill sézt móta fyrir bæjardyrastein-
inum, sem einu sinni var þröskuld-
ur, hálfsokknum í jörð. —
Eg vaknaði við J^að, að það var
ýtt við mér, Jiað var ýtt með fingri
í síðuna á mér snöggt og ójrohn-
ntóðlega, tvisvar til Jjrisvar sinn-
um. Eg opnaði augun og leit upp-
Við rúmstokkinn stóð kona 1
mórauðri peysu með klút hring-
vafinn um liöfuðið niður undii
augu. Hún var fölleit — nei, na-
föl, og angist og ofsahræðsla skem
út úr stórum, starandi augtun-
Áður en eg gat komið upp nokkru
orði fyrir undrun, gaf hún mel
merki með fingrununt um að geiJ
ekkert hljóð l'rá mér, benti svo aft-
ur fyrir sig og bandaði síðan me®
báðum höndurn fram að dyrunum-
Eg fylgdi bendingu konunnar me^
augunum og sá ]rá, að karhnaðm
stóð við hitt rúmið og sneri við
okkur baki. Hann var í hnébrók-
um og prjónapeysu, með uppmj0,1
skotthúfu á höfðinu og hékk topp-
urinn á henni niður með öðrm11
vanganunt, en svart hárstrý lal^1
undan húfunni niður á peysuháb'