Iðunn - 01.06.1886, Blaðsíða 92
386 Adolf Langsted:
jpótt hjúskapurínn hepti þannig allmjög frelsi
spartverskra kvenna, gátu þær samt sem áður látið
talsvert til sín taka á heimilinu, af því að þær
höfðu fengið sama uþpeldi sem eiginmenn þeirra,
og tekið eigi síðnr andlegum en líkamlegum fram-
förum á því, að liáfa umgengni við karlmanna-
lýðinn.
það þurfti líka sjerstaklegt þrek og mikilmennsku
til að vera móðir í Spörtu, þar sem ríkið gerði
tilkall til barnanna ekki eldri en sjö ára. Bn því
fór fjarri, að þær sæju ofsjónum yfir því, er ætt-
jarðarástin tók sjer þann bústað í huga og hjörtum
sona þeirra, sem móðurástin átti tilkall til. jpær
voru jafnan boðnar og búnar til að láta ættjörðina
vera í fyrirrúmi fyrir öllu öðru. Sagan geymir
mörg fögur og drengileg svör og orðatiltæki, sem
höfð eru eptir spartverskum konum, stutt Og gagn-
orð, eins og Spartverjum var við brugðið fyrir.
»|>að er of stutt», sagði ungur Spartverji við móð-
ur sína, og benti á sverðið sitt. »þá verður þú
að ganga þeim mun nær óvini sínuim, svaraði hún.
það var vana-kveðja mæðra við sonu sína, er þeir
lögðu af stað í hernað : «Hamingjan gefi, að jeg
sjái þig aptur með skjöldinn þinn eða d honum»
(þ. e. að vegnum sigri, eða dauðan, því flótta-
menn einir köstuðu frá sjer skildinum). Einu
sinni komu spartverskri móður þau tíðindi, að son-
ur hennar væri fallinn. Hún spurði með öndina
í hálsinum — »og hafði hann fengið sigur?» —•
Komumaður kvað svo vera. Hún svarar með
glöðu bragði : »Til þess ól jeg hann, að hann