Iðunn - 01.06.1886, Blaðsíða 101
M. Goldsclunidt: Hinrik Cecil og Sara. 395
an dyrnar á húsi föður síns. Sara tók kveðju
hennar, og nam þá förukonan staðar og mælti:
»Jeg kann yður í sannleika þakkir fyrir, að þjer
tókuð kveðju minni; jeg held það sje góðs viti
fyrir mig. Og þó mjer liggi á, ætla jeg samt að
standa við og spáfyrir yður í staðinn. Ejettumjer
höndina, barnið mitt fríða».
Sara var, eins og við erum flest, bæði kvíðin
og forvitin að láta spá fyrir sjer; hún kynokaði
sjer við þvi fyrst, en svo fór, að hún lofaði kerl-
ingu að ná í hendina á sjer. Hún leit á hendina,
síðan framan í stúlkuna, sem var ung og blóm-
leg, 17 vetra, því næst á hendina aptur, og
mælti: »Hún verður einhvern tíma lögð í lófa á
lávarði».
»1 hamingju bænumi, kallaði Sara upp ; »eigið þjer
við : fyrir altarinu ?»
»Fyrir altari eða ekki fyrir altari, það stendur
ekki á hendinni ; það er manna siður», sagði kerl-
ing, og hló við. 1 sama bili var hún horfin.
Fám stundum síðan, undir sólarlag, sat Sara
ásamt foreldrum sínum og tveim yngri systkinum
fyrir utan húsið og snæddu kvöldverð. Sólin skaut
kvöldroðnum geislum sínum skáhallt yfir þau og
yfir skóginn hinum meginn við lækinn. Unglings-
maður, laglega vaxinn, kom út úr skóginum með
tösku á baki, og gekk hvatlega út á brúna. Hann
hefir annaðhvort verið óvanur við að ganga yfir
þess konar brýr, eða þá að einhver trjestofninn
hefir legið lausara en vant var og oltið undir hon-
um. Hann datt í lækinn. Lækurinn var djúpur
og brattir bakkar að beggja meginn. Fólkið hljóð-