Hlín - 01.01.1919, Blaðsíða 79

Hlin
79
Yfir klungur keyrir blnkk,
kveinar jörðin undan hófum;
fagur situr hann í hnakk
hefur tauma í báðurn lófurn,
hörundsbrúnn, i stuttum stakk,
streymir angan reyrs frá glóf um.
Hugann dreymir vorsins vald,
velli grœna, bœi reista;
pá er skýja halla hald,
hiti báls af hverjurn neista.
Hún er björt rneð brúðarfald
bundin þeim sern má hún treysta.
Oft þau ganga hönd við hönd,
holt og mela gróðri klæða,
svífur yfir Ijósgrœn lönd
leiðina til sólarhœða;
út að landsins yst u rönd,
öllum mönnum likna, og græða.
Unir sjer við fengna frægð
fjallakonan draumarika,
hún á vona góðra gnægð,
gull og silfur er það líka.
Þó að yrði hún aftur lægð,
enginn tæki minning slika.
Sorg og gremja um æskuár
eiga sjaldan djúpar rætur.
Fyr en varir fölna hár;
flesta tima einhver grætur.
Grœðir hundrað hjartasár
hugarbirta einnar nætur.
F r i ð a.