Hlín - 01.01.1919, Blaðsíða 66

G6
Hlin
eina orðið, sem hugsanlegt væri að útbreiða og nota
sem ávarpstitil alh'a íslenskra kvenna. Það myndi fljqtt
komast í venju, að skrifa fermdar, fullorðnar stúlkur
,,frú“ og ávarpa þær þannig þegar þess þarf. Orðið „herra“
er ekki óveglegra, og er þó hver unglingspiltur skrifaður
þannig, jafnvel innan fermingar. Sem dæmi þess, hve
ljetta leið orðið „frú“ rnyndi eiga inn í daglega rnálið,
má nefna það, að ýmsir ræðumenn byrja tölur sínar
þannig: „Herrar mínir og frúr!“ og jeg hef aldrei lieyrt
þess getið, að nokkurri ógiftri konu hafi fundist hún af-
skift með því ávarpi.
Þetta atriði hefur verið tekið til umræðu á fundi
„Bandalags kvenna“ í Reykjavík, og nú síðastliðið vor á
sambandsfundi norðlenskra kvenna á Húsavík. Það er
rjetta leiðin, að hugsa málið fyrst og ræða, — og franr-
kvæma síðan, er ráðlegt þykir. Við konur getum lögieitt
„frú“ sem almennan ávarpstitil kvenna, án þess að kveðja
þing og stjórn til hjálpar. Við byrjum á því, giftar sem
ógiftar, kaupstaða- og sveitakonur, að ávarpa og skrifa
hvor aðra þannig, óhikað og feimnislaust. Það mun ekki
standa á karlmönnunum að hlíta þeinr sið. Og áður en
.varir er venjan orðin alnrenn. Mönnum finst þá „frú“
ekki meir óviðeigandi en orðið „herra“ er nú, þó það
væri einu sinni aðeins ávarpstitill biskupa og annara
stórmenna. Þá munu menn, að vonum, hlæja hjartanlega
að öllum mörgu titlunum, sem aðgreindu konurnar fyr
meir.
Ingibjörg Benediktsdóttir.