Melkorka - 01.12.1944, Blaðsíða 6

um óskabarn okkar, lýðveldið, og suinar okkar
munu ef til vill vilja fórna því rétti okkar umtölu-
laust. En það væri bjarnargreiði við þjóðfélag,
sem vill lifa við kjörorðið jrelsi og jafnrétti', og
öllu megum við fórna lýðveldinu nema líftaug
þess.“
Hverju á að fórna?
Forráðamenn þjóðarinnar tala um fórn. Þeir
vilja láta hinar vinnandi stéttir fórna arði sínum.
En til hvers eigum við að fórna? Til þess að við-
halda úreltum framleiðsluháttum auðvaldsskipu-
Iagsins, eða til þess að leggja nýjan, traustan
grundvöll atvinnulífsins, atvinnulífs, sem verka-
menn anda og handar fengju að hirða arðinn af,
en slíkur grundvöllur er það, sem sósíalistar vilja
leggja.
Þeir sem vilja fórna til þess að viðlialda fram-
leiðsluháttum auðvaldsslápulagsins segja, að fórn-
in í sjálfu sér sé fögur. Það sé fagurt að borða
sig ekki saddan, jafnvel þó að maturinn komi
engum öðrum að gagni. Það sé dyggðugt að
vinna 12 klst. á sólarhring, þó að hægt væri að
framleiða allar lífsnauðsynjar handa öllum með
6—4 klst. vinnu. „Þetta eru dyggðir hjá þér, af
því að þú átt ekki nóga peninga. Ég þarf ekki að
vera dyggðugur af því að ég á nóga peninga, nóg
framleiðslutæki.“ -— Og þeir, sem þannig hugsa,
snúa sér til kvennanna og segja:
„Konur eru fórnfúsar. Konur eru yndislegar
verur, en þær þurfa ekki nema lítil laun, af því
að þær eru svo fórnfúsar. Það er fagurt að vera
fórnfús.“
Þeir sem vilja leggja traustan grundvöll að
atvinnulífi voru og le-yja verkamönnum anda og
handar að hirða arðinn af því, segja: Það er
ekki göfugt að svelta af því að það er óþarfi og
engum til hagnaðar. Það er engin ástæða til þess
að þræla allan sólarhringinn fyrir daglegu brauði,
af því að það er hægt að framleiða allt sem við
þurfum með margfalt styttri vinnutíma.“
En þeir segja einnig, að það sé skynsamlegt
að fórna stundargæðum til þess að tryggja sér og
öðrum betri framtíð. „En þetta er í raun og veru
engin íórn. Ég tek aðeins útsæði og geymi til þess
að ég íái uppskeru næsta ár. Ég þarf ekki lengur
að svelta af því að alheimsuppskeran er orðin svo
góð, en ég þarf þó ef til vill að leggja töluvert á
mig, af því að það er dálítið erfitt að erja minn
garð. Þetta mætti kalla fórn mína til föðurlands-
ins, en ég held það verði mér ekki fórn.“
Og þeir sem þannig hugsa snúa sér til kvenn-
anna og segja: „Kona, þú ert maður og menn
fórna ekki fórnarinnar vegna, heldur vegna mál-
efnis sem þeim er hugleikið.“ Við fórnum ekki
„líftaug lýðveldisins“ aðeins til þess að fórna því
einhverju. Við krefjumst réttar okkar, en getum
lagt á okkur mikið erfiði til þess að færa hugsjón
lýðveldisins frelsi og jafnrétti í búning raunveru-
leikans. Það gerum við bezt með því að standa
á rétti okkar og nota krafta okkar og vit til þess
að hagnýta auðlindir íslands íslendingum til
handa.
ísland fyrir íslendinga
Við eigum fiskimið og frjósama mold, heita
hveri og raforku — og það eru til háar innstæð-
ur í erlendum bönkum. Þessar innstæður eru
vissulega ekki almannaeign, vegna þess að ein-
staklingum er ennþá leyft að hagnast á fram-
leiðslutækjum og éta upp það útsæði, sem átti
að geyma til næsta árs. Menn eru ekki skyldugir
að leggja innstæðurnar í nýsköpun framleiðslu-
tækja, þeir geta farið utan og spillt afkomumögu-
leikum þjóðarinnar. Verði slíkt látið við gangast,
skapast atvinnuleysi og þá skulum við konurnar
vera minnugar þess að ein fyrsta hrossalækninga-
tilraunin eftir síðasta stríð gegn atvinnuleysinu
var að bola konunum frá arðvætilegri atvinnu.
En við vonum að alþýðusamtökin séu orðin
það sterk, að þau geti krafizt þess að fá að endur-
byggja, nýskapa og nota framleiðslutæki þjóðar-
innar. Við sjáum að íslenzk alþýða ætlar ekki að
láta kúgast. Hún slcilur hugsjón lýðveldisins. Hún
vill skapa hér raunverulegt jafnrétti til þess að afla
sér lífsviðurværis og hún vill skapa öllum frelsi
— frelsi frá óskynsamlegu striti, frelsi til þroska
og íhugunar. —Svo að það mark náist, krefst hún
þess, að erlendu innstæðurnar verði notaðar til
þess að hagnýta auðlindir þjóðarinnar.
Það mun reynast erfitt fyrir afturhaldið að
36
MELKORKA