Melkorka - 01.12.1944, Blaðsíða 22

mæðranna. Séu þær ekki vaxnar starfi sínu kem-
ur kyrkingur og vansæld í þjóðina. Þetta ómetan-
lega starf gerið þér að skotspæni fyrir vanþókn-
un yðar og niðurrifssýki.
Erna (þungt niðri fyrir, en stillir sig): Þér
misskiljið orð mín, frú Breiðdal. Það hefur aldrei
hvarflað að mér að gera lítið úr næringarefna-
fræði og matreiðslu, öðru nær, ég er alveg sömu
skoðunar og þér að þetta starf sé eitt hið þýð-
ingarmesta fyrir hreysti og þrótt þjóðarinnar. En
svarið mér nú í fullri einlægni: Teljið þér, að
hver einasta kona sé þeim vanda vaxin, að rækja
þetta starf svo vel, að í litlu sé áfátt og engu, sem
verulegu máli skiptir?
Frá Breiðdal: Með góðum vilja, lærdómi, lip-
urð og eftirtekt ætti engri konu að vera það of-
ætlun. Ég geri a. m. k. ekki ráð fyrir því, að
meðal okkar séu margar húsfreyjur svo miklir
fáráðlingar að ekki megi kenna þeim algeng
heimilisverk.
Erna: Sennilega er hagkvæm og hárrétt mat-
reiðsla aðeins meðfæri þeirra, sem hafa hlotið
góða menntun í því starfi og hafa auk þess
glöggan skilning á gildi þess. Það er næsta hjá-
kátlegt að láta það velta á tilviljun og heppni,
hvort þjóðin býr almennt við heilsusamlegt mat-
arhæfi.
Frú fíreiðdal: Húsmæðraskólarnir eiga að hafa
forgöngu í þessu máli, og þeim mun takast að
koma því í gott horf, verði ekki spillt fyrir ár-
angri þeirra. Sem ritfær og greind kona ættuð
þér að líta á það sem skyldu yðar að vinna að
hollu og hagnýtu kvennauppeldi í stað þess að
beina örvum háðs yðar og niðurrifssýki að hús-
mæðraskólamálinu.
Erna: Hef ég gert það?
Frú fíreiðdal: Þér haldið að þér getið falið
yður bak við nafnlausar greinar, en ég þekki nú
orðið andann í því, sem þér skrifið. í fyrra vetur
birtist í blaðinu ágæt grein um sérmenntun
kvenna og var þar vikið að þeirri tilfinnanlegu
vöntun á húsmæðraskóla, sem við eigum við að
búa í þessum bæ. Greininni lauk með áskorun til
kvenna um það að hefjast handa um. fjársöfnun
til skólans. ...
Erna: Já, en....
Frú Breiðdal: í næstu blöðum voru birtar
raddir um húsmæðraskólamálið, þar á meðal éin,
sem latti konur þess að láta eyrisvirði af mörkum
til skólans, það væri karlmannanna að sjá um
stofnun og rekstur slíks skóla, því að það væri
þeim kærast að tjóðra konuna við grautarpott-
inn. Mér blöskraði, þegar ég sá þessi óskamm-
feilnu orð í mínu eigin blaði. En mér fannst, að
þau mundu ekki mega sín mikils og lét því kyrrt
liggja, enda grunaði mig ekki fyrr en seinna, að
þér hefðuð skrifað þau. Sízt af öllu grunaði mig,
að þér munduð nota yður umburðarlyndi mitt
til þess að birta í blaðinu skoðanir og tillögur,
sem engri óspilltri og ærlegri konu eru sam-
boðnar.
Erna: Ég endurtek það, sem ég sagði áðan, að
skoðanir mínar og tillögur eru í alla staði tíma-
bærar og eðlilegar. Ég er þess albúin að færa rök
fyrir máli mínu.
Frú Breiðdal: Ef tillögur yðar væru teknar
alvarlega, væri að þeim voða stefnt að afmá
mannkynið af jörðinni.
Erna: Nú blöskrar mér skilningur yðar, frú.
Frú Breiðdal: Þegar konuna binda hvorki sifja-
bönd né heimilisskyldur, brjálast eðli hennar.
Hún hættir að ala börn, hún vill njóta þess frels-
is, sem að henni er haldið. Hún vill njóta en ekki
þjást. Hvers vegna ætti hún líka að vera vélrænt
afl í þágu mannfjölgunarinnar, þegar börnin eru
tekin frá henni nýfædd? Hún lærir aldrei að
þekkja móðurgleðina og ábyrgð þarf hún enga
að hafa.
Erna: Ef þetta eiga að vera mínar skoðanir,
þá kannast ég alls ekki við þær.
Frú Breiðdal (háðslega): A, var það svo!
Erna: Inntak greinar minnar var í sem fæst-
um orðum á þessa leið: Konan er gædd einstak-
lingseðli engu síður en karþnaðurinn og því eðli-
legt, að hugur hennar hneigist til ýmissa starfa.
Það er því fyllilega sanngjarnt að gera þá kröfu
til þjóðfélagsins, að það búi henni þau kjör, að
hæfileikar hennar njóti sín til fulls að hverju sem
þeir beinast. Burt með erfðavenjur og kreddur,
sem gera giftu konuna að eldabusku og þjónustu
manns síns. Burt með allt smáhokur. Setjum á
stofn fullkomin mötuneyti, þar sem framleiddur
52
MELKORKA