Melkorka - 01.03.1955, Blaðsíða 5

MARÍA MEt) BARNIfi. Mynd þcssi er úr íslcnzku teiknibóhinni i Árnasafni, sem er forn skinnbólt og
mjög sérsta’ð. Bókin kom úl fyrir jólin hjd bókaútgdfufélaginu Heimskringlu með tcxta um listrrent gildi mynd-
anna eftir Björn Th. Björnsson, listfrceöing. Hann segir i fornuila: „Ein er þó sú grein, sem fram til þessa liefur
legiÖ áreckt i garöi islenzkra frœða, og þaö svo, að mcnn gcra sér ticþast grein fyrir að hún sé til. Z>að er islenzk
myndlist fyrri alda. Sánnleikurinn er þó sd,að myndlistin mun cliki cinungis vera clzta menningargrein Isle.nd-
inga, heldur md rekja þróunarsögu hennar órofna frd landndmstiÖ ogfram undir siöustu öld.“
heitu þeli vakti hún yfir velferð þess og fé-
lagskvennanna.
í Alþýðuflokknum starfaði hún í mörg ár
og síðar í Sameiningarflokki alþýðu — Sósíal-
istaflokknum — og kvennasamtökum þess
flokks. Þá starfaði hún mörg ár í Mæðra-
styrksnefnd, Kvenréttindafélaginu, Hún-
vetningafélaginu og mörgum öðrum samtök-
um, sem ég kann ekki að greina, en flest áttu
þau það sameiginlegt að berjast fyrir meira
réttlæti og fegurra mannlífi.
En skaphiti Þuríðar, einbeitni og bar-
áttugleði varð Jress valdandi að hvar sem lnin
fór, var liún jafnan í fremstu víglínu.
Þuríður var snjall liagyrðingur og kvað
kvenna bezt. Vísur hennar voru hagar að
formi og oftast gneistar úr afli lieitra og
stundum nokkuð sárra tilfinninga. Kunni
luin vel að meta þann unaðsgjafa og hugar-
fró sem vel kveðin staka hefur verið þessari
þjóð, þegar önnur föng þrutu og henni var í
hlóð borin ást til alls sem íslenzkt var og
verður. Það var því ekki tilviljun að Þuríður
var einn af stofnendum Kvæðamannafélags-
ins Iðunnar og starfaði þar alla tíð. Var eitt
af síðustu verkum hennar í þágu þess að
stjórna afmælishófi félagsins. Gerði hún
jiað með þeirri glaðværð, lipurð og skörungs-
skap, að félagar liennar munu lengi minnast.
Sagði formaður félagsins, að þar um hefði
mátt hafa orð Fornólfs:
,,-----jíar var allt í frammi,
bæði en léttu ljúflingsmál
og lásagaldrinn rammi."
Einn var sá félagskapur enn, sem Þuríður
helgaði kralta sína, sem ég vil geta að nokkru,
og veldur ekki gleymska mín að ég tel hann
síðastan, en jjað var „Vorboðinn“, sem rek-
ur stórt vistheimili að sumrinu fyrir fátæk
melkorka
5