Samtíðin - 01.03.1940, Síða 11

SAMTÍÐIN
Lafayette McLaws:
Ég er að verða blindur
Yf ITNESKJAN UM ÞAÐ, að ég
* væri að verða blindur, kom
eins og þruma úr lieiðskíru lofti. Ég
hafði farið til augnlæknis, til þess
að öðlast bót á þeim ágalla, að mér
fanst, eins og móða settist á gleraug-
un min. Hann virti augun i mér fyr-
ir sér heldur lengur en bann var van-
ur, og mælti síðan: — Þér eruð að
verða blindur! Um leið og liann sagði
þetta, gekk hann nokkur skref aftur
á bak, rétt eins og hann byggist við,
uð ég mundi ráðast á hann.
Ósjálfrátt rétti ég úr mér, og síðan
mælti ég eftir nokkra umliugsun: —
Og öll þessi ár, þangað til ég er níu-
tíu og þriggja! Læknirinn varð stein-
Iiissa. En þá sagði ég honum, að því
befði margoft verið spáð fyrir mér,
að ég mnndi verða níutiu og þriggja
ára gamall. Og þó að ég bafi aldrei
lagt mikið upp úr þess háttar spá-
dómum, hrylti mig núna við tilhugs-
uninni um það, að eiga að lifa í full-
komnu myrkri fram til 93 ára ald-
urs.
Frá því ég gerðist rithöfundur,
bafði ég tamið mér að skrifa á rit-
vél. Nú ákvað ég að læra þegar í stað
hina svokölluðu blindraskrift á rit-
vél.
Þegar ég var langt kominn að læra
liana, fór ég að hitta augnlækninn
að nýju. Mér brá í brún, er ég sá
bann. Það var eins og bann hefði
yngst um rúm 20 ár, eða væri orðinn
tæplega fertugur í stað þess að hann
var sextugur. Ég hafði orð á þessu
við lækninn, en um leið varð mér
ljóst, að bann Iiafði alls ekki breytst,
heldur Iiafði sjón minni einungis
brakað. Ég sá ekki orðið elli- og
þrevtumörkin á andliti læknisins. I
sama bili varð mér ljóst, að blinda
þarf ekki endilega að vera dapurlegt
myrkur. Ef blindir menn reyna til
að gleyma því, sem þeir bafa mist,
en muna bins vegar það, sem þeir
bafa öðlast, verður sjúkdómurinn
þeim furðu léttbær.
Ég hef veilt því athygli, að eftir
þvi, sem sjón mín hefur daprast, bef-
ur gamalt fólk, sem ég hitti, yngst.
Sama máli gegnir um ýms blóm.
Hinir sterku litir þeirra bafa mildast,
og mér finst ilmur þeirra miklu
sterkari en áður. Ég finn jafnvel nú
orðið unaðslegan ilm af blómum,
sem ég fann enga lykt af, meðan ég
hafði fulla sjón. Enn fremur befur
bevrn mín batnað að miklum mun,
enda þótt ég liafi altaf heyrt vel. Er
náttúran ekki að reyria til að bæta
okkur það upp, sem við höfum mist?
Um leið og bún sviptir okkur einni
tegund skynjunar, skýrir bún önnur
skilningarvit okkar að miklum mun.
Þreifinæmleiki minn hefur þó ekki
aukist fyrir sitt leyti, eins og ilman-
in og heyrnin. Samt er ég miklu
næmari fyrir ryki en áður, einlcum
þvi ryki, er sest á bækur og húsgögn.