Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 60

54
MORGUNN
fengið, er ég hefi verið alein í dagsbirtu eða á nótt-
unni, og ávalt án nokkurs annars undirbúnings, en að sitja
þegjandi í nokkurar mínútur.
Afi minn, sem var læknir, varð lækningaleiðbein-
andi minn. Eg hafði aldrei séð hann í lifanda lífi, með
því að hann var í Englandi, þegar ég í æsku var í
Nýja Sjálandi og Ástralíu, en ég hafði lært að þekkja
og elska hann gegnum móður mína og af myndum af
honum. Með aðstoð hans gat eg veitt gagnlega hjálp og
ráðleggingar móður minni og mörgum fleirum og losað
þá með því við fyrirhöfn, kostnað og vonbrigði.
Ætla ég að skýra hér frá því, er ég eitt sinn var
þannig notuð sem miðill hans.
Frásaga frúarinnar.
Vinur okkar, sem hafði verið skipsfélagi bróður
míns, gekk að eiga ekkju, sem átti ungan son. Þau
voru mjög hamingjusöm og áttu snoturt heimili í und-
irborg Sydney í Ástralíu, en maðurinn var fjarverandi
í sjóferð í nokkrar vikur.
Við áttum heima hinumegin við höfnina, margar
mílur frá þeim. Móðlr mín hafðið boðið A að heim-
sækja okkur með konu sína, þegar þau komu til
Sydney, og seinna heimsóttum við þau. Eftir það átt-
um við í ýmsum önnum og sáum ekki frú A í nokk-
urn tíma.
Einn morgun fanst mér, er eg vaknaði, að eg ætti
að fara og vitja um hana, svo að jafnskjótt og ég hafði
lokið heimilisstörfum, lagði ég á stað, fyrst á ferju og
svo á sporvagni að húsi hennar. Þegar ég klappaði
þar á dyr fékk ég ekkert svar, og ég tók eftir, að
gluggar á framhlið voru birgðir. Þegar ég vonsvikin
ætlaði að hverfa frá, kom nágrannakona inn í garðinn
og sagði mér, að vinkona mín hefði farið að ráðfæra
sig við lækni með því að hún hefði ekki verið hress
nokkra daga og hún bjóst við, að hún mundi ekki