Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 102

96
MOEGUNN
árum 20. aldanna mjög undir áhrif þeirrar stefnu, að vísa
öllu kraftaverkakendu inn á svið goðsagna eða hjátrúar.
Með alla atburði, sem ekki var unt að skýra með náttúr-
legum orsökum (þ. e. orsökum, sem þá voru viðurkendar
af vísindunum sem viðurkend náttúrulög), var svo farið,
að þeir urðu að engu við skýringarnar, eða ef þess var
ekki þægilegur kostur, þá var þeim blátt áfram enginn
gaumur gefinn, af því að frásagnirnar um þá stöfuðu ein-
göngu af trúgirni og löngun eftir furðuverkum á þessum
frumstæðu öldum, þegar ritningarnar höfðu verið samdar.
Eg tek eitt dæmi: ritningin segir, bæði í eldra safn-
inu og því nýrra, frá mörgum atburðum, er englar birtast
íbúum jarðarinnar; þeir koma í ýmis konar tilgangi og
flytja ýmis konar boðskap. Hin nýja guðfræði kirknanna
og háskólanna var, eftir því sem eg lít á, undirorpin áhrif-
um frá efnishyggjuvísindum 19. aldarinnar og hafði lag
á að gera þessar frásögur að engu. Þær voru taldar „leif-
ar af gömlum þjóðsögum“, „fram komnar af hjátrú al-
mennings", eða „dæmi um hinar tíðu skynvillur gagnrýn-
islausra og óvísindalegra manna“. í sambandi við almenna
og vaxandi óbeit á því, að kannast við nokkuð „yfirnátt-
úrlegt" í nokkurri mynd, gereyddu þessar skoðanir trúnni
á engla í hugum margra manna.
Alveg eins og draugum var í hugsanalífi almennings,
ásamt trúnni á galdra og stjörnuspádóma, vísað aftur í
miðaldahjátrú, eins var trúin á engla smátt og smátt, en
til hlítar, þurkuð út úr hugsanalífi trúmanna og kirkju-
manna.
Hér um daginn sagði einn vinur minn, sem heldur
fast við rétttrúnað nýju guðfræðinnar, þegar minst var
á engla: „Eg þarf ekkert á þeim að halda“.
Svo að eg sé alveg hreinskilinn, læt eg þess getið, að
eg hefi horfið aftur frá þessum öfgum nýju guðfræðinn-
ar, því að svo lít eg nú á þetta. Samþykki mitt við þessa
öfgastefnu var ekki að neinu leyti, að eg held, sprottið af
vandlegri íhugun né vel grundvallað. Hálfpartinn án þess