Morgunn - 01.06.1950, Síða 28

22
MORGUNN
þeirra reka beinlínis erindi spíritismans, þótt Andersen
þekkti vitanlega ekki spíritismann.
Hann var ákveðinn andstæðingur kenningarinnar um
eilífa fyrirdæmingu og útskúfun 1 sögunni En Historie,
lætur hann hinn dómharða prest komast í draumi að þeirri
niðurstöðu, að enginn maður, ekki einu sinni hinn versti
glæpamaður, sé nægilega vondur til þess að Guð dæmi
hann til eilífrar refsingar. „Jafnvel í sjálfu hinu illa er
eitthvað af Guði, sem mun sigra og slökkva eld helvítis/'
segir hann.
1 sögunni Paa den Yderste dag hugsar hann og skrifar
ljósast um þessi efni. Þar dregur hann upp mynd af ástandi
sálarinnar eftnr dauðann. Og þá mynd dregur hann upp
eins og spíritisti, í fullkomnu samræmi við kenningar spír-
itismans. Hann lýkur sögunni með þessum háleita lofsöng:
,,Og þá hljómaði: heilög, dýrðleg, kærleiksfull og eilíf
ert þú, ó, mannssál. Og öll munum vér á hinum efsta,
jarðneska degi standa eins og þessi sál titrandi andspænis
dýrð og ljóma himnaríkis. Vér munum beygja oss djúpt
í auðmýkt, og borin uppi af kærleika Guðs, borin uppi af
náð hans munum vér svifa inn á nýjar brautir, á þeim
vegum munum vér hreinsast, göfgast og betrast og færast
dýrð ljóssins stöðugt nær. Og styrktir af Guði munum
vér megna að ganga inn í hina eilífu birtu.“
Trú H. C. Andrsens var þessi: Guð er kærleikur og allar
sálir eiga að frelsast. Þessi er líka boðskapur spíritismans.
Andersen var líka sjálfur í skáldritum sínum sannkallaður
postuli kærleikans.
H. C. Andersen átti það sameiginlegt með mörgum öðr-
um mikilmennum andans öldum saman, að hafa með inn-
sæisgáfunni skilið lífssannindin miklu, án þess að eiga að
öllu samleið með kirkjunni og kenningum hennar. Og það
er ekki sízt vegna þeirrar gáfu, að hann skipar með sæmd
sess sinn meðal snillinganna.
J. A. þ.