Jazzblaðið - 01.09.1949, Blaðsíða 17

Anymore hafi verið búin til fyrir nokkrum
vikum. Síðan snerum við plötunum við og
bárum saman Cotton Tail (1940) og Singin’
In the Rain (1949).
Inngangurinn að Rain þótti lélegri en
Glenn Miller hljómsveitin hefur nokkrum
sinnum leikið hann á plötu, og brassinn
(trompetarnir og trombónarnir) á eftir A1
Sears einleiknum voru lakari en hjá Les
Brown. Hugmyndir einleikara og hljóm-
sveitarinnar skorti allan frumleik. Þrír af
áheyrendum héldu, að þetta væri léleg
hljómsveit að reyna að stæla Ellington.
Þegar Cotton Tail var lokið, varð dauða-
þögn. Loks sagði einn af áheyrendum, gagn-
rýnir á klassíska músik fyrir eitthvert
bezta smátímarit landsins. „1 guðanna bæn-
um, hvað hefur komið fyrir manninn? Er
hann þreyttur, eða kærir hann sig kollóttan
um allt dótið? Hvers vegna hættir hann
ekki?“
Öll þessi gagnrýni er alveg réttmæt, væg-
ast sagt. Enda þótt Ellington-hljómsveitin
sé betri en margar sem nú leika, er hún
samt aðeins leirmynd af því sem hún var,
til vansæmdar bæði stjórnandanum og þeim
sem leika í henni.
Árum saman hefur því verið haldið á
lofti, að Ellington eigni sér marga hug-
myndina, sem sprottin hafi verið hjá und-
irmönnum hans frá fyrri árum, og úr því
að flestir þeirra séu farnir, lækki um leið
risið á Ellington.
Þetta er mögulegt. Þó er það ekki trú
mín og hefur aldrei verið. Samt er það satt,
að Ellington færir sér í nyt hugmyndir
undirmanna sinna. 1 því er falinn mikilleiki
Ellington-hljómsveitarinnar, hversu honum
hefur tekizt að steypa í heild hinum mörgu
hæfileikum hljómsveitarmanna sinna.
En Ellington hefur gert allt til að forð-
ast deilur og uppsteit. Frekar hefur hann
þolað róg og níð fjölda margra, en að bei'j-
ast gegn þeim. Hann hefur leitt alveg hjá
sér ýmislegt, þar sem Tommy Dorsey hefði
látið hnefaréttinn ráða og síðan sagt upp
allri hljómsveitinni.
Og Ellington hafði ráð á slíkri fram-
komu áður fyrr, bæði vegna listarinnar og
fjárhagsins, en ekki lengur. Músik hans er
ekki mjög frambærileg lengur, leikur hljóm-
sveitarinnar er áhugalaus og máttvana.
Meir að segja aðrir eins fullhugar og
Harry Carney, sem á engan sinn líka í
veröldinni hvað snertir tóngæði og vald
yfir hljóðfærinu, virðist oft vera þreyttur
á sál og líkama, þegar maður ber hann
saman við aðra yngri, eins og Serge
Chaloff.
Ellington hefur ekki samið neinar góðar
nýjar plötur síðustu þrjú árin, að undan-
teknum Bhtes-albúminu fyrir Victor og
Mood Ellington fyrir Columbia. Og þó var
ekkert nýtt eða frumlegt í þeim, varla
nokkuð, sem maður hafði ekki áður heyrt.
Rétt endrum og eins hefur hljómsveitin
vaknað til lífsins á þessum tíma, og einu
sinni svo, að Stan Kenton varð að orði:
„Nú hætti ég með mína hljómsveit", sem
hann og gerði litlu síðar, en af öðrum
ástæðum.
Ellington virðist óviss um, hvaða stefnu
hann eigi að taka í tónlist sinni. Það hefur
ekki komið frá honum verulega vinsælt lag
í nokkur ár.
Ég er á þeirri skoðun, að hljómsveitin
sé nærri dauð úr öllum æðum, og að sumir
hljómsveitarmenn hans skeyta ekkert um
músikina, en ætla sér eingöngu að nota
Ellington sem féþúfu. Og hann virðist
þreyttur.
Þess vegna, áður en allt það, sem fyrr
lyfti honum til mikilleika og frægðar er
upp étið, er kominn tími til að hætta. Hvers
vegna leggur Ellington ekki niður þessa
hljómsveit sína, tekur sér ársleyfi og stofn-
ar síðan nýja hljómsveit, lcannski með
Carney og svo aðallega ungum listamönn-
um, sem vilja leika ekki síður en græða fé.
Eitt af því sem stendur í vegi fyrir þessu
Framh. á bls. 24.
$azzlUd 17