Jazzblaðið - 01.09.1949, Blaðsíða 23

«
þekktustu hljómsveitum Englands. Hann
var með Frank Weir hljómsveitinni síðast,
áður en hann fór til U.S.A., og lék hann
þar eiiinig á harmoniku, en hann er einnig
afar snjall harmonikuleikari. Síðan hann
byrjaði að leika í Bandaríkjunum hefur
hann einnig verið með harmonikuna og
vakið mikla hrifningu. T. d. lék hann inn
á eina plötu (tvö lög) með núverandi hljóm-
sveit sinni á harmonikuna, fyrir nokkru.
Hann er einnig sérstaklega góður útsetjari,
og útsetti hann m. a. fyrir Ted Heath og
Cyril Stapleton. Músik-heyrn hans og minni
er svo næmt, að starfsbræður hans eru oft
og tíðum sem steini lostnir. Hann getur að
sjálfsögðu engar nótur lesið, þar sem hann
er blindur, en það háir honum ekkert í
starfinu. Hann þarf ekki að heyra nema
einu sinni leikið það sem hann á að leika og
síðan man hann það nótu fyrir nótu. Sama
er að segja um plötur, hann hlustar á plöt-
una einu sinni og síðan man hann, ekki
einungis píanóröddina, heldur einnig allar
hinar. Þegar George kynntist hinum yngri
píanóleikurum, svo sem Mel Powell, Art
Tatum og Teddy Wilson, var hann ekki
seinn að segja skilið við Hines og hina
eldri, og þegar hann kom til Bandaríkjanna
mátti greinilega heyra, að hann hafði orðið
fyrir miklum áhrifum frá Tatum, en það
varði ekki lengi eftir að hann kynntist Be-
bop jazzleikurum og varð nú Lenni Trist-
ano, sem er blindur eins og George, fyrir-
mynd hans og eins hinn mikli „modernisti“
Errol Garner. George hafði samt kynnzt
Be-bop jazzinum áður en hann fór frá Eng-
landi. Hann hélt til dæmis kveðjuhljóm-
leika, þar sem Be-bop tríó hans lék. Skil-
yrði voru samt sem áður mjög slæm, þar
sem ekkert fluttist inn frá Bandaríkjun-
um af nótum, varð að nota plötur til að
læra af og þær voru aðeins í fárra manna
eign.
Michael Levin segir ennfremur um
George, að hann geti gert betur en Errol
Garner hvenær sem hann kæri sig um, og
að hann hafi það fram yfir hinn mikla
snilling Lennie Tristano, að geta samræmt
svo meistaralega dugnað, tilfinningu og
leikni. Þegar George Shearing kom til
Bandaríkjanna byrjaði hann að leika í
þekktum næturklúbb í 52. stræti í New
York. Söngkonan Sarah Vaughn skemmti
þar einnig og á George engin orð til að
lýsa hinum dásamlega söng hennar.
Síðan lék hann í borginni Pittsburgh í
nokkurn tíma, en byrjaði svo aftur í 52.
stræti, og nú í hinum þekkta klúbb „Three
Deuces“. Þar lék hann í tíu mánuði og vakti
þá mjög mikla athygli meðal jazzleikara
Hljómsveit George
Shearing: Sliear-
ing píanó, John
Levin bassi, Chuck
Waine guitar,
Marjorie Hyams
vibrafónn og Den-
zil Best tromrmur.
3a:Mjd 23