Jazzblaðið - 01.10.1951, Blaðsíða 9

um fleirum, sem of langt mál yrði upp
að telja, marka nú sporið og ákveða
stefnuna í jazzmúsík Englendinga.
OG STÓRAR
Síðan koma stóru hljómsveitirnar,
en þar eru Englendingar veikastir fyrir
í samanburði við Bandaríkin. Mikið
vegna þess hve lítill markaður er fyrir
þær. Það er enginn leikur að fá vinnu
fyrir 16 manna Be-bop hljómsveit, því
þær eiga síður en svo greiðan aðgang
að dansstöðum, þar sem aðeins gildir
væmið dægurlagasull.
Jazzklúbbarnir bera ekki heldur svo
stóran útgjaldalið, þannig að útkoman
verður sú, að stóru hljómsveitirnar verða
að vera á stöðugum ferðalögum um land-
ið þvert og endilangt til þess að hafa í
sig og á.
Engu að síður eiga þeir nokkrar góð-
ar stórar hljómsveitir og gnæfir þar
hæst hin glæsilega moderne hljómsveit
Vic Lewis, sem er hin bezta þar í landi,
og gefur ekkert eftir þeim beztu í USA.
Hljómsveit Ted Heath er mjög góð, t. d.
lék hún inn á eina af beztu plötunum,
sem gerðar voru í heiminum 1950. Fleiri
mætti nefna, svo sem The Squadronaires
og þá útvarpshljómsveit, sem Geraldo er
skrifaður fyrir og nokkrar fleiri, en þær
eru ekki stilskapandi, svo að áhrifa
þeirra gætir ekki svo mjög á enskan
jazz.
JAZZKLÚBBAR
í London eru allmargir jazzklúbbar,
sumir eru aðeins opnir um helgar, en
qðrir fimm eða sex kvöld í viku. Sá
helzti þeirra er „Studio ’51“. Hann er
til húsa í kjallara við hliðargötu eina,
ekki ýkjalangt frá Piccadilly. Klúbbur
þessi er aðalmiðstöð Boparanna (jazz-
leikara þeirra, er aðeins leika Be-bop),
ekki svo að skilja, að þetta sé eini
klúbburinn, þar sem þessi tegund jazz
er leikin, hún er reyndar leikin í þeim
flestum, heldur eru þarna oftast nær
saman komnir mestu andans menn Be-
bopsins og gera klúbbinn þar af leið-
andi þann eftir sóttasta.
Ég vil taka það fram, þótt liðið sé
á greinina, að ég mun aðeins tala um
moderne jazzmúsík.. Enda þótt Dixie-
land della gangi nú yfir USA til þess
að auglýsa upp Eddie Condon og aðra
álíka afdankaða kalla, sem eiga fjár-
hagsleg ítök í músíkblöðunum þar, þá er
sannleikurinn sá, að Be-bopið er algjör-
lega búið að leggja undir sig jazzheim-
inn. Ég talaði við nokkra hljóðfæraleik-
ara, er ferðast höfðu um Frakkland,
Svíþjóð, Holland og víðar, þar sem jazz-
inn á miklu fylgi að fagna, og rökstuddu
þeir þetta allir.
í „Studio ’51“ eru hvorki Ijósaauglýs-
ingar eða bugtandi þjónar og þar sér
heldur ekki vín á nokkrum manni. Þarna
er ekkert skrum eða yfirborðsmennska
til að spilla sannri ánægju, enda gefur
þarna að heyra það bezta sem enskir
skapa um þessar mundir. Þegar ég kom
þarna inn, þá var all-star jam-sextett,
er Ronnie Scott tenóristi stóð fyrir, að
leika.
Ronnie er annað meira en hljófæra-
leikari með fullkominn tón og tækni.
Hugmyndir hans eru svo fágaðar, full-
ar af breytileik og lífi, að maður verð-
ur gjörsamlega gagntekinn. Með honum
voru þeir Dave Usdew á trompet, piltur
sem er að ryðja sér braut upp ífremsta
trompetista sætið. Hjá honum finnur
maður eldmóðinn brenna í hverjum tón.
Altóistinn var Sonny Rogers, sem er
einn af nýgræðingunum. Honum tekst
mjög misjafnlega upp í sólóum, en snill-
ingseðlið er drengnum í blóð borið, sé
hann vel upplagður, kjósa aðrir altóistar
Framh. á bls. 11.
^axxLfaSií 9