Morgunblaðið - 19.07.2009, Síða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19. JÚLÍ 2009
Selhellu 3 Hafnarfirði
Sími 517 4400 • www.englasteinar.is


  


 



 
    
       
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
HREIÐAR G. VIBORG,
áður Barmahlíð 34,
Hraunvangi 3,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Garðakirkju mánudaginn
20. júlí kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jóna Helgadóttir,
Helgi Þór Viborg, Hildur Sveinsdóttir,
Guðmundur Viborg,
Sigríður María Hreiðarsdóttir,
afabörn og langafabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
HILDIMUNDUR SÆMUNDSSON,
Túngötu 4,
Álftanesi,
lést þriðjudaginn 7. júlí.
Útförin fer fram frá Breiðholtskirkju þriðjudaginn
21. júlí kl. 13.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hins látna er bent
á ferðasjóð íbúa að Hátúni 12, reikningsnúmer 1175-26-500013,
kt. 660506-0120.
Aðalheiður Sigurdís Steingrímsdóttir,
Steingrímur Hildimundarson,
Steinhildur Hildimundardóttir, Leifur Eysteinsson,
Kristín Hildimundardóttir, Jón Unnar Gunnsteinsson,
Sæmundur Hildimundarson, Nancy Rut Helgadóttir
og barnabörn.
✝
Okkar ástkæra og yndislega eiginkona, móðir,
tengdamóðir, dóttir og amma,
ÁSTRÍÐUR HÓLM TRAUSTADÓTTIR,
Seljabraut 52,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Seljakirkju þriðjudaginn
21. júlí kl. 15.00.
Óskar Már Ásmundsson,
Margrét Jóhannsdóttir, Hafþór Theodórsson,
Bjarki Már Óskarsson,
Trausti Már Óskarsson,
Agnes Sigurðardóttir,
Viktor Blær Hafþórsson,
Ásta María Hafþórsdóttir.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra er sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
HÖLLU INGU EINARSDÓTTUR,
áður til heimilis
Eikjuvogi 24,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólkinu á hjúkrunarheimilinu Eir fyrir
þá einstöku umönnun og nærgætni er það sýndi henni ætíð.
Pálína Erna Ólafsdóttir,
Marsibil Ólafsdóttir, Stefán Árnason,
Sigrún Ólafsdóttir, Pétur Jónsson,
Ingimar Ólafsson, Guðlaug Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Samskipti við gott
fólk gefa lífinu gildi.
Ég hef verið svo lán-
söm að eiga yndislega
ömmu mína að í 59 ár. Amma
Kristín var um margt sérstök kona
og einstök fyrirmynd. Ég hef alltaf
verið mjög stolt af ömmu minni.
Það var fátt sem amma gat ekki
gert. Hún var greind, skemmtileg,
handlagin og fann góða lausn á
flestum vandamálum. Þó að afi hafi
verið myndarlegur og duglegur að
sinna heimilinu þá var það ljóst að
amma var handlagnari og hikaði
ekki við smíðar og margskonar við-
gerðir og viðhald. Það má t.d.
nefna þegar hún gerði við
gluggana eða þegar hún lá á bak-
inu í skriðkjallaranum undir hús-
inu og skipti um kaldavatnslögnina
inn á baðið. Ég minnist hennar
syngjandi eða raulandi við verkin,
hvort sem það var við skyrgerð eða
að strokka smjör í sveitinni eða
bakstur og önnur störf í Borgar-
nesi.
Amma og afi kynntust góðu fólki
hvar sem þau fóru. Þau voru vin-
mörg og trygglynd. Það hefur því
alltaf verið mikill gestagangur á
heimili ömmu og var það henni til
ánægju og gleði. Alltaf var komið
hlaðið veisluborð áður en við var
litið, þegar gesti bar að garði.
Enda var hún listakokkur og frá-
bær í bakstrinum. Amma var alltaf
mjög glaðlynd og jákvæð mann-
eskja. Öllum vandamálum eða
áföllum sem upp komu tók hún á
jákvæðan hátt og vann vel úr þeim.
Þannig var hún alla tíð en það var
ekki síður áberandi á efri árum
þegar hún varð fyrir nokkrum
heilsufarslegum áföllum sem hún
vann sig frá á skömmum tíma með
markvissum viðbrögðum og þjálf-
un. Þegar sjónin fór að daprast síð-
ustu ár þá hætti hún perlusaumi og
vinnu við þá fallegu listmuni sem
hún hafði áður unnið í nokkrum
mæli en sneri sér að spilamennsku
sem hún hafði mjög gaman af. Hún
hafði alltaf mjög gaman af ferða-
lögum. Á fyrri árum ferðuðust þau
afi mikið með foreldrum mínum en
síðustu ár ferðaðist hún mikið með
dætrum sínum, Önnu Maríu og
Gullu. Í vor og sumar var hún búin
að fara í tvær ferðir til Hólmavíkur
og vikuna áður en hún dó var hún í
vikuferð um landið í húsbíl.
Þegar ég var barn var alltaf svo
gott að koma til afa og ömmu. Þar
dvaldi ég um lengri og skemmri
tíma. Eftir að ég fullorðnaðist var
áfram svo gott að koma til þeirra.
Það var alltaf svo gott að spjalla
við ömmu enda var hún mjög
minnug og skemmtileg. Við áttum
gott spjall mánudaginn 29. júní,
hún gaf mér ráð sem ég nýtti og
hafa þegar skilað árangri. Það er
sárt að kveðja ömmu en ég er
Kristín Sigurðardóttir
✝ Kristín Sigurð-ardóttir fæddist á
Þiðriksvöllum við
Hólmavík 12. janúar
1912. Hún andaðist á
Sjúkrahúsi Akraness
1. júlí sl.
Útför Kristínar var
gerð frá Borgarnes-
kirkju 14. júlí síðast-
liðinn.
þakklát fyrir hversu
góða og langa ævi
hún átti.
Kristín Sæunnar-
og Sigurðardóttir.
Rösklegt fótatak
heyrðist þegar knúið
var dyra. Lokið er
upp og þar stendur
amma mín, einstök
lítil kona með stórt
hjarta og langt nafn,
Salóme Kristín Ingi-
björg, alltaf kölluð
Stína. Nafnið lítillátt eins og hin
æðrulausa, stálminnuga amma sem
grét bæði í brúðkaupum og jarð-
arförum. Þéttingsfast er knúsað og
alltaf margir kossar, hvort sem
heilsað var eða kvatt. Litlir fætur
höfðu trítlað niður að Skúlagötu 17 í
Borgarnesi til að heimsækja ömmu
og afa. Ilminn af bestu kleinum í
heimi leggur yfir fallegasta stað í
plássinu þar sem voraði fyrr en
annars staðar, kartöflum var potað
snemma niður og ekki hreyfði vind,
nema hann væri á vestan. Fallegur
garður sem meðal annars skartaði
Bínugrasi, sem í raun heitir eitt-
hvað annað, og auga mitt getur
glaðst yfir í dag, í eigin garði. Boðið
er í eldhús, töfrað fram veisluborð á
meðan amma er að baka flatkökur
fyrir kaupfélagið, stjana við afa,
vinna forða til vetrarins, sauma,
föndra eða baka, segja sögur eða
kenna eitthvað þarft, aldrei verk-
laus og oftast brosandi. Síðdegið
flýgur hjá, degi tekið að halla og
amma þarf að rjúka, það bíða
skúrningar í kaupfélaginu.
Snemma á lífsins gönguför kynn-
ist þessi glögga kona, er hafði sitt
fram með hægðinni, ástinni í lífi
sínu, afa mínum Andrési Konráðs-
syni. Saman gengu þau götuna þar
til afi andaðist árið 1994. Nú hafa
þau sameinast að nýju og skunda í
gleði um nýja stíga.
Úr litlum efnum skóp parið sitt
fyrsta hreiður og alltaf var rými
fyrir þann er þurfti skjól. Fjölgaði
brátt í hreiðrinu, börnin orðin þrjú
þegar amma var tvítug og alls urðu
þau sjö. Römm var taugin við
Hólmavík þar sem lengi var búið.
Þar misstu þau son sinn, Ara Gísla,
árið 1950, á sama tíma og amma lá á
sæng, að eiga yngsta barnið. Sorgin
nísti og mætur maður sagði að það
hefði verið í eina skiptið sem hann
sá ömmu verulega brugðið. Sjálf
sagði hún mér síðar að það hjálpaði
í lífinu að geta grátið, „það losar
um,“ sagði hún. Fleiri orð þurfti
ekki. Ljóð Samúels Jóns Sam-
úelssonar lýsir vel þessu viðhorfi
ömmu.
Þú sæla heimsins svalalind,
ó, silfurtæra tár,
allri svalar ýta-kind
og ótal læknar sár.
Vorið 1952 flytur fjölskyldan í
Jafnaskarð í Stafholtstungum. Lífið
var eins og gengur. Mikil vinna,
heyjað víða til að eiga nóg, langt að
sækja, samgöngur erfiðar. Aldrei
var æðrast, alltaf tími fyrir hinn
dillandi hlátur, hnyttin orð og um-
vefjandi væntumþykju. Engin
vandamál, aðeins verkefni til úr-
lausnar. Sterk bönd bundust við
jörð og granna. Eins og ætíð unnu
allir ömmu, annað var ekki hægt.
Heiðarjörðin er kvödd árið 1960 og
flutt í Borgarnes. Þar var samstiga
göngu þeirra ömmu og afa fram-
haldið, göngu sem varði yfir sextíu
ár. Á Skúlagötunni bjuggu þau þar
til afi kvaddi, þá flutti amma upp á
Borgarbraut. Þaðan hélt hún í sína
hinstu ferð og beið með að kveðja
þar til allir er gátu, höfðu heimsótt
hana. Amma mín, sem breytti flestu
til betri vegar, unni ferðalögum og
fylgdist með öllum sínum sjötíu og
átta afkomendum, hefur kvatt, níu-
tíu og sjö ára gömul. Hélt góðri
heilsu alla tíð, sótti mannfagnaði og
fylgdist vel með í samfélaginu.
Hægt og hljótt, á sinn einkennandi
hátt, fór hún til fundar við ástvin
sinn. Yndisleg kona er gengin sem
ég hlakka til að hitta aftur.
Allt er geymt
allt er á vísum stað
engu gleymt,
ekkert er fullþakkað.
(O.K.)
Birna G. Konráðsdóttir.
Við systurnar hefðum aldrei vilj-
að missa af því að kynnast ömmu
Stínu. Stundum vorum við líka svo
stoltar af því að eiga ömmu sem var
næstum 100 ára en samt svo hress
að hún fór stundum til útlanda eða í
langa bíltúra. Hún var svo góð og
hjálpsöm og dugleg að útskýra hlut-
ina fyrir okkur. Hún hét líka svo
skrítnu og löngu nafni og gerði
stundum grín að því að hún héti Sal-
óme Kristín Ingibjörg Sigurðar-Óla-
dóttir.
Það var svo gott að koma til henn-
ar því hún átti alltaf eitthvert
spennandi nammi eða góðgæti
handa okkur. Hún leyfði okkur líka
alltaf að leika okkur í skemmtilega
þríhyrningaspilinu, spilunum með
stóru stöfunum sem hún notaði í fé-
lagsvist, skeljunum og steinunum
sem hún átti. Hún átti það líka til að
leika sér við okkur í teppaleik, setja
rúllur í hárið eða segja okkur sögur
frá því í gamla daga. Hún átti líka
skemmtilega dúkku, hana Rósu,
sem Emilý Pála, litla systir, okkar
lék sér oft við. Við ætlum að hjálpa
Emilý Pálu að muna eftir ömmu
Stínu og geyma góðar minningar
um frábæra langömmu í hjörtum
okkar að eilífu.
Andrea Guðbjörg og Júlía Krista
Það er sérstakt að andlát 97 ára
gamallar konu komi að óvörum.
Lífshlaup ömmu Stínu, sem hét
fullu nafni Salóme Kristín Ingi-
björg, var þannig að mörg okkar
trúðum því nánast að hún yrði eilíf.
Viðfangsefni ævi sinnar leysti hún
jafnan þannig að hvorki aldur né
erfiði verkefnis voru fyrirstaða.
Æðruleysi var henni í blóð borið.
Margt í sögu lands má lesa úr
æviskeiði einstaklings sem lifað hef-
ur nær heila öld. Fædd í torfbæ, al-
in upp í sjávarplássi fyrir vestan,
flutti 8 ára ásamt fullorðnum fóstur-
foreldrum til Akureyrar, í tvílyft
hús í fjörunni, þar sem bjuggu fjór-
ar fjölskyldur fyrir í nánast jafn
mörgum herbergjum. Öll sumur í
síld á Siglufirði, handfljót og rösk,
sá vart upp fyrir tunnubrún. Sextán
ára í beitningu, aftur vestur á
Drangsnes, snarari en flestir til
verka. Kynntist formanni á róðra-
báti, afa Andrési og orðin þriggja
barna móðir um tvítugt. Þau heyj-
uðu túnskika hingað og þangað fyrir
kú og nokkrar skjátur, aldrei úr-
ræða vant fyrir stöðugt vaxandi
heimili. Kostgangarar var ein leið
og söltun á síldarplani önnur, jafn-
vel gengin átta mánuði á leið með
tvíburana. Dugnaður hennar var
annálaður og um hana sagt að hún
héti þremur nöfnum og stæði undir
þeim öllum.
Kannski eirðu þau ekki eftir að
Ari Gísli dó 1950, auk þess sem hug-
ur stóð til búskapar og þau fluttu að
Jafnaskarði inni á heiði ofan Hreða-
vatns. Búskapur var á byrjunarreit
– sauðféð fór ekki suður – og hátt í
80 slátur tekin. Og engan skorti
neitt þótt uppbygging búskapar í
Jafnaskarði væri erfið. Enn voru
heimilis- og bústörf mikið unnin á
hendi og hvorugt þeirra gaf sér það
eftir. Mynd af þeim hjónum frá
þessum tíma ber þess merki.
Með barnsaugum leit þetta öðru-
vísi út, aðeins gleði og skemmtun.
Horfa á ömmu baka rúgbrauð í
eldavélinni, strokka smjör og sitja
seint um kvöld á borðstofuborðinu
hjá henni meðan hún saumaði tjullk-
jóla á fjórar stelpur.
En búskapnum lauk og við tóku
nýir tímar í Borgarnesi og lífið varð
léttara – jafnt og þétt eftir því sem
árin liðu. Samstaða þeirra hjóna
skilaði farsælu ævistarfi, en afi
Andrés lést 1994.
Kristín hafði á langri ævi þurft að
ganga í öll verk, bæði úti og inni.
Hún skreið undir hús að gera við
pípulögn og sitt hvað kunni hún fyr-
ir sér í rafmagni. Nútíminn kom
með þægindi og hún tók öllu fagn-