Morgunblaðið - 22.10.2011, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. OKTÓBER 2011
✝ ÞorbjörgHenný Eiríks-
dóttir fæddist í
Reykjavík 3.3. 1994
Hún lést í bílslysi
á Fagradal 12.10.
2011.
Foreldrar henn-
ar eru Kristrún
Antonsdóttir f.
16.5. 1969 frá
Vopnafirði og Ei-
ríkur Bjarnason f.
28.10. 1969 frá Egilsstöðum.
Systkini hennar eru Guðdís
Benný Eiríksdóttir f. 5.5. 1996
og Fannar Ingi Eiríksson f. 18.9.
2000. Foreldar Kristrúnar eru
Anton Stefán Gunnarsson f.
1.10. 1945, d. 28.1. 2011 og
Guðný Ragnarsdóttir f. 18.7.
1943. Sambýlismaður hennar er
Arnar Haukur Bjarnason f. 3.7.
1942. Systkini Kristrúnar eru
Björgvin, Ragnar, Anna og Erla
Berglind. Foreldrar Eiríks eru
Bjarni Einarsson f. 19.5. 1935 og
Þorbjörg Henný
Eiríksdóttir f.
27.10. 1943. Systk-
ini Eiríks eru Linda
Margrét og Einar.
Þorbjörg Henný
ólst upp á Eskifirði.
Hún stundaði nám
við Grunnskólann á
Eskifirði og síðan
lá leiðin í Mennta-
skólann á Egils-
stöðum.
Þorbjörg Henný fór til Eng-
lands í enskuskóla árið 2008 og
fór einnig á vegum Lions til Ítal-
íu árið 2010.
Þorbjörg Henný var vinmörg,
sérlega öflug í öllu félagsstarfi
og lét gott af sér leiða í hverju
því sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Fjölskyldan og vinir áttu hug
hennar allan.
Jarðarför Þorbjargar Henn-
ýjar fer fram frá Eskifjarðar-
kirkju í dag, 22. október 2011,
og hefst kl. 14.
Er nú sæti eitt hér laust.
Enginn sest nú í það lengur.
Þögnuð er hin þíða raust.
Þig gat lagt á allt mitt traust.
Í vöggugjöf þær gjafir hlaust,
er geta talist mikill fengur.
Er nú sæti eitt hér laust.
Enginn sest nú í það lengur.
(S.A.)
Það er sárt að kveðja þig
elsku nafna mín, Þorbjörg
Henný. Aðeins 17 ára ertu tek-
inn frá ástvinum, það er þungt
högg. Við þökkum fyrir að þú
vildir vera hérna hjá okkur á
heimilinu, þú gafst okkur svo
mikið.
Eins og afi þinn sagði: „Hún
hafði svo góða nærveru.“
Oft var spjallað um lífið og til-
veruna. Hún nafna mín ætlaði að
gera svo margt, til dæmis að
skoða heiminn.
Hún var alltaf ákveðin í að
verða hárgreiðslukona, alltaf fal-
lega greidd og tilbúin að laga
annarra hár.
En fyrst átti að ljúka stúd-
entsprófinu.
Hún gat verið skörungur og
dugleg miðað við aldur. Það gat
verið erfitt að vera með mótbár-
ur:
„Amma, þið verðið að koma á
árshátíðina og hlusta á ræðuna
mina.“
„Þið verðið að koma í kirkjuna
og hlusta á mig syngja.“
Hún stóð föst á sínu.
Hún var stolt af sinni heima-
byggð og skólanum sínum.
„Þú verður að sjá skólann
minn amma,“ svo taldi hún upp
kennara og vini og gleðin geislaði
af henni.
Í dag er þetta okkur mikils
virði og fer í minningasjóðinn
ásamt mörgu öðru.
Elsku barnabarn okkar,
hvíldu í friði, þín er sárt saknað.
Elsku Kristrún, Eiríkur, Guð-
dís Benný, Fannar Ingi og stór-
fjölskyldan öll, megi góður Guð
styrkja okkur öll í sorginni.
Henný amma og Bjarni afi.
Yndislega fallega ömmustelp-
an mín
Nú ertu farin frá mér. Þú
skildir eftir svo margar fagrar og
fallegar minningar sem hægt er
að brosa að. Þó aldur þinn væri
ekki hár þá var ótal margt sem
þú gerðir okkur til ánægju.
Er mér minnisstætt þegar ég
náði að losa þig við snudduna. Þú
varst í pössun hjá mér og snudd-
an fannst ekki, sagði ég þér að
það hefði komið köttur og tekið
hana. Þú horfðir á alla ketti að
leita að snuddunni og trúðir ekki
að amma gæti platað þig.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Foreldrum, systkinum, öfum
og ömmum, frændum og frænk-
um sendi ég innilegustu samúð-
arkveðjur. Megi góður Guð
styrkja okkur öll. Ég kveð þig og
þakka þér fyrir allar stundirnar
okkar saman. Ást mín til þín lifir
að eilífu.
Þín amma,
Guðný Ragnarsdóttir.
Þann 10. október sagði ég við
vinkonu mína að nú hlyti að fara
koma að því að einhver náinn
færi frá mér. Tveimur dögum
seinna er fallega frænka mín og
mín besta vinkona dáin.
Mikið óskaplega er sárt að
kveðja þig, elsku Henný mín, en
þú varst ekki aðeins frænka mín
heldur varstu mér sem systir.
Ég á endalaust góðar minningar
um þig enda fátt sem við gerðum
ekki saman. Þú varst alltaf svo
yndisleg og góð, vildir allt fyrir
mig gera. Það er því svo óskap-
lega erfitt að sleppa af þér tak-
inu, ég sakna þín svo óendanlega
mikið, elsku Henný mín.
Á nánast hverjum degi spjöll-
uðum við um allt og ekkert, þú
virtist eiga svo ótrúlega bjarta
framtíð fyrir þér. Það var alltaf
svo mikil ævintýraþrá í þér að
skoða heiminn, einn daginn ætl-
aðirðu að flytja til mín til
Reykjavíkur og þann næsta ætl-
aðir þú að búa í London. En ég
sá þig alltaf fyrir mér með mann
og fullt af börnum að reka þína
eigin hárgreiðslustofu fyrir aust-
an.
Ég þakka þér fyrir þessi
sautján ár sem við áttum saman.
Ég er ótrúlega rík að fallegum
minningum og myndum af þér
sem ég mun aldrei gleyma.
Elsku fallega Henný mín,
hvíldu í friði, þín verður sárt
saknað.
Elsku Kristrún, Eiríkur, Guð-
dís Benný og Fannar Ingi, megi
góður guð styrkja ykkur í sorg-
inni.
Þín
Arney.
Mamma, ég vildi að það væri
eins og við héldum, sagði Steinar
Bragi. Já vinur, það vildi ég líka.
Nú tekur við tími söknuðar og
tómleika en líka tími minninga.
Linda, er þetta ekki flott, hend-
urnar réttar fram og nýasta
naglalakkið sýnt. Glott og beðið
– hvað er þetta eiginlega var
svarað svo var hlegið. Alltaf hlát-
ur og gaman. Traust og heil í öllu
sem hún gerði.
Strax sem lítil stúlka var ljóst
að þar var mikill skörungur á
ferð. Hestakona, sundkona,
skíðakona, söngkona, barnfóstra,
bakari, 2 ferðir, ein til útlanda.
Já, hún gerði ýmislegt og var
ekkert að bíða með það. Nú horfi
ég á myndir og brosi, þannig
huggar hún. Elsku Henný mín,
takk fyrir að koma og leyfa okk-
ur að kynnast þér. Kæru foreldr-
ar og systkin, takk fyrir fallegu
stelpuna ykkar. Ósanngjarnt að
fá ekki að hafa hana lengur.
Kveðja,
Linda og fjölskylda.
Kveðja frá Grunn-
skólanum á Eskifirði
Miðvikudagurinn 12. október
hófst eins og við þekkjum svo oft
á haustin. Nemendur og starfs-
fólk skólans mættu til vinnu
sinnar á stilltum en köldum
morgni. En svo barst okkur
harmafregnin sem breytti öllu
starfinu þennan dag. Þorbjörg
Henný hafði ásamt skólasystur
og vinkonu lent í hörmulegu bíl-
slysi og látist á leið í Mennta-
skólann á Egilsstöðum, þar sem
þær stöllur voru við nám. Okkur
setti öll hljóð og vafalaust hugs-
uðum við svipað. Hvers vegna
hún? En við því fáum við ekki
svar.
Henný hafði fyrir tæpu einu
og hálfu ári útskrifast úr Grunn-
skólanum, þar sem hún hafði slit-
ið barnsskónum, tilbúin til að
takast á við nýjar áskoranir. Öll
þau ár sem hún var hér var hún
áberandi í skólastarfinu. Hún var
hláturmild og afar hjálpsöm því
ófáum rétti hún hjálparhönd
þegar þeir þurftu þess með,
yngri jafnt sem eldri. Það var því
engin tilviljun að hún var valin til
forystu í nemendaráð skólans og
sat sem fulltrúi nemenda í skóla-
ráði í tvö ár.
Í eðli sínu var Henný fé-
lagslynd og tók þátt í félagsstarfi
á staðnum af lífi og sál. Ef hægt
er að segja um einhvern að hann
hafi leiðtogahæfileika þá má svo
sannarlega segja það um Henný.
Þegar kalla þurfti eftir aðstoð
nemenda í skólastarfinu kom
hún ósjálfrátt fyrst upp í hugann
því hún hafði einstakt lag á að fá
aðra með sér. Hún var fyrst til
að bjóða fram krafta sína ef
þurfti að setja upp leikþætti,
stóra sem smáa og sama má
segja um söng. Hún hafði kröft-
uga söngrödd sem hún beitti
óspart á ýmsum uppákomum
innan skólans sem utan og var
virkur þátttakandi í söngvara-
keppni skólans þegar hún hafði
tækifæri til. Þá voru einnig ófá
skiptin sem við nutum söngs
hennar og lífsgleði í kirkjustarf-
inu þar sem hún var einnig afar
virk.
Við þökkum fyrir þann tíma
sem við áttum með henni og
munum geyma minninguna um
Henný um ókomin ár.
Við sendum Eiríki, Kristrúnu,
Guðdísi og Fannari okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðj-
um algóðan Guð að veita þeim
styrk í þeirra djúpu sorg.
Hilmar Sigurjónsson,
skólastjóri.
Af hverju varst þú tekin frá
okkur? Það er spurning sem ég
hef verið að spyrja mig sjálfa að
og verð líklega allt mitt líf að
velta fyrir mér. Þetta er svo
ósanngjarnt. 12. október sem á
að vera gleðilegasti dagur lífs
míns, dagurinn sem ég fæddist,
varð á einni sekúndu erfiðasti og
versti dagur lífs míns. Það var
erfitt að fá þessar fréttir. Ég man
að mér leið eins og ég væri hjálp-
arvana og ósjálfbjarga. Leið eins
og ungbarni, ég vissi ekkert
hvernig ég átti að haga mér.
Sorgin yfirtók mig algjörlega.
Ég á auðvitað óteljandi marg-
ar yndislegar og fyndnar minn-
ingar. Það var samt svo margt
sem við áttum eftir að gera sam-
an, skoða saman og uppgötva
saman. Það er sárt að missa ein-
hvern sem er manni kærastur.
Ég mun aldrei gleyma þér og þú
átt alltaf stóran hlut í hjarta
mínu. Ég veit þú munt fylgjast
með mér og vera með mér í
gegnum mína sælu og sorgar-
daga.
Þú gast alltaf látið mann hlæja
sama hvað var. Þú varst alltaf
svo glöð og brosandi. Það var
alltaf gaman í kringum þig. Sagð-
ir svo margt fyndið sem ég mun
aldrei gleyma. Ég mun aldrei
gleyma þér og mun alltaf á hverj-
um einasta degi hugsa um þig og
til þín. Ég veit og vona að þú
hugsir til mín og munir passa
mig alltaf.
Þetta er skrýtið, að geta ekki
hist, hringt og gert alla heimsku-
legu skemmtilegu hlutina sem við
gerðum saman. Það er skrýtið að
missa bestu vinkonu sína, það er
eins og eitthvert nauðsynlegt líf-
færi sé tekið frá manni. Þú áttir
marga góða vini og við stöndum
saman í þessari sorg. Ég mun
aldrei gleyma stelpunni sem lét
mig koma með sér að jarða gull-
fiskinn sinn, ég þurfti að vera
undirbúin með minningarorð.
Þú tókst upp á ótrúlegustu
hlutum, sagðir allt og gerðir sem
enginn annar þorði að segja og
gera. Þú kenndir mér að trúa
alltaf á sjálfa mig sama hvað. Þú
kenndir mér að lifa lífinu öðru-
vísi, á þann hátt sem er miklu
skemmtilegri. Þetta sumar var
skemmtilegasta sumar lífs míns.
Við brölluðum svo margt saman,
sérstaklega þá viku sem ég var
ein heima. Mun aldrei gleyma
nóttunum sem við gistum í felli-
hýsinu þínu.
Ég mun aldrei gleyma þér,
besta vinkona mín, ég mun alltaf
muna það sem við gerðum sam-
an. Þín verður sárt saknað, það
var erfitt að missa þig, elsku
Henný mín. Ég elska þig, alltaf!
Elsku Eiríkur, Kristrún og
börn og aðrir aðstandendur, ég
sendi ykkur mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur og þakkir fyrir
hvernig þið tókuð á móti mér í
þessari gríðarlegu sorg, það er
alltaf jafn gott að koma til ykkar,
elsku fjölskylda.
Örlagastund er oft erfitt að skilja
því ekki er spurt hvers menn vænta og
vilja.
– dagurinn breytist í nótt.
Gleðin sem ríkti, verður harmur og
heima
hjartfólgnar minningar að okkur
streyma.
– tárin þau falla svo hljótt.
Öllum er ljóst hversu sárt er að sakna
frá sælustu lífsdraumum verða að
vakna.
– í myrkrinu finnum við ljós.
Í þakklæti krjúpum og kveðjum þig
vina
með kærleik og ást sem að sorgina
lina.
–Þú varst okkar fegursta rós.
(E.B.Þ.)
Þín besta vinkona,
Kamilla Borg.
Elsku Henný mín, eða Tobba,
eða jafnvel Þorbjörg eins og ég
kallaði þig alltaf. Ég get ekki lýst
því hversu mikið ég sakna þín og
hversu ótrúlega yndisleg mann-
eskja þú varst. Það er svo ótrú-
lega óraunverulegt að liggja í
rúminu og skrifa um hversu ynd-
isleg þú varst og reyna að velja
út úr öllum góðu minningunum
sem ég er ólýsanlega heppin að
eiga. Þú varst svo ákveðin í öllu
og komst öllu á framfæri, þú
varst alltaf glöð og ótrúlega
fyndin. Þú varst eins og systir
mín, móðir mín og besta vinkona
allt í einu, vegna þess að þú
hugsaðir alltaf svo mikið um mig
og skammaðir mig ef ég átti eitt-
hvað eftir að læra eða ég borðaði
ekki nóg, við vorum alltaf saman
í grunnskóla og öll sumur en því
miður ekki þegar ég fór norður í
skóla. Þú hringdir alltaf í mig á
kvöldin áður en þú fórst að sofa
og við töluðum saman í síma í 1-2
klukkutíma á hverjum einasta
degi. Það skipti ekki máli þótt
við værum nýbúnar að vera sam-
an kvöldið fyrir, þú hringdir allt-
af og við spjölluðum endalaust,
en líka sögðum við stundum ekki
orð heldur vorum bara í stöðugu
sambandi hvor við aðra.
Ég og þú, Henný, gengum í
gegnum svo margt, eins og við
sögðum oft, súrt og sætt og í
blíðu og í stríðu. Það var svo
mikið sem við gerðum saman og
stóðum saman í gegnum allt. Það
hefur alltaf sýnt mér hversu
ótrúlega góð vinkona þú varst,
það ættu allir að eiga jafn
trausta vinkonu og þig. En ég
var svo ótrúlega heppin að eign-
ast þig sem bestu vinkonu mína.
Það var svo gott að koma aftur
austur til þín og þá gátum við
alltaf verið saman eins og við
gerðum. Ég sagði þér það
kannski ekki oft, eða í stórum
orðum hversu mikið vantaði af
sjálfri mér þegar ég hafði þig
ekki hjá mér þegar ég var fyrir
norðan, ég fattaði það ekkert
strax en núna skil ég hvað vant-
aði. Ég á eftir að sakna þess
hversu mikið þú varst alltaf að
stríða mér og finna upp á ótrú-
legustu hlutunum til þess að
gera. Þér fannst líka svo gaman
að gleðja aðra, ég man ekki
hversu oft þú varst að gefa mér
eitthvað. Eins og í fyrrasumar,
þá komstu heim til mín eins og
venjulega en þá varstu búin að
kaupa hello kitty hring og hello
kitty-teygjur fyrir mig, þetta var
ekkert sérstakt tilefni þennan
dag en þú sagðir: „Æ, mér fannst
þetta bara vera svo mikið þú.“
Ég get eiginlega ekki lýst því
hversu góð þú varst, þú hugsaðir
fyrst og fremst um alla aðra en
sjálfa þig og gerðir allt fyrir alla.
Þú gerðir allt fyrir mig, hvað
sem það var. Eins og ég, þú og
Rósi sögðum oft þá vorum við
þrjú kjarninn, við gerðum allt
saman og ef það vantaði eitt-
hvert af okkur þá voru hlutirnir
alls ekki eins. Við þrjú saman
vorum ótrúlegur vinahópur og
við gátum talað um allt saman
hvar sem er.
Ég get sagt það að það er al-
gjör heiður að geta sagt að þú
hafir verið besta vinkona mín og
ég get ekki lýst því hversu ótrú-
lega mikið ég elska þig og sakna
þín. Ég mun aldrei gleyma þér
og það er svo margt sem ég get
sagt um þig. Hvíldu í friði, elsku
gullið mitt, og ég veit að við mun-
um sjást einhvern tímann aftur,
sama hvar og hvernig.
Anna Hjálmveig
Hannesdóttir.
Elsku Þorbjörg mín, ég veit
eiginlega ekki hvar ég á að byrja
þar sem að við áttum svo margar
góðar og skemmtilegar stundir
saman. Þetta er alltof sorglegt
og óraunverulegt. Ég er eigin-
lega ekki ennþá búinn að ná því
að þetta hafi gerst, ég heyri
ennþá röddina þína í hausnum á
mér og hláturinn þinn. Allar
góðu stundirnar sem við áttum
saman sitja fastar í hausnum á
mér og gleymast aldrei og þá
sérstaklega „menningarferðirn-
ar“ okkar, þegar við tókum okk-
ur til og ákváðum að fara eitt-
hvað og fórum svo bara án þess
að láta nokkurn vita. Svona eftir
á að hyggja þá er þetta eitt það
skemmtilegasta sem ég hef gert.
Það var líka alltaf svo gaman
að hlusta á þig, fyndnari mann-
eskju er erfitt að finna, varst allt-
af að gera grín að manni og gast
alltaf fundið björtu hliðarnar á
öllu, meira að segja þótt það hafi
ekki verið neinar bjartar hliðar.
Þú varst alltaf hress og varst vin-
ur allra, það líkaði engum illa við
þig. Eins og ég var oft búinn að
segja við þig þá varstu mér eins
og mamma, alltaf þegar ég var að
fara að gera einhverja heimsku-
lega hluti þá stoppaðir þú mig í
því, líka þegar ég var veikur þá
varst þú alltaf fyrsta manneskjan
til að hringja í mig og bjóðast til
að fara út í búð og kaupa eitthvað
fyrir mig eða gera hvað sem er til
að mér myndi líða betur. Það var
líka alltaf svo rosalega gaman að
vera í kringum þig, jafnvel þótt
við segðum ekki neitt þá var allt-
af svo gott og gaman að vera í
kringum þig.
Þú ert núna því miður farin frá
okkur, en bara úr augnsýn. Þú
munt aldrei fara alveg frá okkur,
minningarnar sem við eigum
munu aldrei hverfa og það verður
alla tíð hægt að minnast þín sem
yndislegrar stelpu með sterkan
og góðan karakter og með brosið
þitt fallega í fararbroddi. Elsku
Henný mín, þú munt alla tíð eiga
stóran og sterkan stað í hjartanu
mínu og verður aldrei nokkurn
tímann gleymd.
Þinn vinur,
Rósmundur Örn.
Elsku Henný mín. Það er svo
erfitt að þurfa kveðja þig, elskan
mín, þú varst svo mikill gullmoli,
komst manni alltaf til að hlæja og
að komast í gott skap. Höfum
mikið spjallað og brallað síðustu
árin. Elsku Henný mín, ég veit
að þú verður alltaf í hjarta mínu
og ég get brosað þegar ég hugsa
um stundirnar okkar. Minning
þín lifir.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Elsku Kristrún, Eiríkur, Guð-
dís og Fannar, ég votta ykkur
samúð mína og Guð verði með
ykkur.
Rut Eygló Arnardóttir.
Elsku Henný mín.
Það að þurfa að kveðja æsku-
vinkonu sína svona skyndilega er
mjög sárt og ég trúi eiginlega
ekki að það sé raunin. En eftir
sitja dýrmætar minningarnar um
öll skemmtilegu uppátækin okk-
ar. Við vorum lengi bestu vinkon-
ur og þó að við höfum ekki verið
eins mikið saman undanfarið eins
og þegar við vorum yngri, var ég
alltaf viss um að við yrðum nán-
ari aftur með tímanum.
Ég man t.d. þegar við fyrir
einhverjum árum tókum upp á
því að labba til Reyðarfjarðar, við
ætluðum að birtast í vinnunni hjá
mömmu og monta okkur af af-
rekinu. Fórum við til pabba og
hann gaf okkur leyfi. Þegar við
vorum komnar rétt fyrir Hólma-
hálsinn þá fórst þú að finna til
þreytu, ég í þrjósku minni dró
þig áfram, bílstjórar í tugatali
buðu okkur far og þú varst ekki
sérstaklega ánægð með mig þeg-
ar ég sagði nei takk við þá. Þegar
við vorum komnar aðeins lengra
en álverið þáðum við far svo við
næðum mömmu áður en hún
væri búin í vinnunni. Þegar við
komum í apótekið til mömmu
ætlaði hún ekki að trúa því að við
Þorbjörg Henný
Eiríksdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800