Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1957, Blaðsíða 15

kominn yfir hana og þau sukku djúpt og
innilega í dúnsængina.
— Alveg satt; það getur einhver komið.
— Uss, sagði hann.
Hún reyndi að bylta sér, en hann hélt henni
fastri í sænginni og kyssti hana meðan hún
bylti sér og hafði spennt fætur hennar í sund-
ur. Þá mundi hann að sængin myndi óhreink-
ast af stígvélum hans, en gleymdi því nær
samstundis og hélt áfram að leita í kjólnum
og sparka með fótunum.
— Ekki núna, sagði hún.
— Uss.
— Það er ekki hægt.
— Hvers vegna ekki.
— Það er bara ekki hægt.
— Hvers vegna.
— Heldur seinna.
— Nei.
Þau stimpuðust dálítið enn og hann var
kominn með kjólinn upp um hana.
— Gerðu það; hættu.
— Nei.
— Ég bið þig.
— Nei, núna.
— Nei, Óli.
— Jú, núna.
— Alveg satt; þetta er ekki hægt.
— Ekki kjafta. Ekki kjafta svona voðalega.
— Gerðu það hættu. Gerðu það hættu og
farðu með höndina. Gerðu það, vertu ekki
þarna með höndina.
— Það kemur enginn.
— Víst; heyrirðu bara.
— Heyra hvað.
— Það er einhver að koma.
Hann heyrði ekki neitt; samt reis hann
upp og tók flöskuna af útvarpinu. Hún dró
kjólinn niður fyrir lærin og settist framaná.
Hann horfði stöðugt á hana á meðan, en lét
hana vera af því hann heyrði í einhverjum
niðri í anddyrinu.
— Það eru komnir gestir, sagði hún.
— Vitleysa: ég hef ekki heyrt í bíl.
Meðan hann hlustaði kom malið í jarð-
ýtunni í gegnum sýslið í anddyrinu. Það
barst til hans í öldum utan frá ánni. Konan
fór að reyna að dusta leirinn af sænginni,
sem hafði komið af stígvélum hans.
— Sjáðu hvernig þú hefur gert sængina.
— Gert hvað, sagði hann.
— Sængina.
— Hverju skiptir það.
Hún stóð upp og ýtti aðskornum kjólnum
niður á breiðum flötum mjöðmunum og þær
hreyfingar hennar báru sýslið í anddyrinu
ofurliði. Hann lagði gosdrykkjarflöskuna frá
sér í gluggakistuna og tók hana í fangið. Hún
reyndi að losna og varð dálítið móð, en hann
vildi ekki sleppa henni.
— Ekki aftur, sagði hún.
— Nei, sagði hann og varð rólegri, en
sleppti henni ekki.
— Komdu heldur í kvöld.
— Já.
Hún tók fast utan um hann og lyfti hon-
um upp og setti fram magann og lét hann
liggja þannig fast og þungt á maganum og
hann heyrði á nasahljóði hennar að hún átti
erfitt um andardrátt. Hann beit hana í öxl-
ina, fast í gegnum svartan þjónustukjólinn
og hún kveinkaði sér og lét hann síga niður.
— Lyftu mér, sagði hún og hann lyfti
henni og setti magann fram og lét hana hvfla
þannig. Hún hreyfði sig ekki og virtist kunna
vel við sig þannig meðan hann reyndi að
skilja þessar kúnstir í henni og hugsaði að
þetta væri eins og setja bagga á klakk. Ein-
hver var að korna upp stigann og hún kippt-
ist til framan á honum, af því hún fann hún
var heit og rjóð í andliti og það hlaut að
sjást hún væri í uppnámi.
— Slepptu mér, hvíslaði hún.
— Nei.
— Slepptu mér strax: það er einhver að
konta.
Þá heyrði hann líka að gengið var upp
stigann og lét hana síga niður. Þau heyrðu
að stigamanneskjan fór inn í salernið fremst
á ganginum og lokaði að sér.
— Við skulum koma, sagði hún.
— Einu sinni áður, sagði hann.
Þau stóðu fast upp við hvort annað og
hann var algjörlega tómur í höfðinu og fannst
hann væri að týnast með öllu meðan hún
kyssti hann. Hún var að reyna spenna varir
hans sundur með tungunni og fletja þær út
og þau hættu ekki fyrr en byrjaði að hvína
i skolvatninu í salerninu.
Þau sögðu ekkert og hlustuðu eftir fótatak-
inu, sem færðist niður stigann. Honum fannst
hann mundi geta látið sumarkaupið sitt fyrir
að mega loka efri hæðinni í tíu mínútur.
Þegar fótatakið var horfið var ekkert eftir
DAGSKRÁ
13