Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1957, Blaðsíða 24

verið? Villtu minnast mín þegar þú vakn-
ar?
ARI — Eg gleymi þér ekki, blómið mitt í
rjóðrinu. Hvern dag mun ég minnast þín,
og á hverju kvöldi mun ég vonast til að
hitta þig.
(Þagnar. Snýr sér að gamla manninum)
Heyrðu mig, gamli fauskur. Hvert er hlut-
verk þirt í þessum leik? (Hann er nú
hættur að þéna karlinn).
GAMLI MAÐURINN — (Hvumsa) Ég? —
Eins og þessi unga stúlka veit, þá er ég
að leita að jurtum.
ARI — Hversvegna læturðu þér svo annt um
að fræða okkur um það, hvort ckkar
dreymi?
GAMLI MAÐURINN — Ég var hér á gangi,
og þegar ég fór að tala við yður, fann ég
fljótt hve ruglaður þér voruð, svo mér
fannst sjálfsagt að segja yður sannleikann.
ARI — Fannst þér sjálfsagt? Er þér...
GAMLI MAÐURINN — (Grípur fram í)
Við þéruðumst. Mig rekur ekki minni
til---------?
ARI — Ég ætti að þéra sjálfan mig? Er þér
ekki ljóst, karl minn, að þú crt aðeins til
í draumi mínum?
GAMLI MAÐURINN — Fjarstæða. Ég stcnd
fyrir utan drauma yðar, ég er sjálfstæð
persóna.
ARI — Blaður. Þú ert bara til í draumi mín-
um, hvergi annarsstaðar. Hversvegna held-
urðu, að þú hafir farið að segja mér þetta
allt saman? Af því, að mig var farið að
gruna það. Þá komst þú og þóttist segja
mér tíðindi, — tíðindi, sem ég óttaðist,
en vildi ekki játa. Þú ert ekkert annað
en örlítið brot af mér, leiðinlegt, óþrifa-
legt, andstyggilegt brot af skapgerð minni,
sem ég hata. Þú ert óttinn og minnimátt-
arkenndin, þú ert hræðslan við það
óþekkta, þú ert auvirðilegur, maðki líkur
materialisti.
GAMLI MAÐURINN — Ég er nafn, ég hef
prófessorsnafnbót. Þér ættuð ekki að tala
svona við mig, ungi maður.
ARI — Ha, ætti ég ekki að tala svona við
þig? Heldurðu að ég beri virðingu fyrir
því versta í fari mínu? Ætti ég að
dá þig, sem ekki ert annað en sorinn í
sjálfum mér. Nei, karl minn, þú veður
sjálfur í villu og reyk, þykist einhver
ósköp, útbelgdur af vizku með prófessors-
nafnbót upp á vasann og háskólaborgara-
skírteini fyrir skjöld ef á þig er ráðizt.
Þér hefur skjátlazt, karlfauskur, þú ert
ekkert, bara lygalaupur og núll, ég þarf
ekki annað en opna augun til þess að þú
sért úr sögunni. Ég er höfundur þinn,
upphaf og eini Guð.
GAMLI MAÐURINN — Þetta cru fjarstæðu-
kenndar ýkjur, ungi maður, ákaflega fjar-
stæðukenndar ýkjur. Þér ættuð ekki að
forheimska yður svona hrapallega. Það
væri alveg innan handar fyrir mig að
sanna yður, að ég er sjálfstæð persóna, þó
ég -sé kominn inn í draum yðar.
ARI — Ef þú gætir sannað það, þá væri einnig
fengin sönnun fyrir því, að unnusta mín
sé annað og meira en draumur einn,
GAMLI MAÐURINN — Ég undanskil hana.
Hafið þér lesið grasafræði?
ARI — Nei, það hef ég ekki gert.
GAMLI MAÐURINN — Það er ágætt. Þá
skal ég nefna nokkur latnesk tegundarheiti
á jurtum, heiti, sem þér hafið enga hug-
mynd um. Sóley nefndu þeir Ranunculus,
fífil Taraxacum, vallhumal Achillea og
brenninetlu Urtica urens. Eins og þér sjá-
ið, hlýt ég að vera sjálfstæð persóna, því
þér þekkið ekkert af þessum nöfnum.
ARI — Þú gætir gabbað mig, búið þessi nöfn
til.
GAMLI MAÐURINN — Leitið þér í huga
yðar. Viljið þér láta mig gabba yður?
ARI — Nei, en ég vil að þú sannir þetta, og
þessvegna gerir þú það. Ó, ég veit að
þetta er allt saman fóstur huga míns, ekk-
ert annað en kynlegur draumur. Ég veit
að bráðum hverfið þið og takið stúlkuna
mína með ykkur, takið ástina burtu, ég
veit það og ég er hræddur.
GAMLI MAÐURINN — Þér cruð hræddur
við yður sjálfan.
ARI — Já, hræddur við sjálfan mig. Vegna
þess að ég veit að þú ert bara ég, og endir
þessa draums verður aðeins á eina lund.
Ég skal sýna þér, sjálfglaði fauskur, hvort
ég er ekki Guð þinn cg herra. Ég skal
hugsa þig hvert sem ég vil og láta þig
tala eins og mér þóknast. Gáðu nú að.
(Hann þagnar. Gamli maðurinn fer nú að
mjakast aftur á bak, hægt og sýnilega
móti vilja sínum, loks skellur hann á einu
trénu á baksviðinu vinstra megin, næst-
22
DAGSKRÁ