Milli mála - 01.01.2011, Síða 219

219
hitta konu sína; þannig fengi hann tíma til að fullvissa sig og gera
upp hug sinn.
Þótt sársauki frúarinnar af Tende væri djúpur hafði hún gert sér
grein fyrir því hversu litla sjálfstjórn hún hafði sýnt og hvernig
eigin maður hennar hafði yfirgefið herbergið; hún þóttist vita ástæð-
una og þar sem henni bauð við lífinu afréð hún að binda á það enda
með þeim hætti sem tæki ekki frá henni vonina um annað líf.
Þegar hún hafði velt vandlega fyrir sér því sem hún hugðist gera,
full örvæntingar og þjökuð af óhamingju og eftirsjá, ákvað hún loks
að skrifa manni sínum eftirfarandi orð:
Þetta bréf kostar mig líf mitt en ég á skilið að deyja og þrái það. Ég er
með barni. Sá sem ber ábyrgð á ógæfu minni er ekki lengur á lífi, og það
á einnig við um eina manninn sem vissi um samband okkar: aðrir hafa
aldrei haft minnsta grun. Ég hafði afráðið að binda sjálf enda á líf
mitt en ég legg það í yðar hendur og Guðs sem yfirbót vegna glæpsins
sem ég drýgði. Ég hef ekki viljað verða mér til skammar opinberlega
vegna þess að mannorð mitt snertir yður, standið vörð um það sjálfs yðar
vegna. Ég mun gera ástand mitt opinbert; felið skömmina og látið mig
deyja þegar þér viljið og eins og þér viljið.
Það var farið að birta af degi þegar hún lauk við að skrifa bréfið; vel
má vera að engum hafi reynst jafn erfitt að skrifa nokkurt bréf,
hvorki fyrr né síðar. Hún innsiglaði það, fór að glugganum og þar
sem hún sá greifann af Tende í portinu, tilbúinn að stíga upp í
hestvagninn, sendi hún eina af þernum sínum til hans með bréfið
og þau skilaboð að þetta væri ekki áríðandi og að hann gæti lesið
það við tækifæri. Greifinn af Tende varð hissa á að fá bréfið, hann
leit á það sem eins konar fyrirboða, alls ekki þess sem í því stæði
heldur einhvers sem tengdist því sem hann hafði hugsað kvöldið
áður. Hann steig einn upp í hestvagninn, í miklu uppnámi, og
þorði ekki að opna bréfið þrátt fyrir löngun sína til að lesa það; loks
las hann það, komst að ógæfu sinni og hvað datt honum ekki í hug
að lestrinum loknum! Hann var í slíkri geðshræringu að ef einhver
hefði séð til hans hefði sá hinn sami talið að greifinn hefði misst
vitið eða væri að því kominn að gefa upp öndina. Oftast býr
afbrýðisemin og grunsemdirnar eiginmennina undir ógæfu þeirra;
MADAME DE LAFAYETTE