Uppeldi og menntun - 01.07.2012, Síða 127

Uppeldi og menntUn/icelandic JoUrnal of edUcation 21(2) 2012 127
gUðrún alda HarðardÓttir og kriStJÁn kriStJÁnSSon
Ragnar virtist hafa þá tilfinningu að hann réði við að spyrja og að dansa, hann
dansaði oft við sér eldri börn og gerði það með innlifun og fimi. Eldri börnin virtust
vera fyrirmyndir Ragnars og hann hafði augljóslega ánægju af að dansa og það má ef
til vill segja að hvatning hans hafi falist í löngun og ánægju af því að dansa.
Greining 2: Rósa
Hvernig má greina út frá fyrrgreindum viðmiðunum trú Rósu (tveggja ára) á eigin
getu, í samverustund meðal 60 barna og 13 starfsmanna? Í upphafi stundarinnar virtist
Rósa vera feimin, hún horfði niður í kjöltu sér þegar talað var við hana og svaraði
engu. Þegar hópurinn var hvattur til að syngja lag þar sem krækja átti saman höndum
leyfði Rósa öðrum að krækja í handleggi sína en hafði ekki frumkvæði að því sjálf;
næst þegar hópurinn söng sló Rósa létt á lærin á sér í takt við sönginn og horfði í
kringum sig. Þegar hópurinn byrjaði að dansa stóð Rósa kyrr um stund og horfði á
hina dansa, síðan hreyfði hún sig örlítið og eftir nokkra stund hreyfði hún fæturna
hægt til hliðar. Seinna í samverustundinni, þegar hópurinn dansaði á ný, var Rósa
virkari í dansinum en áður, hún steig skref til hliðar sem fyrr, en beygði líka hnén við
takt tónlistarinnar.
Rósa virtist vera feimin og ekki hafa mikla trú á eigin getu; hún virtist ekki hafa
tilfinningu fyrir því að hún réði vel við aðstæður, sérstaklega ekki í upphafi stundar-
innar. Þó virtist trú hennar á eigin getu eflast eftir fyrsta dansinn; þá bjó hún að fyrri
reynslu og þegar hún hóf seinni dansinn tók hún óhrædd upp nýjungar í danshreyf-
ingum.
Greining 3: Bjarni
Hvernig má greina út frá fyrrgreindum viðmiðunum trú Bjarna (fjögurra ára) á eigin
getu, í samverustund meðal 60 barna og 13 starfsmanna? Að áeggjan Guðnýjar leik-
skólakennara söng Bjarni fyrir hópinn lag sem amma hans hafði kennt honum. Í upp-
hafi virtist Bjarni vera óöruggur, hann vildi standa við hlið leikskólakennarans og
sagðist ekki muna allt lagið; hann stóð við hlið Guðnýjar og horfði yfir salinn þar sem
um sjötíu áhorfendur biðu eftir því að hann syngi. Guðný spurði Bjarna hvort hann
myndi hvað lagið héti en Bjarni sagðist ekki muna það, þá bað hún hann að byrja bara
þar sem hann kynni. Bjarni byrjaði að syngja lagið lágum rómi inni í því miðju og
kláraði lagið. Börnin sögðust ekki heyra, þá spurði kennarinn Bjarna hvort hann vildi
syngja lagið aftur. Bjarni sagðist vilja það og söng þá hátt og skýrt og byrjaði á upphafi
lagsins. Þegar Bjarni var búinn að syngja dáðist kennarinn að því hve fallega hann
söng og spurði hvort hann vildi syngja annað lag. Bjarni játti því og söng á ný, hátt
og skýrt. Skólafélagar hans og starfsmenn sátu hljóðir og hlustuðu á Bjarna syngja.
Guðný þakkaði honum fyrir og hópurinn klappaði og undir klappinu gekk Bjarni eftir
salnum og settist á sinn stað.
Í upphafi virtist Bjarni ekki hafa fulla trú á að sér tækist viðfangsefnið að syngja
einsöng fyrir 73 manns; það má greina á því að hann óskaði eftir að standa nálægt
leikskólakennaranum, sagðist ekki muna lagið og söng það svo lágt að börnin sögðust