Helgafell - 01.06.1942, Blaðsíða 21

SIGURINN EFTIR STRÍÐIÐ
155
þrjátíu ár að nefna orðið Gemiit. Ég
Kygg, að ekki aetti að leyfa Þjóðverj-
um í þrjátíu ár að tala um ,,djúpsæi“.
Aður en hinn þýzki andi gerist svo
djarfur, að vera „djúpsær", verður
hann að hafa áunnið sér aftur það,
sem hann hefur glatað með öllu í ó-
gáti — sómatilfinningu, einfalda
sómatilfinningu. Þá fyrst geta þýzkir
rithöfundar haldið fram með fullum
rétti þýzku djúpsæi gegn vestrænni
skynhyggju.
Vér eigum í höggi við þjóð, sem
telur sjálf, að hún sé misskilin af um-
heiminum, og sér enga leið til þess að
blanda geði við hann aðra en þá, að
ráða niðurlögum hans og undiroka
hann. Þetta hygg ég vera helztu orsök
að ofbeldisstefnu Þýzkalands. Auðvit-
að renna fleiri stoðir undir hana; þjóð-
hagslegar ástæður eiga nokkurn þátt í
þessu, svo sem sú skoðun, að nauðsyn
beri til að breyta eigna- og auðskipt-
ingu heimsins með ofbeldi; en að
miklu leyti er þetta yfirvarp eitt. Mað-
ur getur skoðað nasjónalsósíalismann
sem verkfæri þessarar þjóðhagslegu
byltingar. En þegar nánar er að gætt,
er hann verkfæri Þjóðverjans, sem
sækist óður eftir að kúga heiminn til
þess að sameinast sér. Nasjónalsósíal-
isminn vill gera heiminn þýzkan; en
heimurinn hefur ástæðu til að rísa önd-
verður gegn því, og vér sjáum hvern-
ig þýzkur heimur mundi líta út, er vér
virðum fyrir oss meginland Evrópu,
sem þegar hefur verið gert þýzkt, og
berst af vígmóði gegn óbærilegum á-
lögum. Þessi fyrirætlun er óðs manns
æði, sem engir sigurvinningar fá bjarg-
að. —
Vonir vorar um siðferðilega endur-
reisn Þýzkalands hvíla á þessu: Na-
sjónalsósíalisminn er öfgastefna, ger-
samlega taumlaus í siðferðilegum efn-
um og öllum háttum, tilraun til
siðleysis og ruddaskapar, sem ekki
á sinn líka og aldrei verður jafnað
til. Þegar ríki er vígbúið til að heyja
allsherjarstríð til framdráttar kynflokka-
firrum og hefur undirokun alls heims-
ins að markmiði — þá er skeiðið á
enda runnið, þá verður engu við bætt.
Ef þessi tilraun bregzt, — og hún mun
bregðast, — þá er ekki vonlaust um,
að þýzk þjóðernisstefna, sem er hættu-
legri en nokkur stefna önnur þess
kyns, vegna þess að hún er dulspeki
með vélamenningu að vopni, muni
hafa að fullu gengið sér til húðar, og
Þýzkaland, sem á um marga kosti að
velja, muni taka upp algerlega nýja
stefnu. Þá munu upp vaxa gamlar
erfðir, sem nú eru troðnar fótum,
en eru ekki síður runnar af þjóðlegri
rót en þær, sem mönnum hafa reynzt
svo skæðar. Þýzkaland mun endur-
heimta þessar hollu erfðir, einkum ef
umheimurinn sýnir, að hann hefur
lært eitthvað síðan 1918, eða síðan
1933 að minnsta kosti.
Menn mega ekki gleyma því, að ár-
ið 1919 höfðu hinar sigursælu þjóðir
ótakmarkað vald til þess að koma á
þeim breytingum, er hefðu getað af-
stýrt hildarleik þeim, sem nú geysar.
En af eigingirni og sinnuleysi kunnu
þær ekki að nota alræði sitt. Svo er
guði fyrir þakkandi, að margt bendir
til, að í þetta skipti muni rfkja meiri
dirfska, hugmyndaflug og vizka. Vér
megum því gera oss vonir um fram-
tíð, sem að vísu mun ekki útrýma öllu
erfiði, en að minnsta kosti þerra blóð
og tár og koma sættum á með frelsi
þjóðanna og jafnrétti þeirra frammi
fyrir lögum, sem allir verða að hlíta.