Helgafell - 01.06.1942, Blaðsíða 52

186
HELGAFELL
á ævinni hafði morStilraun veriS á
honum framin saklausum.
,,Lg heimta, aS Þorbirni verSi gert
aS greiSa mér bætur, eSa ég set á hann
sýslumanninn og fæ hann dæmdan í
tukthús,“ sagSi hann aS lokinni frá-
sögn og hristi sjóinn úr jakkaerminni
sinni. ,,Þú ákveSur svo sáttafundin-
um stund og staS og hraSar þessu
heldur en hitt,“ bætti hann viS eftir
augnabliksþögn, en hafSi nú ekki
meiri tíma í bili, þurfti aS fara heim
aS skipta, svo lungnabólga hlypi nú
ekki í þetta og dræpi hann alveg.
Sáttafundurinn var haldinn í barna-
skólanum nokkru seinna og segir fátt
af vopnaviSskiptum, en Sæmundur
lagSi fram skjal, og var á sundurliSaS-
ur reikningur svohljóSandi:
Fyrir skemmdir á úrinu
mínu ............... kr. 150,00
Fyrir skemmdir á spariföt-
unum mínum ............... — 250,00
Fyrir meiSsli og önnur ó-
þægindi .................. — 300,00
Samtals .................. — 700,00
Lengi dags neitaSi Þorbjörn aS ját-
ast undir gerS þessa, svo sem Árni
lögmaSur forSum, en lét aS lokum
bölvandi undan hótunum Sæmundar
og skrifaSi nafn sitt á skjaliS.
Þá var þaS, aS Sæmundur fór eins
og ofurlítiS aS kíma og þó einkum
framan í vin sinn, sóknarnefndarfor-
manninn. Svo sagSi hann:
„Þetta fé, aS upphæS sjö hundruS
krónur, er ætlaS kirkjugarSssjóSi
Sandeyrar, og gef ég honum þaS hér
meS. ÞiS erum allir vottar þess.“
,,Ha, gefa ?“ hváSi sóknarnefndar-
formaSurinn fljótmæltur og reis á fæt-
ur. ,,Er þetta ekki einmitt upphæSin,
sem okkur taldist til, aS enn vantaSi
í sjóSinn, og viS bjuggumst viS aS
geta safnaS um daginn.“
,,ÞaS lætur víst nærri. Og nú ætl-
ast ég til, aS viS getum fengiS okkar
kirkjugarS fyrir haustiS, hvaS sem
öllu sjóveSri líSur,“ svaraSi Sæmund-
ur, og nú brosti hann út aS eyrum.
Þorbjörn starSi á þáþegjandi, meSan
þessu fór fram, og þaS var eitthvaS,
sem í honum brauzt. Svo brauzt þaS
út úr honum:
„Leyfist mér aS bera fram eina
smávegis tillögu ?“ spurSi hann og
fékk leyfiS. Þá sagSi hann: „Ég leyfi
mér aS bera fram þá tillögu, aS þar
sem hinum dauSu er ætlaS silfriS svo
útlit er fyrir, aS þeir fái nú loks leir-
kerasmiSsakurinn langþráSa, þá verSi
sumardagurinn fyrsti hér eftir helgaS-
ur þeim réttu eigendum hans, börn-
unum, líkt og tíSkast á stöSum, þar
sem lifandi menn eru enn nokkurs
ráSandi. A5 öSrum kosti kýs ég mér
heldur tukthúsvistina en sættir.“
Tillagan var samþykkt.
Og er fundi var slitiS, og Sæmund-
ur einn orSinn á ný, laumaSist enn
dálítil brosvipra fram í augnakróka
hans og munnvik. „Seinna höggiS,"
hugsaSi hann. Hihi. A3 láta sér detta
í hug aS panta þaS svona, þaS hefSu
ekki allir leikiS eftir honum, eins og
á stóS, jafnvel þó syndir væru.
Þannig lauk ófriSi hins góSa hirSis
og föSur ljósanna meS beggja sigri,
enda er taliS, aS þeir séu nú orSnir
vinir. Og víst er um þaS, aS í gær-
kvöldi sáust þeir saman á gangi, og
tölti hundurinn Frankó í krókum á
undan þeim.
En verSur nokkru sinni um varan-
legan friS aS ræSa milli lifenda og
dauSra ?
Guðmundur Daníelsson.